maandag 15 juli 2024

Vyšší Brod - České Budějovice

68 kmtotaal 957 km

We vertrekken om 9:00 uur van onze minicamping in Vyšší Brod in de tuin van Pension Inge.

Ik had nog wel een dagje in dit paradijsje aan de Moldau, met aan de overzijde een imposant Cisterciënzer abdij, willen blijven. Ik had nog geprobeerd om JM mee te krijgen naar de mis van 7:15 uur, maar het leek hem verstandiger om vroeg te vertrekken. Dus sta ik op hetzelfde tijdstip bij de Coöp om eten in te slaan.

JM gaf aan dat het vandaag minder pittig worden zou worden qua klimmen dan gisteren, maar dat we wel veel over wegen moeten met druk verkeer.

In het begin valt het allemaal mee. We rijden over de mooie weg langs de Moldau en het is nog vrij rustig. Geen hordes fietsen hier zoals bij de Donau. Integendeel. Nauwelijks fietsverkeer. Hier gaat het om varen. Met kano, raftboot of zelfs een opblaasflamingo peddelen of dobberen de vele toeristen in colonne stroomafwaarts. Je hoeft hiervoor niet geoefend te zijn. Het verplichte zwemvest zorgt er wel voor dat je blijft drijven als het je toch lukt overboord te slaan.

We worden veel ingehaald door bussen met aanhangers die de meute en de vaartuigen aan het eind van het traject weer gaan terugbrengen naar het startpunt.

Het zou niets voor mij zijn om in zo’n file aan te sluiten. Fietsen is nu veel rustiger.

Na een tijdje slaat dit om. Er komt meer verkeer en het wordt warmer en warmer. En we moeten veel meer klimmen dan we dachten. Vaak gaat de weg vlak langs de rivier, maar soms gaat hij opeens vrij steil omhoog en weer naar beneden.

En ik denk steeds meer: dobberde ik daar maar in een roze opblaasflamingo.

Het fietsen schiet niet op. Ik word steeds slaperiger door de hitte. Dan maar koffie drinken bij een stopplaats voor de bootjes.

En omdat ik zelf vrijwel nooit koffie drink, werkt hij prima om mij alerter te maken, maar helaas zorgt hij dit keer voor een wake up call voor mijn hele lijf. Na een half uur moeten we weer stoppen voor een uitgebreide sanitaire stop.

Het schiet zo niet op. Op zulke momenten is het fijn dat je aan de beurt bent voor het verslag. Dat dwingt je om niet louter met dat tegenstribbelende lijf bezig te zijn.

Ik heb alleen geen zin om enige research te doen, bijvoorbeeld over de kanovaart op de Moldau of over stuwen, dammen of overstromingen.

Nee, ik ga terug in de tijd.

In 2000 waren we met onze jongens in Tsjechië. JM heeft toen eerst met onze oudste zoon van 14 en later met de jongste twee van 11 en 8 een stukje gevaren op de Moldau met onze opblaaskano.

Ik zette ze met de auto af bij Český Krumlov en pikte ze vijftien kikometer verder weer op. Deze plek hadden we van tevoren uitgezocht. We hadden nog geen mobieltjes en ook geen Google Maps. Ik had net mijn rijbewijs en kaartlezen heb ik nooit goed gekund. Voor mij een spannende excercitie dus.

De tweede keer, met de jongste twee, hadden de oudste en ik ons gestationeerd op de afgesproken plek. En het duurde en duurde maar. Geen JM en geen kano. Allerlei scenario’s en acties spookten door mijn hoofd. Toch maar wachten en wachten. Ruim een uur later dan gepland kwam JM aandobberen in een halfzachte,zwalkende kano. De boot had onderweg een scheur van zo’n tien centimeter opgelopen. JM had hem provisorisch gerepareerd. Voor mij was deze afloop niet echt een verrassing gezien de vele nautische avonturen van JM die voortijdig gestopt moesten worden vanwege averij aan een van zijn vele niet alledaagse vaartuigen.

We bereiken Český Krumlov. Ik weet nog precies hoe het centrale plein eruit zag.

Bij aankomst herken ik niets meer. Het was toen al heel toeristisch. Nu nog veel meer. Valkenburg aan de Moldau.

Na weer een koffiepauze ploeteren we verder in de hitte. We gaan naar de camping bij České Budějovice waar onze oudste zoon 24 jaar geleden een mini-raftcursus heeft gedaan. De camping ligt tussen een stuw in de Moldau en een omleiding met een spectaculaire stroomversnelling. Nog steeds is het een parcours waar halsbrekende toeren worden uitgehaald in kajaks en op sups.

Genietend van ons biertje en wijntje kijken we naar deze staaltjes stuurmanskunst.

We moeten er niet aan denken om zelf in zo’n bootje te zitten. En dat is niet alleen omdat het ons waarschijnlijk niet eens lukt om ergens te beginnen, maar ook omdat we beiden totaal uitgeput zijn van deze zware fietsdag.

Omdat we worden opgevreten door de muggen gaan we vroeg ons veel te warme tentje in. Het is nog steeds tegen de 30 graden.

Gelukkig hebben we morgen vakantie.

Joke