zaterdag 13 juli 2024

Persenbeug - Asten

70 kmtotaal 827 km

Onze laatste dag langs de Donau. We vinden het ook wel genoeg zo. Ook al schiet het heerlijk op. Vlak fietsen over prima asfalt.

Soms doet de weg me denken aan het fietspad door de duinen tussen Katwijk en Noordwijk. Ook hier zijn vooral in het weekend veel mensen op een huurfiets, wat vooral in de bochten soms gevaarlijke situaties oplevert.

Een groot verschil met het duin is dat er hier soms ook pal aan het pad huizen staan.

Er staat dan ook ergens op het fietspad een pilon met de tekst ‘Hier spielen Kinder’.

We zien ze op dat moment niet, maar je moet er ook niet aan denken dat iemand ze onverwacht tegenkomt.

Even later komen we weer een obstakel tegen op onze route. Het is ongeveer 50 centimeter hoog, kleurrijk en bovenop eindigend in een punt.

We rijden er langs en horen een snikkend geluid. We stoppen en gaan terug. Het blijkt een meisje van drie of vier jaar dat,omhuld door een badcape met puntmutsje, op het fietspad zit.

Ik vraag of haar vader of moeder in de buurt is. Geen reactie. Ik vraag waar ze woont. Ze zegt ‘dort oben’ en wijst naar een huis met een steile tuin ervoor die grenst aan het pad. Ze snikt door. Ik noem haar naam, ‘Felina’, en zeg dan dat ze beter in het gras naast het fietspad kan gaan zitten, omdat wat ze nu doet gevaarlijk is. Ze kijkt me aan met een verbaasde blik. Hoe kan ik weten dat ze Felina heet?

Haar naam is op het puntmutsje van haar badcape geborduurd.

‘Felina’ doet me denken aan een collega, alleen de beginletter is anders. En misschien is het zelfs wel meer dan alleen de naam. Een meisje dat heel goed weet wat ze wel wil en wat niet.

Dat blijkt als even erna haar vader aan komt lopen met haar kleine zusje op de arm. Felina trekt gelijk fel van leer.

Wij als grootouders van een drieënhalfjarige herkennen direct dat het hier gaat om een gevalletje peuterpuberaal gedrag. De vader reageert heel relaxt. Dat is ook het beste, weten we, maar tegelijk vinden we het onverantwoord om een kind uit het oog te verliezen op deze Donauradweg.

Ik hou mijn hart vast als hier ook opgevoerde fatbikes gaan rijden.

Halverwege de dag passeren we Mauthausen. Het blijft vreemd zo’n naam diverse keren op de borden te zien staan in deze omgeving die je allesbehalve associeert met oorlog en ellende. 95.000 mensen hebben hier het leven gelaten.

We bezoeken het kamp niet, maar door eerdere bezoeken aan andere kampen kunnen we ons een voorstelling maken van de gruweldaden die hier hebben plaatsgevonden. En het maakt dat we een tijdlang vooral in stilte onze weg voortzetten.

Als we aan het eind van de middag aankomen op het tentenveldje van de camping Ausee beseffen we des te meer hoe bijzonder het is dat we hier opnieuw met verschillende nationaliteiten naast elkaar in vrijheid in onze tentjes zitten.

Even na ons arriveert een Tsjechisch stel van rond de 50. Ze komen uit het Reuzengebergte en houden van lopen op vlakke wegen. Hun tocht gaat langs de Donau van Linz naar Wenen. Door haar dikke blonde vlechten zijn ze voor mij Heidi en Peter uit het Reuzengebergte.

Peter heeft wel iets van een dappere woudloper. Direct na aankomst worden de vier wandelstokken op een rij gezet, de einden worden met elkaar verbonden dooreen touw, dat aan twee kanten wordt vastgezet met een scheerlijn. Hij gooit er een legergroen camouflagezeil over en bevestigt die met vier haringen in de grond. De tent is klaar. Ik zie geen afdekking aan de voor- en achterkant, maar dat zal straks wel komen. Het doet mij denken aan hoe mijn moeder vroeger voor ons een tent maakte door een kleed over een houten wasrek te hangen.

Als wij tegen 20 uur aan onze bonensoep zitten zien we dat Heidi en Peter al gaan slapen. Er hangt nog steeds niets om de voor- en achterkant te bedekken. Gelukkig zien wij de zijkant, anders keken we recht in hun slaapkamer. Nieuwsgierig als ik ben ga ik nog een keer extra naar het toilet. Ik kan dan even rustig bekijken hoe de buren erbij liggen. Heidi ligt keurig in haar slaapzak aan de ene kant en Peter aan de andere kant. Tussen hen in ligt de bagage.

Na een poosje horen we opeens toch wat rumoer bij de buren en de camouflage doek beweegt nadrukkelijk heen en weer. Ik zie allerlei beelden voor me, maar probeer er vooral niet op te letten en me te focussen op onze voedzame hap. Dan zien we opeens Peter uit de tent komen met zijn wandeltenue weer aan of nog steeds aan. Kennelijk moet hij gewoon even plassen.

Even later liggen ze weer heel gezellig ieder aan een kant.

Ik ben blij dat wij ons later op de avond iets minder zichtbaar kunnen terugtrekken in ons tentje.

Joke