zondag 30 juni 2024

Tynec nad Savazou - Tabor

75 kmtotaal 233 km

We verlieten gisteren de bar met muziek om 22:30 uur. Het was al donker. Ik had niet het vermoeden dat de muzikanten nog veel langer door zouden spelen. Ze speelden met een maximum aan energie. Hoe lang houdt een stem, een mens, dat vol? De meesten dronken tussen het spelen door bier, soms haalden ze dat zelf tijdens de nummers, aan de bar. Geregeld aangevuld met een borrel. We hadden in het half uur dat we er zaten toch gauw een liter bier de man naar binnen zien gaan.

Als ik naar mezelf kijk: ik kan na één Nederlands pilsje al niet meer goed spelen. Een vorm van projectie natuurlijk om dan te denken dat anderen dat ook niet kunnen.

Wat betreft inname had ik het meest gemeen met de bassist. Die dronk uit een grote fles een doorzichtig drankje. Het kan natuurlijk ook wodka zijn geweest, maar gezien de grote hoeveelheden die we naar binnen zagen gaan, leek ons dat niet voor de hand liggend. Dan had hij in ons zicht al ter aarde moeten storten.

Goed: de muziek stopte dus. Een kwartier later lagen we in onze slaapzak. We sliepen meteen.

Een half uur later werd ik wakker: er klonk toch weer muziek. Ik deed mijn best om te horen of dit dezelfde groep was, of dat de klanken ergens anders vandaan kwamen. Toen hoorde ik de saxofoon. Onmiskenbaar een tenorsax. Dat moest de muziekgroep wel zijn. Ik sliep weer in.

Weer een half uur later werd ik wakker: muziek! Inmiddels was het andere omgevingsgeluid zo minimaal geworden, dat de muziek beter te onderscheiden was. Ha, een lied met gitaarbegeleiding. Ik herkende de stem van de zanger. Ik vermoedde dat de muzikanten een voor een in de loop van de avond vanwege de drank zouden omvallen. Dan zou de bas dus overblijven. Maar nee, van dit proces was geen sprake: na zestien maten hoorde ik de inzet van de piano. En daarna de bas, de percussie en nog wat later de sax. Gek, dat geeft toch een geruststelling. Ik sliep snel weer in.

Zo rond middernacht werd ik weer wakker. Ik hoorde iets vreemds. Ik spitste mijn oren: er klonk wat nieuws. Ik hoorde iets fluiterigs. Wat was dat? Snel hield de muziek op. Ik hoefde er niet meer over na te denken.

Het bleef stil. Ze zullen nu wel gestopt zijn.

Maar na een minuut of tien werd ik weer wakker. Dezelfde bezetting! Toch nog beter luisteren. Ik kwam er niet echt uit. Ik gokte op een sopraanblokfluit, maar het kon ook een tin whistle zijn geweest.

Gek, als je dan tevreden bent met je analyse geeft dat zoveel rust, dat je meteen weer inslaapt.

Het moet tegen tweeën zijn geweest, toen ik weer wakker werd. Vanwege de absolute stilte op de camping kon ik de muziek op dit moment nóg beter horen.

Nu was het bijzondere aan dit ensemble dat er twee pianisten aan één piano zaten: vierhandig piano.

Wij pianisten kunnen meestal wel horen of er pianomuziek klinkt met twee óf met vier handen. We stellen ons dan voor hoe we het gehoorde zelf zouden moeten spelen. Horen we dan te veel verspreide noten, dan moeten we concluderen dat er vierhandigheid in het spel is.

Ik was enigszins in verwarring, want ik hoorde nu maar één speler, zo leek het. Het kon natuurlijk ook zijn dat een van de spelers een biertje bij de tap ging halen.

Dat moet het zijn geweest, want na twee minuten hoorde ik weer duidelijk alle vier handen.

Zo ging het nog een paar keer door. Uiteindelijk hoorde ik de laatste muziek toen het licht begon te worden.

Niet veel later, zo rond vijf uur werd ik weer wakker. De buren waren bezig hun tent op te breken. Ik hoorde wat metaalklanken van het opvouwen van de stokken. Als je de hele nacht probeert te analyseren wat je hoort, blijf je ook zo denken. Toen klonk een ander metaalgeluid. Huh? Ik keek naar buiten en zag de buurman een blikje bier openen. Hij schonk zijn half lege glas weer bij.

Tien minuten later ging de wekker van Joke: zes uur! Ach, ik was toch al wakker.

Om acht uur verlaten we de camping. Onder een afdak staan de piano en de bas ingepakt. Een wagentje voor het vervoer staat ernaast. De muzikanten moeten hier dus overnacht hebben.

Op het parkeerterrein rijden we langs een busje. Daar kan inderdaad een piano in.

Op de voorbank hangen twee lijven. In diepe slaap. Ik herken de shirts van de pianisten.

Het leven van een muzikant is hard.

O, vraagt Joke, heb je lekker geslapen?

Jan Marten