vrijdag 5 juli 2034

Vranov nad Dyjí- Znojmo

30 kmtotaal 415 km

Omdat het vandaag een feestelijke dag is, zou je verwachten dat we uitgebreid gaan ontbijten. Het tegendeel is waar.

Na een pittig gesprek gisteren over onze verschillende inzichten in frequentie en hoeveelheid van eten moeten we even een nieuw evenwicht hierin vinden.

Ben ik er vooral op gefocust dat we de dag door voldoende binnen krijgen om voldoende brandstof te hebben en appelflauwtes voor te zijn, JM wil vooral niet te veel aankomen en matig innemen om nog calorische ruimte over te houden voor de nodige pivo’s en om niet gelijkend op de vele obese Tsjechen, die we hier veel tegenkomen, huiswaarts te keren.

Even voor de duidelijkheid: ik behandel JM niet als een gans door hem driemaal daags een metalen pijp in zijn keel te duwen. Elke hap en slok is eigen keuze. Maar soms is het gemakkelijker om mij de schuld te geven, als een Eva die haar man verleidt om van al het lekkers te eten.

De werkelijkheid is complexer. JM eet vooral te veel, omdat alles wat er te eten is moet worden opgegeten. Voorbeeld: JM is dol op pizza. Ik wat minder en na tweederde pizza houd ik het voor gezien. Dat laatste stuk van mij laat JM dan echt niet liggen. Alles gaat bij ons altijd schoon op.

En dan heb ik het maar niet over de ontbijtbuffetten in de hotelletjes die we aandoen. Als een hamster die nog net voor zijn winterslaap losgaat, vult JM zijn maag, of misschien wel magen.

We zijn er gisteren wel uitgekomen: ik moet mijn moederlijke drang in de ijskast zetten en JM moet, als hij een wasbordje wil, zelf aan de bak.

Dat ons ontbijt niet zo uitgebreid is, heeft te maken met het beperkte assortiment van het campingsupermarktje van de feestcamping waar we vannacht hebben gestaan. Op deze camping is er een 24/7-leven. De feestbeesten gaan door tot het licht wordt en de sportievelingen starten op datzelfde moment weer op. Als ik om 6:15 uur naar het washok loop, passeer ik een tentje waar het lijf half in en half buiten de tent licht te ronken met een hoofd op een bergje kleren en bij dat hoofd een halve fles drank. En dan heeft het vannacht ook nog geregend.

Het grappige is dat deze parallelle werelden zonder problemen naast elkaar bestaan. Het leven en laten leven is hier echt de norm.

De camping speelt hier op in. Tot diep in de nacht is er muziek en zijn de cocktail- en wodkabar open, maar om 7:00 uur ook weer het supermarktje.

Omdat het zo’n speciale dag is heeft JM een route van 25 km uitgezet en hebben we de hele middag de tijd voor het leuke stadje Znojmo. Ik zoek alvast een leuk Italiaans restaurantje uit met een binnentuin en weet nu al dat ik ga voor de risotto frutti di mare.

De route leidt eerst langs het uitgestrekte stuwmeer waaraan de camping ligt. Dan een pittige klim. Dan weer dalen. Dat lijkt leuk, maar de weg is onverhard. Soms moeten we lopen, omdat we anders het risico lopen te slippen en daardoor te vallen. Dan een splitsing van paden. Op het pad dat wij inmoeten staat een bord ‘verboden voor fietsen’ en daarbij de tekst ‘pozor’, (gevaar). We zien mountainbikers die na overleg het pad niet inslaan. JM verleidt mij om het toch te doen en ik snap dat teruggaan ook een lijdensweg wordt. Beetje fietsen, beetje lopen. En af en toe neemt JM mijn fiets over.

Hoe blij je dan kan zijn als je weer asfalt ziet. En even later zelfs een leuk restaurantje. Ik hoop natuurlijk op een soepje. JM laat me nog twijfelen, want over 20 minuten zijn we bij de camping.

We gaan toch voor de soep. Heerlijke linzensoep van een Tsjechische Ma Flodder. En deze keer met worst erin. Alsof je snert eet bij 31 graden. Heerlijk. JM heeft zich ondertussen uitgeleefd op een krijtbord op het terras: Joke 64. Het dringt nu in alle hevigheid tot me door dat er vandaag weer een jaar bij is. Tegelijk voel ik me ook trots dat we net weer dat pad hebben getrotseerd.

Nu nog even een klein stukje naar de camping. Bij een kerkje stopt JM en kijkt bedenkelijk. Het pad dat hij had uitgezocht kan hij eerst niet vinden, maar dan toch: geen pad, maar een paadje, haarspeldbochten voor wandelaars en heel steil naar beneden dwars door het bos. Is er een alternatief? Ja, maar dat is zeker vijftien kilometer extra. En weer laat ik me verleiden. Het pad wordt smaller en smaller. Omkeren is onmogelijk, laat staan fietsen. Onze zware bepakking maakt de afdaling haast ondoenlijk. Steeds glijden we uit of glipt de fiets bijna uit onze handen. Gelukkig komen we wandelaars tegen. Zij verzekeren ons dat het pad ons leidt naar de weg naar de camping. De linzensoep geeft ons genoeg power om vol te houden. Na anderhalf uur zien we eindelijk een piepkleine camping. Heel anders dan op de website. Het blijkt een besloten camping van watersporters te zijn.

Onze camping is nog twee kilometer verder. Gelukkig beter begaanbaar.

Pas aan het eind van de middag zijn we in het stadje Znojmo. Het Italiaanse restaurantje valt tegen. Mijn verjaardagsetentje is uiteindelijk op een sfeervol pleintje in een Indiaas restaurantje.

En JM zorgt dat alles wordt opgegeten.

Joke