zondag 7 juli 2024

Mikulov - Zwerndorf

75 kmtotaal 547 km

En weer staan we om 8:00 uur bij de Lidl. Vers brood, pittige kaas, yoghurt en blauwe bessen. Het blijft onze meest favoriete supermarkt.

Het ontbijten zelf doen we een stukje verder: op de route op een bankje tussen de graanvelden.

We rijden een groot deel van de dag een stuk van de IJzeren Gordijn Fietsroute, een tocht van 10.000 kilometer van de Barentszzee tot de Zwarte Zee. Een heel bizar idee als we door het zacht glooiende landschap fietsen met velden vol tarwe, gerst, haver, mais en zonnebloemen. Links en rechts hezelfde beeld. Hoe kan het dat mensen hier een scheiding van mijnenvelden, tankgrachten, prikkeldraad en wachtposten tussen plaatsten?

We passeren een monument van ijzeren staven met daarop de namen van hen die op een of andere manier hier zijn omgekomen.

Twee van de vele verhalen die bij het monument staan.

Het eerste gaat over een conciërge uit Wenen. Zoals dat in die tijd niet ongewoon was, ging de man in het weekend met zijn vrouw en twee zoons naar deze plek om de kinderen de grens te laten zien. Wat een leuk uitje had moeten worden, eindigde dramatisch.

Ze liepen net een meter of wat te ver en de man werd door een Tsjechoslowaakse grenswachter doodgeschoten. Zijn vrouw en kinderen werden opgepakt en pas later weer vrij gelaten.

De grenswachter werd beloond voor zijn dappere daad.

Ook staat er een geslaagde vluchtpoging vermeld: over vier jongens die in 1985 een gang hadden gegraven onder het gordijn door. Ze hadden de mazzel dat de oma van een van de jongens in het grensdorpje woonde. Je mocht daar alleen komen met speciale toestemming. De grenswachters kenden de jongens goed: ze kwamen er al veel als kind.

Na maanden graven kwamen ze uit in het vrije Oostenrijk.

Even later passeren we zelf de grens. We rijden Oostenrijk min of meer ongemerkt binnen. Eindelijk begrijpen we de teksten langs de weg weer.

De mensen groeten en we worden meer bekeken. Het was de barrière van taal, maar ook de volksaard. Het schijnt dat de Tsjechen heel warm en open kunnen zijn als je ze beter leert kennen. Dit stadium hebben we bij niemand bereikt. Dat is ook lastig als je alleen maar een passant bent.

Tegen 17:00 uur bereiken we de enige camping in de wijde omtrek: die in Zwerndorf. Een dorpje waar verder niets is, geen winkel, geen restaurant. Alleen een campinkje, bij iemand in de achtertuin. Er staan nu twee campers en een caravan. En dan is er niet veel plaats over.

We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar,een heel bijzondere man. Ik schat dat hij rond de 70 is. Hij zet ons aan de keukentafel, pakt gelijk een kaart met fietsroutes richting Wenen en legt uitvoerig uit hoe de routes lopen. We krijgen er geen woord tussen.

De camping is niet goedkoop. In Tsjechië kon je voor dit bedrag gauw vijf keer overnachten. Maar het is wel de droomcamping voor fietskampeerders. Mooie schone wc’s en douches. En een heel ruime compleet ingerichte keuken met koelkast, kookplaat, vaatwasser, bonenkoffiemachine, oven en eettafel.

Koffie en thee zijn bij de prijs inbegrepen en de koelkast puilt uit met lokale flessen witte wijn. Literflessen. Die kunnen we per fles kopen.

Ik voel al een dilemma aankomen.

We zetten snel de tent op omdat de lucht steeds donkerder wordt, en net als we schoon en fris gedoucht zijn begint het te plenzen.

De rest van de avond hebben we de keuken voor onszelf. We koken een voedzame bonensoep. En we maken een fles Grüner Veltliner open. De vrijheid moet gevierd worden.

En natuurlijk zien we het als een belediging naar onze gastheer om deze niet tot de laatste drup leeg te drinken. Ik weet nu al dat ik daar morgenochtend spijt van heb.

Joke