Dinsdag 25 juni 2024

Horjany - Horovice

49 km totaal 49 km

Pas afgelopen woensdag besloten we definitief dat we aan deze reis zouden beginnen. JM was nog niet helemaal fit nadat twee Franse teken hem met Lyme hadden besmet.

Hij heeft nog wat klachten, waarbij de grote vraag is of deze restverschijnselen zijn of ontstaan door nog steeds actieve bacteriën.

Zaterdagmorgen vroeg willen we in alle rust vertrekken. Hoe laat? We vertrekken als we klaar zijn. Met in ons achterhoofd: 7:30 uur.

Maar we moeten natuurlijk eerst de koelkast leeg eten. Drie eitjes koken. En dan doe je natuurlijk het gas niet uit. En dan leg je daar een theedoek op. En dan ga je toch even in de zaterdagkrant bladeren terwijl je je eitje eet.

In mijn ooghoek zie ik opeens een hoge vlam. De rookmelder begint te piepen.

Een snelle actie van mij volgt en dan is er weer rust. Maar het stinkt wel. Toch eerst nog maar even luchten.

En zo vertrekken we om 8:10 uur richting Weimar, onze tussenstop.

Alles verloopt prima. Geen files. Geen laadstress. Maar dan opeens tegen vieren een dwingend waarschuwingslampje op het dashboard: ‘vul koelvloeistof spanningsregelaar’.

Gebeld met KIA en de ANWB. Het advies is om zo rustig mogelijk naar een KIA-dealer te rijden.

In Weimar is er een, maar zaterdag aan het eind van de middag is daar natuurlijk niemand.

We besluiten een dag extra in Weimar te blijven. Geen straf. Veel grootheden hebben hier gewoond en gewerkt. Vooral Goethe is alom tegenwoordig hier. En het toeval wil dat JM 48 jaar geleden een geschiedenisscriptie maakte over Goethe. We bezoeken zijn huis en het museum ernaast. JM kan nu pas begrijpen wat de betekenis van Goethe was.

We sluiten de dag af met een orgelconcert in de Stadtkirche, de kerk waar ook Bach nog gewerkt had. Verder had Maarten Luther hier nog gepreekt en staat hij pontificaal bij de gekruisigde Jezus op het bekende altaardrieluik. En laat ik nou 48 jaar geleden in dezelfde geschiedenisklas een scriptie hebben geschreven over Luther. Beiden hadden we een 5 gekregen. Voor mij de reden om mijn plan om geschiedenis te gaan studeren toen in de ijskast te zetten.

Ook al ben ik onder de indruk van al deze geleerde en begaafde heren in Weimar, is er iets anders wat mij nog meer te denken geeft.

Dat zijn de blote borsten van twee uitgelaten punkmeisjes. Zij zijn met veel andere mooi uitgedoste studenten onderdeel van de Campus Pride Weimar 2024.

Bijzonder, omdat nu in dit gedeelte van Duitsland Die Braunen (AfD), met hun intolerantie, steeds populairder worden. En bijzonder, omdat vroeger kamp Buchenwald op negen kilometer afstand lag.

Het zinnetje op ons dashboard lijkt opeens totaal onbelangrijk.

Maandagmorgen wordt het zinnetje wel weer urgent en we staan dan ook exact om 8:00 uur bij KIA Weimar.

Een monteur duikt in de materie, meet alles door en komt met het advies dat we eigenlijk willen horen: je kunt gewoon doorrijden en thuis naar de garage gaan.

Weer een hobbel genomen. En rond 15:00 uur rijden we camping Horjany op. Een camping zoals een camping hoort te zijn. Een prachtige heuvel met alleen maar groen, zover je kunt kijken.

‘s Avonds zitten we samen met de

eigenaren op het terras van de kavarna en horen de historie van de camping. Een Nederlands stel dat dit eerst 21 jaar naast hun werk in Nederland deed. Nu zijn ze gepensioneerd en wonen ze hier de zomermaanden. Het is een oude boerderij die ze gaandeweg hebben opgeknapt en waarvan ze delen ook verhuren als vakantiehuisjes.

Heel bijzonder om hier nu live een succesvol ‘Ik vertrek’-verhaal te horen, terwijl ze eigenlijk niet eens vertrokken zíjn.

Heel fijn om bij deze supergastvrije mensen onze KIA een paar weken achter te laten en ook een leuk vooruitzicht om hier onze reis te eindigen.

En dan zijn we vanmorgen om 6:30 uur beiden klaarwakker.

Heerlijk fietsweer. Als de fietsen beladen zijn, kunnen we nog niet vertrekken. Eerst gaan we nog even met de auto weg. Eindelijk mag JM van zichzelf zijn Max Verstappen-momentje hebben. Onze KIA is namelijk vannacht op eigen houtje doorgegaan met laden en moet nu wat overtollige energie kwijt. Een volle accu is niet goed als een elektrische auto weken stilstaat. Een half uur lang scheurt JM heuvel op heuvel af. Wat een power, wat een lol.

Dan komt toch het moment dat we het op eigen kracht moeten doen.

Het is een traject met alleen maar klimmen en afdalen. In het begin prima te doen. Rond 14:00 uur moeten we nog zeven kilometer naar de stad Horovice. Dan doen we daar nog een korte pauze en dan is het nog 25 kilometer naar de camping.

Het pad naar Horovice begint als asfalt, maar wordt al snel onverhard en dan ook nog met grote keien. En dat met flinkedalings- en stijgingspercentages. We doen er anderhalf uur over. Meest lopend.

Ik ben helemaal kapot en JM vertoont ook tekenen van slijtage.

Na een korte break met eten en drinken in Horovice gaan we toch verder. Het is nog steeds rond de dertig graden. Na vier kilometer stijgen gooi ik de handdoek in de ring.

Ik wil terug naar het stadje. Er is in de wijde omtrek nog nog maar een kamer beschikbaar: bij een paardenboerderij. Ik reserveer direct. Als we bij dit hotel aankomen, kijkt de eigenaresse ons vreemd aan. Het hotel is vol en ze ziet geen boeking voor vandaag. Het blijkt dat we voor 25 juli hebben geboekt.

Ze ziet mijn wanhoop en zegt dat ze achter het hotel nog wel een kamertje heeft dat opgeknapt moet worden.

Als Jozef en Maria lopen we achter haar aan en accepteren meteen dit onderkomen, met uitzicht op de paardenstallen.

Joke