Vrijdag 9 juni 2023

Padova (Padua) - Venezia (Venetië)

53 km totaal 877 km

Onze laatste etappe. We gaan in totaal niet eens de 1000 kilometer halen. Dat was ook niet onze bedoeling. We wilden dit keer geen kilometervreters zijn. Meer aandacht voor wat en wie we tegenkwamen. Er waren dus meer rustdagen dan andere jaren.

Toch merk ik dat het aantal kilometers wel wat teleurstellend is. Toen we van Maastricht naar de Pyreneeën fietsten stond er ruim 1700 kilometer op de teller. Dat gaf toen wel een kik.

Onze route was voor het eerst helemaal onze eigen route, beter gezegd de route van JM. We hadden deze globaal thuis gemaakt en per dag bekeek JM deze nauwkeurig of hij wel Joke-proof was. En dat is de meeste dagen wel gelukt.

Zo’n eigen route maakt dat je minder ontmoetingen hebt met andere vakantiefietsers. We zagen ze wel, maar als je dezelfde route doet heb je meer te delen.

Wel hadden we meer contact met Italianen.Soms fietsten ze een stukje mee en vroegen dan van alles over onze reis. Ook niet-fietsers wilden weten van de hoed en de rand.

Gisteravond nog in het restaurantje waar we aten. Eergisteren hadden we daar de dag afgesloten. Net als in andere steden wordt er op de pleinen in het centrum eindeloos geborreld met heerlijke aperitiefhapjes erbij.

Ook wij konden deze verleiding niet weerstaan en hebben daarna niet meer gegeten. Op de terugweg naar ons hotel kwamen we langs Osteria La Sofia en hebben daar nog een afzakkertje gedaan. We waren onder de indruk hoe een meisje in haar eentje het restaurantje en terras bemenste: bestellingen opnemen, drankjes inschenken, bedienen, toetjes maken en afrekenen. Ze kwam wat stug over, maar of dat door het hollen en vliegen kwam, bleef voor ons een vraag.

We waren er gisteravond weer.

Vroeger, omdat we nu wel wilde eten. Het was nog drukker dan de avond ervoor. Ze herkende ons, zette ons aan een tafeltje en liet ons vervolgens een half uur wachten met af en toe in het voorbijgaan een vluchtig ‘scusi’. Ze rende maar door, bediende anderen die na ons gekomen waren eerder. Wij lieten dit gebeuren, omdat ze volgens ons goed had ingeschat dat die twee alle tijd van de wereld hadden.

Toen ze de bestelling kwam opnemen wist ze nog welke witte wijn ik gisteren had gekozen. Daarna ging het staccato door in half Engels, half Italiaans.

Toen de avond in de fase van koffie en likeurtjes kwam, zag je haar ontspannen.

Bij het afrekenen bood ze ons een limoncello aan en vroeg waar we vandaan kwamen. Wij vertelden over onze reis en hoe mooi we deze streek en haar stad vonden. Ze gaf aan dat ze dat zelf niet zo zag. Herkenbaar. Ik vroeg of zelf ook van reizen hield. En dat deed ze. Het liefst met de trein en verder lopen. 27 was ze. Haar studie was al lang afgerond en nu werkte ze hier. Deze zomer wilde ze graag met haar vriend op vakantie. Tien dagen. Naar Florence en Ravenna. Qua afstand te vergelijken met Maastricht - Groningen en Maastricht - Den Bosch. Ze straalde toen ze van haar plannen vertelde.

We fietsen vandaag voor de vijfde keer in de streek rondom Venetië. Soms passeren we plaatsjes waar we eerder waren, maar de route is anders. Dat blijft voor JM de uitdaging. Eén keer stel ik voor om niet een drukke weg over een brug te nemen, maar het wandelpad erlangs, afgezet met een hek aan beide zijden. Ik zie andere fietsers dat ook doen. JM is niet enthousiast.We passen er precies tussen met onze fietstassen. Het is balanceren dus. Na ongeveer 300 meter versmalt het pad en zitten we knel tussen beide hekken. We kunnen de fietsen niet omdraaien. Dus achteruitlopen en andere fietsers met een heel nederig ‘scusi’ langs laten. Na een half uur zijn we dus geen meter opgeschoten.

Ik besluit de rest van de dag volgzaam te blijven.

We fietsen verder. Vandaag groet ik alle fietsers die we tegenkomen. Vrouwen groeten altijd terug. Mannen in een groep soms wel, soms niet. Mannen alleen vaak niet en een man met een vrouw vrijwel altijd.

De mensen die groeten doen dit altijd uitbundig. Daar word ik blij van.

Ook blij worden we als we rond 16:00 uur het terrein van het hotel in Venetië op fietsen. Het is de vijfde keer dat we hier arriveren. Dat voelt echt als thuiskomen.

De twee mannen van de receptie, die er deandere jaren ook al werkten, wat norse, routinematige heren, laten zich nu van een heel andere kant zien. Belangstellend en vol humor.

Toch leggen ze het af tegen onze Oscar Peterson, die net als in de andere jaren de nachten voor zijn rekening neemt. Inmiddels weten we van zijn collega dat hij in het echt John heet en zo goed Engels spreekt omdat hij Amerikaan is. In elke zin die hij zegt zit humor. Hij is charmant, attent en stelt je op je gemak. En als je hem ziet lopen in zijn XXXL broek kan je niet anders concluderen dat hij de swing aan zijn kont heeft.

We hebben nu alweer heimwee.

Joke