dinsdag 9 juli 2024

Wenen

0 kmtotaal 609 km

Gistermiddag na aankomst in ons piepkleine hotelkamertje wilden we er ook zo snel mogelijk weer weg. Een claustrofobisch gevoel overviel ons.

Nadat we onze zeiknatte tent hadden uitgehangen en het zweet van ons lijf hadden gespoeld nam het opgesloten gevoel alleen maar toe.

Na een Italiaans maal om de hoek besloten we nog maar even naar de kathedraal te wandelen, omdat we deze morgen als eerste willen bezoeken. Een soort voorverkenning. Volgens Google was hij al gesloten, maar bij aankomst bleek hij toch open. De kerk was spaarzaam verlicht. De vele brandendekaarsen brachten ons in een soort kerststemming. Middenin de kerk zat een organist te spelen. Vanuit dit centrale punt kon hij twee van de drie orgels bespelen. Hij bespeelde nu het hoofdorgel. Kennelijk was hij aan het oefenen en het uitproberen van diverse registraties. Het was overweldigend hoe dit imposante instrument klonk. Ook ik kon horen dat het een goede muzikant was. Met ons was er nog een clubje dat aandachtig zat te luisteren, tot om 22:00 uur de lichten uitgingen en we de kerk werden uitgedreven. Wij als groepje lieten een bescheiden applaus horen.

Het wordt vandaag warm: 33 graden. Echt weer om een stad te bezoeken… We besluiten voor twee dagen een ov-kaart te nemen om onze krachten wat te sparen. Lopen in de hitte in een overvolle stad kost meer energie dan een heuvel op te fietsen. Zeker, ik ben geen type voor drukke steden.

Om eerlijk te zijn twijfelde ik of ik Wenen überhaupt een leuke stad zou vinden. De stad van Mozartkugeln en Sachertorte.

Natuurlijk zien we die langskomen, uitgestald in te dure tenten. Daarnaast is de pracht en praal van de barokke paleizen vrij dominant aanwezig. Daar moet je van houden.

En in iedere straat is wel een huis waar Mozart ook nog een paar maanden heeft gewoond. En dan zijn er nog zoveel andere beroemdheden die hier hebben getoefd: Mahler, Beethoven, Schönberg, Freud, Klimt en Schiele. Op de ene plek hebben ze op school gezeten, elders hebben ze gewerkt, gelogeerd of staat er een standbeeld.

Ondanks deze hectiek vinden we veel rust in deze metropool. We bezoeken opnieuw uitgebreid de Stephansdom en wonen aansluitend een dienst bij. Voor de lunch vinden we een bijna stil pleintje en verder zijn we de rest van de middag in het heerlijk koele Leopoldmuseum, waar we meer te weten komen over het Wenen rond 1900, toen er net als nu twee miljoen mensen in de stad woonden. We zien het meubilair uit die tijd, maar vooral veel schilderijen. Gustav Klimt en Egon Schiele maken het meeste indruk. Schiele, die maar 28 jaar geworden is, maar toch zoveel moois geschilderd en geschreven heeft, in een tijd die misschien wel lijkt op de onze: een maatschappij die uit haar voegen barst en de onrust die dat teweegbrengt.

Joke