Woensdag 26 juni 2024

Hořovice - Praag

60 km totaal 119 km

Ze maakte hem bij het eerste ochtendgloren wakker: ‘Jozef, Jozef, gaat het wel goed met je? Je maakt van die rare geluiden!’

‘Wat is er, Maria? Ik wil nog slapen, het was een zware nacht!’

Terwijl hij nog sprak, hoorde ze nog eens dat vreemde geluid, als een zware adem.

‘Maar wat hoor ik dan, Jozef? Ben jij dat niet?’

‘Ach lieve Maria, ben je vergeten dat we in een stal slapen? Het is het paard van hiernaast.’

We worden tegen zessen wakker.

Herinneringen van dromen komen geleidelijk boven. Nog sneller verdwijnen ze, voor altijd in de vergetelheid.

Ik herinner me nog wel een stukje werkelijkheid. Gisteravond zaten we aan het eten. Een stel van in de veertig kwam aan de tafel naast ons zitten. Enthousiast bestelden ze bier. Meteen werden er twee halve liters op tafel gezet. Binnen een half uur was het glas leeg. Nu is het in Tsjechië de gewoonte dat elk leeg glas en elk leeg bord door de bediening meteen, en dan bedoel ik ook echt: meteen, wordenweggehaald. Het geeft je het gevoel dat de obers elke hap, elke beweging in de gaten houden. Daarbij wordt direct gevraagd of je nog iets van hetzelfde wil. Als je niet al te afwerend antwoordt, loop je de kans dat er binnen enkele ogenblikken nog een koffie, bier, een gebakje op je tafel wordt gezet.

De mensen naast ons waren doorgewinterde Tsjechen. En ze hadden dorst! Dus ze reageerden met een volmondig ‘ja’ toen hun glas werd weggehaald. Binnen een minuut stonden er weer twee grote jongens te pronken. Een half uurtje later waren de glazen weer leeg. Nummer drie stond binnen no time op tafel.

Toen wij weggingen naar onze kamer, was dit derde glas voor driekwart leeg.

Het was ons inmiddels opgevallen dat in onze kamer alles, maar dan ook alles, in een of andere tint bruin was: de vloer, de deur, de deurpost, het laken, het dekbed, de handdoeken. Alles had een paardenkleur. Eigenlijk wel vermoeiend.

Ik ging op bed liggen en sliep een tijdje. Toen ik wakker werd, was het net 21:00 uur. Nog niet echt het tijdstip om naar bed te gaan.

We gingen weer naar beneden voor de koffie en namen een uur na onze maaltijd dezelfde plaatsen weer in. Het stel zat er nog steeds. Met halve liters bier voor hun neus. De glazen waren voller dan toen we ze verlieten. Ik moest dus wel concluderen dat dit minimaal het vierde glas was, dat hier genuttigd werd. Minimaal, want als ze in hetzelfde tempo als in het begin doorgedronken zouden hebben, zou dit nummer vijf of zes zijn.

Een kwartier later begon het personeel op te ruimen voor de nacht. Het stel dronk snel hun glas leeg en zij ging, met rode blosjes op de wangen en de lege glazen in de hand, naar de bar. Om af te rekenen, dacht ik nog.. Maar toen kwam ze lachend terug, met nog twee halve liters in haar hand.

Dat was dan nummer vijf, of zes, of zelfs zeven.

Ik had niet de indruk dat ze de volgende dag gingen fietsen.

Wij wel.

Jan Marten