Vrijdag 24 juli 2020
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
26 Juli 2020 | Nederland, Oegstgeest
Oud-Gastel - Zierikzee 64 km totaal 1248 km
Nederland verandert. En dat kun je zien. Natuurlijk, geografisch: op de landkaarten die op de lagere school aan de muur hingen, stonden de meeste Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden nog zonder vaste oeververbinding. In feite liepen alle kaarten achter bij de werkelijkheid. Want er waren altijd meer en nieuwere oeververbindingen dan op de kaart ingetekend. Anno 2020 zijn alle eilanden wel op enige wijze met elkaar en het vasteland verbonden.
Daar ging ik gisteren ook van uit toen ik de reis door de onvolprezen app Pocket Earth liet plannen. Een mooie blauwe lijn, een fietspad dus, liep door de Oosterschelde.
Als je opgevoed bent met de wetenschap dat bij enige twijfel er altijd wel een brug of dam zal liggen, trek je de kaart niet in twijfel.
Nu ik langzaam de dijk op rijd en over een enorme watervlakte uitkijk, zakt die zekerheid in tien, twintig seconden tot het nulpunt. Vóór ons water, links water, rechts water. Moet ik nu mijn arm uitstrekken? Nee, ik heb niet de capaciteiten van Mozes. En bovendien zitten er geen hordes Egyptenaren achter mij aan. Alleen Joke.
Moeten we hier echt omkeren? Dan moeten we twintig kilometer omrijden.
Gelukkig zie ik bij een bord in de verte nóg een paar fietsers staan.
Het bord vermeldt, dat we hier te maken hebben met een project dat gesubsidieerd is door Europa. Dat klinkt groots. Het aantal afvaarten is daarmee omgekeerd evenredig. Alleen in de zomermaanden op vrijdag en zaterdag vaart hier zes maal per dag een bootje.
We hebben geluk! Het ís vrijdag en de laatste boot vertrekt over drie kwartier. Fijn, we kunnen nog even een kopje thee/koffie doen. Ik ga daarna languit in het gras liggen en slaap tien minuten.
Daar komt de veerboot aan. Nou ja, het is geen pontje naar gewoon een viskottertje uit de Bruinisser vloot. Met een houten doe-het-zelf-loopplank mogen we aan boord. De overtocht duurt twintig minuten.
Halverwege zien we ineens twee of drie bruinvissen. Tenminste, zo vertelt een enthousiaste medepassagier. Het zouden wat mij betreft ook dolfijnen kunnen zijn: spelend en telkens springend boven het water.
Als ze uit zicht zijn, zien we meteen de volgende verrassing: een zeehond. Ik kan net zijn vrolijke snoet op de foto zetten.
Ik begon met veranderend Nederland. Dat is ook op andere manieren te zien. Neem de bermen in de bebouwde kom bijvoorbeeld. Twee jaar geleden nog werd bijna alles kort gehouden, alsof het overal verlengde gazonnetjes betrof. Zowel door de gemeente als door particulieren. Nu worden de stroken tussen autoweg en vrijliggende fietspaden niet meer gemaaid en staan er grassen en kleurige veldbloemen tot tachtig centimeter hoog. En meteen zie en hoor je veel meer insecten, zoals die voor de broodnodige biodiversiteit zorgen.
Voortschrijdend inzicht. En, niet onbelangrijk, gemakkelijker en goedkoper. Zo kan je dus geld in je zak houden én bijdragen aan de biodiversiteit. Welke gemeente wil dat niet?
Maar wat mij het meest opvalt, is mijn eigen kijk erop. Nu bezie ik een ongemaaide berm als een mooi stukje natuur. Vorig jaar nog vond ik het eerder verrommeling van de omgeving. Hoe snel kan je blik veranderen? Ik merk dat het plaatje van Nederland als totaal aangeharkt landje kennelijk verouderd is. Op aangeharkt land groeit niets.
Nederland verandert.
Ik verander.
Jan Marten
Nederland verandert. En dat kun je zien. Natuurlijk, geografisch: op de landkaarten die op de lagere school aan de muur hingen, stonden de meeste Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden nog zonder vaste oeververbinding. In feite liepen alle kaarten achter bij de werkelijkheid. Want er waren altijd meer en nieuwere oeververbindingen dan op de kaart ingetekend. Anno 2020 zijn alle eilanden wel op enige wijze met elkaar en het vasteland verbonden.
Daar ging ik gisteren ook van uit toen ik de reis door de onvolprezen app Pocket Earth liet plannen. Een mooie blauwe lijn, een fietspad dus, liep door de Oosterschelde.
Als je opgevoed bent met de wetenschap dat bij enige twijfel er altijd wel een brug of dam zal liggen, trek je de kaart niet in twijfel.
Nu ik langzaam de dijk op rijd en over een enorme watervlakte uitkijk, zakt die zekerheid in tien, twintig seconden tot het nulpunt. Vóór ons water, links water, rechts water. Moet ik nu mijn arm uitstrekken? Nee, ik heb niet de capaciteiten van Mozes. En bovendien zitten er geen hordes Egyptenaren achter mij aan. Alleen Joke.
Moeten we hier echt omkeren? Dan moeten we twintig kilometer omrijden.
Gelukkig zie ik bij een bord in de verte nóg een paar fietsers staan.
Het bord vermeldt, dat we hier te maken hebben met een project dat gesubsidieerd is door Europa. Dat klinkt groots. Het aantal afvaarten is daarmee omgekeerd evenredig. Alleen in de zomermaanden op vrijdag en zaterdag vaart hier zes maal per dag een bootje.
We hebben geluk! Het ís vrijdag en de laatste boot vertrekt over drie kwartier. Fijn, we kunnen nog even een kopje thee/koffie doen. Ik ga daarna languit in het gras liggen en slaap tien minuten.
Daar komt de veerboot aan. Nou ja, het is geen pontje naar gewoon een viskottertje uit de Bruinisser vloot. Met een houten doe-het-zelf-loopplank mogen we aan boord. De overtocht duurt twintig minuten.
Halverwege zien we ineens twee of drie bruinvissen. Tenminste, zo vertelt een enthousiaste medepassagier. Het zouden wat mij betreft ook dolfijnen kunnen zijn: spelend en telkens springend boven het water.
Als ze uit zicht zijn, zien we meteen de volgende verrassing: een zeehond. Ik kan net zijn vrolijke snoet op de foto zetten.
Ik begon met veranderend Nederland. Dat is ook op andere manieren te zien. Neem de bermen in de bebouwde kom bijvoorbeeld. Twee jaar geleden nog werd bijna alles kort gehouden, alsof het overal verlengde gazonnetjes betrof. Zowel door de gemeente als door particulieren. Nu worden de stroken tussen autoweg en vrijliggende fietspaden niet meer gemaaid en staan er grassen en kleurige veldbloemen tot tachtig centimeter hoog. En meteen zie en hoor je veel meer insecten, zoals die voor de broodnodige biodiversiteit zorgen.
Voortschrijdend inzicht. En, niet onbelangrijk, gemakkelijker en goedkoper. Zo kan je dus geld in je zak houden én bijdragen aan de biodiversiteit. Welke gemeente wil dat niet?
Maar wat mij het meest opvalt, is mijn eigen kijk erop. Nu bezie ik een ongemaaide berm als een mooi stukje natuur. Vorig jaar nog vond ik het eerder verrommeling van de omgeving. Hoe snel kan je blik veranderen? Ik merk dat het plaatje van Nederland als totaal aangeharkt landje kennelijk verouderd is. Op aangeharkt land groeit niets.
Nederland verandert.
Ik verander.
Jan Marten
-
27 Juli 2020 - 16:16
Rob:
Toch weer geluk gehad dat de veerboot nog een laatste vaart had. Want aan omfietsen heeft iedere fietser een gruwelijke hekel terwijl er veel lieden zijn die een "omfietswijn" van de supermarkt waarderen en voor een euro voordeel de nodige kilometers extra willen maken.
Jan Marten, je zegt dat je capaciteiten van Mozes niet hebt en ik heb alle redenen om aan te nemen dat dit inderdaad zo is, maar je hebt het niet geprobeerd. Je had minimaal een poging kunnen wagen en een voet in het water kunnen zetten wie weet....
Maar hoe bijzonder is het dat je via een houten doe-het-zelf-loopplank, bedoelde je hiermee dat je zelf over de plank moet lopen zonder enige hulp of dat de plank door de schipper zelf is gemaakt, op een oude viskotter terecht komt die je in 20 minuten naar de overkant brengt. Ik weet niet wat de overtocht gekost heeft maar jullie hadden wel waar voor je geld. Twee bruinvissen en een zeehond die misschien wel vanuit Pieterburen de ronde van Nederland aan het zwemmen was en even aan het uitrusten was op een zandbankje om daarna weer verder te gaan. Jongens nog een laatste rukje en dan is dit fietsfeestje ook weer voorbij, dus geniet er nog maar even van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
