Donderdag 2 juli 2020

Oegstgeest - Ede 107 km

Om iets over half negen stappen we op de fiets voor vier weken Nederland.
Dit jaar geen bergen, geen vestingstadjes die je hoog boven je ziet, in de wetenschap dat daar je overnachtingsplaats is, nog twee uur rijden in de brandende zon.
Geen hellingen van een uur naar beneden tot je kramp in je vingers krijgt van het voortdurend knijpen in de remmen.
Geen cafeetjes, waar je vóór achten al terecht kan. Jij voor een espresso, terwijl de lokalen al luidruchtig aan het bier zitten.
Geen halve dag rijden voor het volgende dorpje, even onooglijk als welkom vanwege het enige café in de wijde omtrek.
Nee, gewoon Nederland.
Op grond van de topografische kaart denk je al bijna het landschap te kunnen uittekenen.

We rijden door het Groene Hart. Om half tien zijn we in Nieuwveen. Even, twee, drie seconden, ruik ik de geur van vers gebakken brood. Een bakker in de buurt. Heerlijk. Vakantie, ochtend, vers brood. Meteen ben ik terug in de tijd. Die eerste keer, dat ik de bergen zag. We reden de nacht door, zeven vrienden in één auto. Vanuit de vlakte de bergen in. Het was half zeven in de ochtend. We werden een voor een wakker en zagen het vroegste streepje zon bij een onvergetelijk uitzicht. Nog nooit zag ik op zo’n hoogte een grote stad beneden liggen. Opeens roken we, terwijl we een dorpje van nauwelijks tien huizen doorkruisten: vers brood! We stopten, gingen onze neus achterna en haalden het allereerste brood van die dag.
Gek, zo’n herinnering maakt de beleving nú niet minder, maar geeft vooral een extra dimensie.

Nog iets komt boven: iets van meer dan vijftig jaar geleden, ik werkte als tienjarige als hulpje bij de lokale bakker. Brood venten in drie Wageningse wijken. Ik stapte ‘s morgens op mijn kleine fiets om mij rond achten te melden in de bakkerij. Die geuren: je kan een hoop vergeten in je leven, maar die blijven je bij.

Nog steeds heb je dus maar twee, drie seconden nodig om dit allemaal weer boven te brengen.

Nieuwveen.
Bedankt.

Jan Marten