Vrijdag 17 juli 2020
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
19 Juli 2020 | Nederland, Oegstgeest
Ootmarsum 0 km totaal 750 km
Voor vandaag heeft JM een schema gemaakt om alles wat Ootmarsum aan cultuur heeft maar tot ons te kunnen nemen. Niets voor hem. Hij leeft al jaren zonder agenda en horloge en maakt alleen maar planningen voor zijn muzikale activiteiten. Die zijn dan wel weer lachwekkend, omdat hij dan per minuut beschrijft wat wanneer moet. En hij is dan ook weer de eerste die van zijn eigen planning afwijkt.
Een kwartier later dan gepland dus vertrekken we te voet naar Ootmarsum.
We passeren een heel sfeervol droomhuisje, mooi blauw geschilderd, met daarbij het perfecte voortuintje met ‘ton sur ton’ blauwe hortensia’s. De naam van het huisje maakt me alleen zo droevig: ‘Maison sans femme’. Woont hier een treurende weduwnaar of een ‘boer zoekt vrouw’-type, bij wie het niet gelukt is om een lief te strikken die in dit paradijsje wil wonen?
We lopen in de loop van de dag steeds verder achter op het schema, maar bezoeken uiteindelijk wel de geplande drie musea en de Sint-Simon en Judaskerk. Ik pas nog jurkjes en we lopen galerietjes in en uit.
We dompelen ons onder in het Twentse leven van toen en nu. In het openluchtmuseum lopen we door knusse boerderijtjes. Het ‘luusterkeske’ (de audiotour) vertelt over de gezinnen die erin woonden met soms wel twaalf kinderen in de bedsteden en de ondergeschoven kindjes eronder. De rest lag op het krappe zoldertje boven de koeien, met vloerverwarming dus.
Bosjes stro onder de dakpannen om inregenen te voorkomen.
Een paar koeien in huis, een vuurtje in het midden en zelfs een inpandig gemak (wc).
Het oogt allemaal heel overzichtelijk en harmonieus.
Dit thema komt weer terug in het Ton Schulten Museum. We kennen zijn naam, omdat bij vrienden van ons een werk in de kamer hangt.
De bakkerszoon die eerst priester wilde worden, maar na een jaar seminarie kiest voor de kunst. Na een periode in de reclame gaat hij zich uiteindelijk alleen op het schilderen richten.
Zijn vrouw Ank en hij lagen na een auto-ongeluk een tijdje in coma en hij zegt toen letterlijk het licht, het lux perpetua, gezien te hebben.
Dit resulteert in talloze schilderijen met een heel eigen stijl. Het Twentse landschap in mozaïekachtige vlakken, waarbij kleur en licht de hoofdrol spelen. Zijn stijl wordt ook wel ‘consensisme’ genoemd. Het gaat om harmonie, niet om strijd.
In de film die we bekijken, zien we een hardwerkende, bevlogen, innemende levensgenieter, met zijn vrouw Ank naast hem die de zaken van de galerie regelt. Ook hier weer een perfect ingericht complex, dat uit wel vijf panden bestaat.
Ootmarsum is blij met deze Ton en Ank.
We sluiten ons culturele dagje af op op het mooiste plekje van restaurant ‘De Pastorie’ op het Ton Schultenplein. Weer wijken we af van de planning. We gaan dus niet koken, maar genieten in de avondzon van een heerlijke maaltijdsalade met een wit wijntje. Perfecte harmonie.
Misschien wel te veel harmonie voor mij, want met een royaal armgebaar zwiep ik mijn wijnglas op straat. Voordeel is wel dat ik er een volle voor terugkrijg.
Rustig kuieren we mijmerend terug naar onze boerencamping. Misschien hebben de gedichten van Willem Wilmink, die in het Ton Schulten Museum tussen de schilderijen hingen, wel het meeste indruk gemaakt. Ook daarin harmonie, maar, met een zekere lichtheid, ook de triestheid van het leven.
We passeren weer ‘Maison sans femme’. Opeens bedenk ik dat hier misschien een lekker homostel woont. Dat werpt een heel ander licht op het huisje.
Joke
Voor vandaag heeft JM een schema gemaakt om alles wat Ootmarsum aan cultuur heeft maar tot ons te kunnen nemen. Niets voor hem. Hij leeft al jaren zonder agenda en horloge en maakt alleen maar planningen voor zijn muzikale activiteiten. Die zijn dan wel weer lachwekkend, omdat hij dan per minuut beschrijft wat wanneer moet. En hij is dan ook weer de eerste die van zijn eigen planning afwijkt.
Een kwartier later dan gepland dus vertrekken we te voet naar Ootmarsum.
We passeren een heel sfeervol droomhuisje, mooi blauw geschilderd, met daarbij het perfecte voortuintje met ‘ton sur ton’ blauwe hortensia’s. De naam van het huisje maakt me alleen zo droevig: ‘Maison sans femme’. Woont hier een treurende weduwnaar of een ‘boer zoekt vrouw’-type, bij wie het niet gelukt is om een lief te strikken die in dit paradijsje wil wonen?
We lopen in de loop van de dag steeds verder achter op het schema, maar bezoeken uiteindelijk wel de geplande drie musea en de Sint-Simon en Judaskerk. Ik pas nog jurkjes en we lopen galerietjes in en uit.
We dompelen ons onder in het Twentse leven van toen en nu. In het openluchtmuseum lopen we door knusse boerderijtjes. Het ‘luusterkeske’ (de audiotour) vertelt over de gezinnen die erin woonden met soms wel twaalf kinderen in de bedsteden en de ondergeschoven kindjes eronder. De rest lag op het krappe zoldertje boven de koeien, met vloerverwarming dus.
Bosjes stro onder de dakpannen om inregenen te voorkomen.
Een paar koeien in huis, een vuurtje in het midden en zelfs een inpandig gemak (wc).
Het oogt allemaal heel overzichtelijk en harmonieus.
Dit thema komt weer terug in het Ton Schulten Museum. We kennen zijn naam, omdat bij vrienden van ons een werk in de kamer hangt.
De bakkerszoon die eerst priester wilde worden, maar na een jaar seminarie kiest voor de kunst. Na een periode in de reclame gaat hij zich uiteindelijk alleen op het schilderen richten.
Zijn vrouw Ank en hij lagen na een auto-ongeluk een tijdje in coma en hij zegt toen letterlijk het licht, het lux perpetua, gezien te hebben.
Dit resulteert in talloze schilderijen met een heel eigen stijl. Het Twentse landschap in mozaïekachtige vlakken, waarbij kleur en licht de hoofdrol spelen. Zijn stijl wordt ook wel ‘consensisme’ genoemd. Het gaat om harmonie, niet om strijd.
In de film die we bekijken, zien we een hardwerkende, bevlogen, innemende levensgenieter, met zijn vrouw Ank naast hem die de zaken van de galerie regelt. Ook hier weer een perfect ingericht complex, dat uit wel vijf panden bestaat.
Ootmarsum is blij met deze Ton en Ank.
We sluiten ons culturele dagje af op op het mooiste plekje van restaurant ‘De Pastorie’ op het Ton Schultenplein. Weer wijken we af van de planning. We gaan dus niet koken, maar genieten in de avondzon van een heerlijke maaltijdsalade met een wit wijntje. Perfecte harmonie.
Misschien wel te veel harmonie voor mij, want met een royaal armgebaar zwiep ik mijn wijnglas op straat. Voordeel is wel dat ik er een volle voor terugkrijg.
Rustig kuieren we mijmerend terug naar onze boerencamping. Misschien hebben de gedichten van Willem Wilmink, die in het Ton Schulten Museum tussen de schilderijen hingen, wel het meeste indruk gemaakt. Ook daarin harmonie, maar, met een zekere lichtheid, ook de triestheid van het leven.
We passeren weer ‘Maison sans femme’. Opeens bedenk ik dat hier misschien een lekker homostel woont. Dat werpt een heel ander licht op het huisje.
Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
