Zaterdag 18 juli 2020

Ootmarsum - Woold
102 km totaal 852 km

Vandaag rijden wij deels langs de Dinkel, dus een aantal stukken door Duitsland. Door het taalgebied dat in vroeger tijden stond voor prachtige, romantische lyriek. Tot zo’n tachtig jaar geleden het Duits een andere bijklank kreeg, die alle schoonheid in één keer deed verbleken.
Ik herinner mij liever de liederen van Schubert, Schumann, Brahms. De teksten van Goethe. Natuur- en wandelliederen, over klaterende stroompjes en watermolens.
Al mijmerend word ik op mijn wenken bediend. We passeren bij het oversteken van de Dinkel een bordje:
‘Komm Wanderer, hier kannst du rasten,
wie der Hirsch am Futterkasten.’
Ik hoor deze tekst al meteen als een Schubert-lied, een pianobegeleiding met een twinkelend stroompje dat even tot rust komt.
Aan het lang en romantisch doormijmeren kleeft een gevaar: je verliest het contact met de reële wereld. Daarom bedenk ik een tweede couplet met een wat minder serieuze inslag:
‘Aber bitte, kein Gepinkel
in die schöne reine Dinkel.’

Het maken van gedichtjes op de fiets werkt vandaag verslavend.
Wat ik een uur later zie levert het volgende sonnet op:

‘’t Konijn lag midden op de weg,
door honderd auto’s platgereden.
Ik weet niet of het heeft geleden,
maar het had wel ontzettend pech.

Het gras was groen aan elke kant,
maar aan de overzij wat malser.
Toen is het beest door deze valse
verblinding op de weg beland.

‘t Lag in de lengte uitgesmeerd
en vastgeplakt in zwarte teer.
Alleen één oor kwam nog omhoog,
zoals het door de wind bewoog.’

En tot slot hoor ik ‘s avonds de mooiste poëzie in een zin die een buurman, ook vakantiefietser, voor het slapen gaan zegt over fietskamperen:
‘Het mooiste moment is: wanneer je vertrekt, achterom kijkt en ziet dat de plek die je achterlaat net zo is alsof je er nooit bent geweest.’
Een diepe gedachte, misschien onbedoeld, als je die in een ruimere context plaatst...
Ik mijmer niet verder.
Ik val in slaap.

Jan Marten