Dinsdag 7 juli 2020

Schaarsbergen - Hattem 74 km totaal 288 km

Vandaag hebben we 75 kilometer te gaan dus moeten we op tijd vertrekken.
JM, van nature altijd optimistisch wat betreft weersvooruitzichten, voorziet een regenachtige dag.
Maar nu schijnt de zon en willen we daar zo lang mogelijk van genieten. Het ontbijt duurt eindeloos.
En als we dan om 11 uur vertrekken doet zelfs JM preventief zijn regenpak aan.
Volgzaam als ik ben, doe ik dat ook, inclusief schoenenhoezen. Om het lompe plaatje af te maken komt er nog een knalgele hoes over mijn helm om de haren droog te houden. Die heeft JM dan weer niet nodig, omdat zijn beharing aan de bovenkant zienderogen afneemt.

Zo uitgedost verlaten we de zonovergoten camping Warnsborn richting De Hoge Veluwe, omdat dit de mooiste route is naar Hoenderloo.
En opeens worden we weer met onze neus op corona gedrukt. JM stelt zich keurig op in de rij voor het kopen van een kaartje. De vrouw achter de kassa blaft hem toe dat hij verder weg moet staan.
Je wilt dan eigenlijk al niet meer, maar de tocht moet wel doorgaan. € 22,- zijn we kwijt voor drie kwartier fietsen.
We betalen dit bedrag van harte, omdat hiermee het onderhoud van onze nationale longen wordt bekostigd. Maar als ik dan even later zie, dat ik nu voor € 29,- naar Parijs vlieg, ben ik opeens veel minder enthousiast over dit bedrag.

We passeren het hek met de kaartontrole door een vrouw die iedere bezoeker scant om te voorkomen dat de moeflonpopulatie te gronde wordt gericht door Covid.

Zodra we dan eindelijk binnen de hekken zijn, barst de bui los. En dan niet de ‘milde regen’ van Psalm 84, maar een stortdouche uit het hoogste segment.
Luidde Cora van Nieuwenhuizen begin juni nog de noodklok over het gebrek aan water, nu moeten we binnenkort de dijken versterken.

Voordeel is wel dat we het rijk nagenoeg alleen hebben. Het grijze grut zit nog in de voortent van de caravan of voor een knapperend haardvuurtje een cappuccino maar binnen te slurpen.

Het perfecte asfaltpad kronkelt door de schitterende natuur. Het enige stel dat we tegenkomen zijn twee dertigers op de gratis Witte Fietsen. Achterop twee lege kinderzitjes. Ik zie een triest verhaal.

Echt alert ben ik niet en opeens vlieg ik uit de bocht. In een flits bedenk ik dat als ik nu in de Pyreneeën zou fietsen, de vale gieren mij zouden opvreten na mijn val in het ravijn. En in diezelfde flits denk ik ook nog: ‘gelukkig heb ik nog wel op een draisine gefietst’.

De enige herrie die we horen is het geluid van twee helikopters die doelloos speuren naar brandjes. Was het gisteren nog code oranje voor bosbrand, nu heb je minstens een vlammenwerper nodig om een beetje fik te krijgen.

Als we Hoenderloo bereiken, bedenk ik dat onze doortocht een prijzige douchebeurt was. Gelukkig wordt het droog en is er een bakker met lekkere cappuccino. Die hebben ook wij nu verdiend.
We vervolgen onze tocht dwars over de Veluwe. Een JM-route met veel onverharde paden. Hard ploegen soms, maar prachtige natuur en we komen urenlang niemand tegen, behalve twee wilde zwijnen met een aantal jongen. Nederland op zijn best.
Als we om half zeven de rustige camping Molecaten in Hattem bereiken, kan ik alleen maar vurig hopen dat er nooit goedkope vluchten naar Parijs zullen vertrekken vanaf vliegveld Lelystad.

Joke