Dinsdag 28 juni 2022

Ferrara

16 km totaal 174 km

Een rustdag in dé fietsstad van Italië. Dan wil je ook onderdeel worden van die fietsende stoet.

Van jong tot oud wordt er gefietst.

De gemiddelde Ferrarees schijnt 2,8 exemplaren te bezitten. Verder is er ook nog de ‘Coordinatore Ufficio Biciclette per la mobilità sostenibile’, die zorgt voor het promoten van ‘duurzame mobiliteit’.

Het zijn ranke fietsjes, passend bij het postuur van de fietsers.

Slechts een paar e-bikes zien we. Maaltijdbezorgers rijden ermee en een Nederlands stel dat deels dezelfde route fietst als wij.

Bijna iedereen rijdt op een heel simpel model, bijna altijd zonder versnellingen, met een slotje zoals onze fietsen vroeger hadden.

We zien dan ook verrassend veel krasse grijsaards zonder buikje scheuren op hun stalen ros.

Charmante dames op leeftijd vervoeren hun weekboodschappen in een mand achterop.

En dan heb ik het nog niet gehad over de kasseien die vaker wel dan niet de wegbedekking vormen.

Kortom: wij voelen ons hier thuis.

We fietsen het speciale fietspad naast de dikke stadsmuur van ruim negen kilometer. Een soort langgerekt stadspark waarin door de locals veel bewogen wordt.

En dat dat bewegen nodig is, snappen we maar al te goed, want op de gezellige pleinen en in de middeleeuwse straatjes is veel lekkers te eten en drinken. Want dat kunnen de Italianen.

Zo tegen 18:00 uur strijken we neer bij een van de terrasjes waar het nu aperitivo-tijd is. Het schijnt, net als in Spanje, in Noord-Italië de gewoonte te zijn dat je bij je drankje een bordje met hapjes kan vullen. Het drankje is dan wel wat prijziger. Ook al zijn er toeristen en inmiddels ook locals die dan twee keer lopen en zo goedkoop hun maaltje bij elkaar sprokkelen.

Hier zijn wel hapjes, maar die moet je gewoon bestellen. Heel dapper vraag ik om de Italiaanse kaart, maar mijn jaartje Italiaanse les heeft zich hinderlijk vermengd met mijn drie jaar Spaans. Gisteren bestelde ik nog heel stellig in een winkeltje een ‘pane con queso’. Het oude vrouwtje bleef zelfs na twee keer herhalen vragend kijken. Vertwijfeld wees ik toen maar een puddingbroodje aan.

De menukaart is anders dan andere kaarten. Het is een poëtische opsomming van gerechten. Het enige woord dat ik herken en voor ons eetbaar lijkt is ‘formaggio’.

Ik geef nog niet op. Dan ook maar een Engelse kaart vragen.

We worden er niet veel wijzer van.

Dan maar vragen of er iets is zonder vlees. Heel subtiel wordt uitgelegd dat we zitten op het terras van een ‘maccelaria’ (slagerij). Ik spreek alle Italiaanse woorden uit die maar iets te maken hebben met ‘sorry’.

Ik sluit de menukaart en zie dan op de voorkant ook nog een grote runderkop staan.

Ik voel me even een heel domme Hollandse koe.

Joke