Donderdag30 juni 2022

Ravenna

0 kmtotaal 277 km

We hebben vandaag een rustdag ingepland om Ravenna te bekijken.

De term ‘rustdag’ is gek gekozen.

Een stad met acht vroegchristelijke mozaïeken en gebouwen die op de Werelderfgoedlijst staan doet kunstminnaars watertanden.

Voor ons vandaag een uitdaging… of verzoeking?

Op de camping, zeven kilometer voorbij Ravenna, ontmoeten we zeven andere fietsers die op weg zijn naar Rome. Ook zij hebben de etappe van 100 kilometer net gehad en zuchten en steunen dat het wel erg zwaar was. Grappig dat alleen wij geen e-bike hebben. Ik ben dan toch maar even trots op onze prestatie.

Vier van hen hebben ook een rustdag gepland, maar ze blijven op de camping. Beetje hangen bij het zwembadje. Ze hebben geen idee wat voor moois ze gaan missen.

Voor een klein bedrag brengt de klusjesman van de camping ons maar Ravenna en als we voor 22:00 uur bellen haalt hij ons ook weer op.

We verwachten een enorme drukte, maar belanden in een rustige stad.

We wandelen van basiliek naar basiliek, van mausoleum naar baptisterium.

Na de lunch is het te warm om door de stad te slenteren. We gaan op zoek naar een gebouw met airco. De bibliotheek misschien. Een mooi oud gebouw met een kloostergang met binnentuin, waar tafeltjes staan waaraan gewerkt kan worden.

In zo’n bibliotheek wil ik wel werken. Maar als ik even later de boeken zie staan, prijs ik me weer gelukkig met onze Hollandse biebboeken. De exemplaren hier zou je met het schaamrood op de kaken bij de kringloop brengen.

Bovendien is het ook hier niet te harden: het is muf en benauwd.

Dan maar een museum. We waren er een gepasseerd waar ook moderne kunst te zien is. Daar zijn we inmiddels wel aan toe na de honderden bloederige jezussen aan het kruis, maria’s met al dan niet ontblote borsten en gedrochtige jezussen in babyformaat.

Bij het betreden van de hal worden we verwelkomd door heerlijk frisse lucht. De mevrouw van de kaartjes verwijst ons naar verdieping twee.

De enige mens die we daar zien, is een puffende suppoost.

Er is geen airco, er zijn alleen te krappe zaaltjes waar we ons doorheen moeten worstelen om uiteindelijk de zalen met moderne kunst te bereiken.

En tot overmaat van ramp hangen er tóch zaal na zaal meer of minder geslaagde pogingen om bijbelse taferelen zo zoet of wreed mogelijk weer te geven.

Eindelijke bereiken we de moderne kunst. Het zweet loopt inmiddels met straaltjes van ons af. Onze zakdoeken zijn op.

We proberen serieus ons laatste restje interesse op de kunstwerken los te laten. Totdat we staan voor een werk van twee bij twee meter. Op het vierkant zijn keurig op rijtjes heel luchtig papieren zakdoekjes geplakt. Erbij staat een heel verhaal met in mijn ogen semi diepzinnig geleuter als ‘escaping reality’.

Ik merk nu dat mijn laagje kunstminnaar heel dun wordt. De barbaar in mij wil het kunstwerk te lijf gaan en de zakdoeken er afrukken en mijn gezicht en armen ermee droog deppen. Maar ik bedenk net op tijd dat ik dan waarschijnlijk niet meer terugkom in ons paradijsje: het tentje in de schaduw onder de grote pruimenboom en het heerlijke zwembadje, met een koud wit wijntje voor mij en een fris biertje voor JM.

We bellen de klusjesman. Nog geen uur later dobberen we in het zwembadje.

En als we de andere fietsers zeggen dat Ravenna meer dan de moeite waar was, is er geen woord gelogen.

Joke