Maandag 14 mei 2018

Vila Franca de Xira - Santarém 51 km
totaal 882 km

Na een nacht slecht slapen, omdat de tent toch schuiner stond dan we gisteren hadden ingeschat, worden we koud wakker. De noordenwind giert genadeloos om onze tent. Voor het eerst zijn alle haringen in gebruik om te voorkomen dat de tent wegwaait.
Ik wil snel naar het washok, maar ik mis mijn toilettas. Ik weet zeker dat ik hem gisteren mee terug had genomen na het tandenpoetsen. En JM bevestigt dat, want hij was er bij.
Mooi niet dus. Ik loop snel naar het washok. En gelukkig staat de toilettas daar. Waarschijnlijk waren we de laatsten gisteravond en ben ik nu de eerste.
Dat vergeten van spullen is iedere reis een thema. Deze vakantie heeft JM zijn trui ergens laten liggen en zijn petje verloren. Beide keren brachten anderen ze terug.
Gisteren bij een koffiestop zie ik opeens mijn bankpas onder een stoel liggen. Moet uit mijn portemonnee gevallen zijn. Hoe kan dat nou?
Ook gebeurt het dat wij de ‘redder’ zijn. JM zag in Lissabon dat een vrouw haar mobiel verloor bij het oversteken van een drukke weg.
Ook al gaat het keer op keer om onbelangrijke spullen, je bent zo gelukkig als je ze weer terug hebt.

Net als het Duitse stel naast ons doen we een mini ontbijtje bij het washok, omdat je daar uit de wind staat.
Het stel is al anderhalf jaar aan het fietsen. Ze hebben diverse Aziatische landen gehad en via Marokko zijn ze hier terecht gekomen. Wij kijken elkaar aan: voor ons zou dit niet werken.

We willen nu snel weg. Warm worden door hard te gaan fietsen.
Eerst betalen, want dat mag om een of ander duistere reden pas op de dag van vertrek op gemeentecampings.
Ik ben benieuwd of onze man van gisteravond nog steeds in het hokje bij de ingang zit. Nee, er zit een ander bij de receptie. JM gaat naar binnen en is heel snel weer terug, maar heeft nog niet kunnen betalen. Dat moet bij het gemeentelijke zwembad net naast de camping.
JM gaat er naar binnen en komt een kwartier later weer naar buiten.
De man van de kassa had drie keer moeten bellen om gegevens te checken. JM heeft tien keer zijn naam moeten noemen. Ook hij vroeg, met de bepakte fietsen in het zicht, of we geen auto hadden. En dit alles voor € 8,89.
JM gaf een tientje. Er volgde een diepe zucht. De man pakte een rekenmachine om uit te rekenen hoeveel hij moest teruggeven.

De rest van de dag fietsen we, net als gisteren, met fikse tegenwind nog steeds langs een te drukke weg met te veel industrie. Om het nog wat gezelliger te maken eten we twee keer op de stoep van een Lidl. Gelukkig is er het vooruitzicht van een echt bed, dat waarschijnlijk wel horizontaal zal staan.
Om half zes zitten we in een ‘eigen’ jacuzzi van een veel te grote kamer van tien bij tien meter. Vergeten zijn tegenwind, langsrazende vrachtauto’s.
We sluiten de avond af met overheerlijke amandeltaart met een bica (heel sterke espresso) en daarna nog een lekker glaasje ‘vinho de porto’.
De ober spreekt behoorlijk Engels en schat ons in als pelgrims, vanwege onze kleding. Dat zijn we niet en toch weer wel. Hij vindt het heel leuk te horen dat we Portugal doorfietsen en geïnteresseerd zijn zijn land. Hij is trots op zijn land, vooral omdat een ‘land van weinig bommen’ is.
Bij het verlaten van het restaurant krijg ik een paar zoenen van hem.

Joke