Dinsdag 22 mei 2018

Porto 0 km
totaal 1173 km

Onze laatste dag in Porto. De stad begint steeds meer bekend terrein te worden. We beginnen de dag met een orgelconcert in de Igreja de Clerigos. Iedere middag om 12.00 uur is er een concert. Het is gratis, dus de kerk zit bijna vol als wij klokke twaalf binnenkomen.
De organist geeft in het Engels een duidelijke uitleg over het orgel en wat hij gaat spelen: stukken uit een achttiende eeuwse opera, passend bij kerk en orgel, beide uit de achttiende eeuw. Helemaal in de nok boven het altaar kijkt een zwierige Maria toe.
Ik ben weer even terug in de kerken van mijn jeugd. Het eerste orgel dat veel indruk maakte was het enorme orgel in de Grote Kerk van Gorinchem of, zoals wij het kenden, Gorkum.
Een orgel met mooie ornamenten. Maar vooral de voor- en naspelen gaven wat lucht aan de verder zeer deprimerende diensten.
Die lucht was later ook zo nodig, van mijn tiende tot achttiende in Ede, toen ik geacht werd iedere zondag acte de presence te geven in de Grote Kerk daar. Het zingen van de psalmen ‘op hele noten’ heeft bij mij een verhoogd risico op hyperventilatie en depressiviteit ontwikkeld. Gelukkig was er een vrolijke organist, die ervoor zorgde dat het verblijf daar nog enige glans kreeg. Mede daardoor word ik toch vaak geraakt als ik een orgel hoor als we een kerk binnenwandelen. Daarbij wel de aantekening dat mijn blik zich dan snel naar JM wendt om te zien wat hij ervan vindt. Samen iets mooi vinden is toch leuker.
Ik hoop op een rustgevend half uurtje, een moment van bezinning en genieten.
Ik had niet gerekend op de toeristen die in en uit blijven gaan en foto’s maken. Het meest hinderlijk zijn degenen die filmpjes maken, want was is mooier dan een live verslag van deze uitbundig versierde barokkerk, met muziek? Je beweegt dan je selfie-stick met slingerbewegingen heen en weer. Hoe leuk is dat voor het thuisfront.
Na ieder ‘nummer’ verlaat een deel van het publiek de kerk en komen er mensen bij. Aan het eind van het concertje zijn wij de enigen die de hele rit hebben uitgezeten.

Om toch nog wat rust te vinden in de hectiek van deze stad bezoeken we, speciaal tijdens etenstijd, het ‘Museu Nacional Soares dos Reis’. En we zijn inderdaad bijna de enige bezoekers. We bekijken Portugese schilderijen en beelden uit de negentiende en twintigste eeuw. Het is vooral leuk om taferelen te zien uit de streken en steden waar we gefietst hebben. Hoe werkten de boeren vroeger, hoe werd er gevist en hoe zag een jaloerse vrouw eruit.
De vele, vooral bronzen, beelden in het museum zijn voornamelijk door de naamgever, António Soares dos Reis, op jonge leeftijd gemaakt. Indrukwekkend zijn ze.

Na deze culturele oppepper dwalen we weer door de stad en blijven ons over van alles en nog wat verbazen. Vandaag zijn het weer de vele waslijnen met de altijd wapperende lakens en kleding, vooral nachtkleding.
Al in Lissabon viel het mij op hoeveel winkels er zijn met uitsluitend beddengoed, jasschorten, schorten, pyama’s en nachtponnen. En vooral die laatsten met een ‘look’ van zeker 40 jaar geleden.
In Lissabon zaten in één straat tien van deze winkels naast elkaar.
Ik neem tijdens ons fietsvakanties altijd één nachtpon mee voor als ik op een camping naar de wc moet of voor als ik in een ziekenhuis terecht kom. Eén is hier echt genoeg. En JM hoeft niet lang te zoeken naar een tweede exemplaar.

Afscheid van de stad nemen we vervolgens als we de koepel van de kloosterkerk van Serra do Pilar hebben beklommen. Deze kerk staat naast de bovenbrug van Ponte Luis I. Je overziet zo vanaf de zuidzijde de hele stad, maar we zien ook de heuvels waar we vandaan kwamen.

Als we weer terug op de grond zijn, lopen we richting de porthuizen en vinden een sfeervolle stek waar we ons de port goed laten smaken.

Joke