Dinsdag 15 mei 2018

Santarem - Cabacos 89 km
totaal 971 km

Het zit wat tegen vandaag. We wisten dat het een kleine 90 kilometer zou zijn met een stijging tot 270 meter.
Nu hebben we vorige jaren ook bergpassen gefietst van 1700 meter, dus zo’n probleem kan dat niet zijn.
We moeten een keer of tien langs de weg een van beide fietsen nakijken omdat ze vandaag niet lekker lopen.
Joke is eerst door kauwgom gereden, die zich tot een brede plak op haar band heeft gevormd, waardoor ze allemaal steentjes en ander ongewenst materiaal meeneemt.
Verderop hebben we door glas heen gereden. Ik peur met een mesje een scherp steentje uit een scheurtje in de band.
Ook mijn fiets voelt niet lekker. Het lijkt net alsof ik veel meer moeite moet doen om de trappers rond te krijgen. Eerst ontdek ik dat het voorwiel iets los zit. Een paar kilometer later twijfel ik nog steeds aan de weerstand. Het is moeilijk om het voorwiel te laten draaien. Maar wat er mis is? Ik heb de energie niet om daarover na te denken.
De rit gaat verder geleidelijk omhoog. Omdat Joke en ik dit jaar alle twee dezelfde route op de telefoon vóór ons hebben, kunnen we elkaar makkelijk afwisselen in de leiding. Maar meestal rijd ik voorop. Toch: de laatste vijftien kilometer vandaag neemt Joke het voortouw. Ik kan haar nauwelijks bijhouden. Het gat tussen ons wordt telkens groter.
Eindelijk komen we op de plaats van bestemming aan. Als ik de trap op ga, begin ik te hallucineren. De treden lopen niet recht, het raam hangt scheef. Ik ben totaal alle richting kwijt.
Tijdens het eten ben ik ook helemaal weg. Langzaamaan komt er enige beleving van de werkelijkheid voor in de plaats, maar nog steeds ben ik voor Joke geen leuk gezelschap. Ik zeg niets terug namelijk. Ik moet terugdenken aan 2016 toen ik in La Roda (Spanje) ziek werd en uiteindelijk bij het ziekenhuis aanklopte.

Twee dingen worden ons die avond wel duidelijk.
Er zit kortsluiting in mijn elektrisch systeem (de lampen), waardoor ik telkens een weerstand van tien Watt voel. Dat lijkt weinig, maar het effect is dat ik als het ware met een elektrische fiets rijd, die in plaats van mee- tegenwerkt. Dat verklaart mijn vermoeidheid. Helling op, forse tegenwind en motortje tegen.
De hallucinaties van de trap worden morgen pas opgelost: dan zal blijken dat de vreemde combi van tegeltjes en de hoek van de trap een soort psychedelische Escher-structuur creëert.
Heel interessant. Alleen vervelend voor de labiele wielrijder.
Hopen dat het morgen beter is.

Jan Marten