Zondag 20 mei 2018

Porto 0 km
totaal 1173 km

Gisteravond iets over zessen zagen we vanaf de zuidkant van de Douro Porto liggen. We hebben ons doel gehaald. En we hebben het overleefd. Het bleek weer een paar keer bloedlink om hier te fietsen. 99 procent ging met een heel beleefde bocht om ons heen, maar één procent heeft de kolder in de kop en wil gewoon gassen en staat er totaal niet bij stil dat het voor een fietser lastig is om op een weg met kuilen koers te houden. JM wilde er een paar keer echt de brui aan geven. En toch blijf ik vliegen veel enger vinden.

Met een klein pontje staken we de Douro over. We hadden al 80 kilometer op de teller staan, waarvan de laatste langs de zee gingen. Dat gaf weer energie, maar toch merkte ik dat de vermoeidheid meer was dan alleen de uitputting van de dagtrip.

Eenmaal aan de overkant was er gelukkig een fietspad, eerst langs de Douro en daarna langs de zee.
We passeerden een beeld van een prachtige engel en ik bedankte haar voor de bescherming die we ook nu weer hebben genoten.

Om zeven uur hadden we onze B&B bereikt. Het is een oude villa met tuin. Deze keer hadden we geen keus. Onze fietsen worden hier morgen opgehaald. De B&B is van een Nederlands stel dat hier al jaren woont. Hun kinderen zijn hier groot geworden. Die wonen nu in Nederland en Duitsland.
We zullen hier drie dagen verblijven. We hebben een eigen zitkamer met een enorme bibliotheek. De Nederlandse kinderboeken hebben zelfs etiketten met het niveau erop. Verder staat er veel antiek en hangen er oude schilderijen aan de muur.

Na een heerlijke hap aan het strand, compleet met een zonsondergang, hebben we lekker geslapen in het schitterende antieke bed in onze aparte slaapkamer.

Vandaag hebben we niet veel op het programma. Een beetje een beeld van de stad krijgen en vanmiddag naar een concertje van twee Nederlanders in het door Rem Koolhaas ontworpen Casa da Musica. Zo maken we kennis met dit bijzondere gebouw zoals het bedoeld is en kan JM zich weer even laven aan muziek die hij toch wel gemist heeft, ondanks de fado’s die op ons pad kwamen.
Nora Fischer zingt en wordt begeleid door Daniël Kool. Ze zijn onderdeel van de serie ‘Rising Stars’: een selectie van jonge musici die zo de kans krijgen op te treden in een groot aantal Europese concertzalen.
De uitstekende akoestiek van de zaal, het bijzondere programma, de inspirerende uitvoering en het aandachtige publiek maken dat we een heel bijzonder uur hebben.

Halverwege de middag staan we weer buiten. Het is aan de frisse kant. We hebben nu geen zin om van alles te bekijken. We kuieren wat door de stad en merken dat we na een paar weken Portugal erg gewend zijn geraakt aan het beeld van schitterende gebouwen met onbewoonbare krotten ernaast. Ook hier in Porto staan op toplocaties totaal vervallen gebouwen, die er vast over tien jaar nog net zo bij zullen staan. Soms zie je het begin van een opknapbeurt, maar even vaak is die restauratie al weer jaren geleden halverwege gestopt.

Veel moois en lelijks naast elkaar. Dit zien we ook op de enorme begraafplaats waar we over lopen. De kerkachtige tuinhuisjes, waar hele families voor de rest van hun dode bestaan mogen rusten, hebben soms zulke gordijntjes dat het meer een oord lijkt voor raamprostitutie.
Andere familiegraven zijn ontroerend doordat je een hele stamboom van familiefotootjes ziet en daarbij veel verse bloemen. Het leeft hier wel, denk ik dan.

Even later dwalen we door het park van het Palácio de Cristal. Daar lopen we een kapelletje binnen waar we net het slot van een Luthers kerkdienstje meemaken. Er zijn zes gelovigen aanwezig en de dominee zingt met heldere stem het slotlied, dat JM ook kent. JM spreekt hem na afloop even aan en krijgt de zegen mee. We branden er nog een kaarsje.

Joke