Zaterdag 12 mei 2018
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
13 Mei 2018 | Portugal, Vila Franca de Xira
totaal 791 km
Nadat we gisteren Lissabon te voet hebben verkend, gaan we vandaag per fiets.
Langs de Taag loopt een fietspad van 17 kilometer.
We zijn niet de enigen. Rijp en groen fietst hier op huurfietsen. Soms lijkt het net Amsterdam.
Na een aantal kilometers wordt het rustiger op het fietspad. We gaan richting Belém, dat ten westen van Lissabon ligt. Ik wil heel graag de ‘Pastéis de Belém’ proeven. Volgens de overlevering liet koning Manuel I een patisserie bouwen om het naastgelegen klooster ‘Mosteiro dos Jéronimos’ te betalen. De chef van deze toko sluit zich elke dag op om de basis van dit recept te maken en vervolgens worden er zo’n 10.000 taartjes per dag gemaakt. Natuurlijk heel aantrekkelijk voor de toeristen, maar ook de Lissabonners sluiten graag in de rij aan. Het doet me een beetje denken aan de rij bij Jacobs in Leiden op zaterdagmorgen.
Ik zie de rij en geloof het wel.
Eigenlijk veel interessanter is het enorme standbeeld van Hendrik de Zeevaarder, dat we net passeerden.
JM herkende dit direct, maar had geen idee dat het hier stond.
Het is in 1960, ten tijde van Salazar, neergezet ter ere van de Portugese ontdekkingsreizigers uit de 15e en 16e eeuw. Het beeld is 52 meter hoog en er zijn 33 prominenten afgebeeld. Het merendeel draagt zwaarden of ander wapentuig. Twee paters hebben een groot kruis om hun nek. De missie was duidelijk. We ontwaren slechts één vrouw: de koningin Phillipa van Lancaster.
Overal waar we komen blijkt dat de Portugezen trots zijn op hun koloniale verleden.
En ze hebben zeker niet stilgezeten: gebieden veroverd in Azië, Zuid-Amerika en Afrika, slaven aan het werk gezet en oorlogen gevoerd, o.a. met Nederland. Pas in 1999 werd de laatste kolonie onafhankelijk.
Dit ondernemende karakter was vanmorgen tijdens ons ontbijt in de tuin van ons guesthouse ver te zoeken.
Een jonge vrouw was bezig onkruid te wieden en een man moest een tak van een boom zagen. Hij gebruikte hiervoor zó’n klein zaagje dat hij nooit een tak van zo’n 20 centimeter dik door zou kunnen krijgen.
Beide klussen waren na een uur nauwelijks opgeschoten en we schatten in dat ze de hele dag nog wel nodig zouden hebben.
Het positieve was wel dat er totaal geen stress was en dat ze veel plezier hadden.
Weer terug in Lissabon gaan we op een zonnig terrasje zitten op de route naar de ‘Eurovision Village’ waar allerlei optredens zijn.
De, voornamelijk mannelijke, blije fans trekken langs met vlaggen van hun land, waarbij een kakofonie van talen te horen is. Het lijkt al wel
Pinksteren.
De spanning voor de finale van vanavond hangt in de lucht.
Toch hebben wij andere plannen voor vanavond.
Vanmorgen lazen wij in de Trouw-app de suggestie van het fado-restaurant Mesa de Prades. Helemaal volgens de Trouw-aanwijzingen zullen we pas laat op pad gaan.
Voor het eten kiezen we een restaurantje in een rustig straatje. Er zijn niet veel mensen en het ziet er schoon uit en de bediening is voortreffelijk. In het restaurantje staat een piano en er is ook iets te lezen over een ‘burlesque’ optreden vanavond. In een hoekje zit een jonge vrouw alleen te eten. Het valt ons wel op dat haar ogen heel zwaar opgemaakt zijn. JM verwacht een cultureel oppeppertje te krijgen.
De vrouw blijkt wel bij het restaurant te horen. Voor de bediening als het straks drukker wordt?
We zitten net aan ons hoofdgerecht als de lichten gedimd worden en, met een knipoog naar het Songfestival, plotseling luid ‘Waterloo’ van Abba klinkt. De vrouw doet een geweldig humoristische striptease-act, waarbij ze vooral het raam aan de straatkant als podium gebruikt. De passanten reageren heel enthousiast. Van buiten lijkt het een hoerenkot, maar wij weten beter
We vinden het jammer dat we weg moeten, maar we hebben nog een missie: Mesa de Prades.
We lopen richting de wijk Alfama. Eerst passeren we ‘Eurovision Village’, waar wij met duizenden anderen nog net de laatste ‘douze points!’ horen.
Vijf minuten later zitten we in een fantastische entourage te luisteren naar een reeks goede fado-muzikanten. De deuren gaan dicht en bij kaarslicht worden we meegevoerd in de ziel van de spelers. Onze minimale kennis van het Portugees blijkt niet eens een drempel. Een ongekende intimiteit in een roerige stad.
Goed dat we ‘s morgens nog even de krant hadden gelezen.
Om drie uur liggen we in bed.
Joke
-
14 Mei 2018 - 11:09
Peter :
Dag Joke en JanMarten,
Mooie verhalen weer over julie tocht.
Jullie hebben de lekkerste taartjes van Lissabon gemist. In Pasteis de Belem zijn deze superbe. Als je langs de rij was gelopen, was je in het restaurant gekomen met de mooiste tegelwanden en prachtige vloeren.
En het klooster in de buurt is zeer de moeite waard, met een prachtige tuin er voor.
Maar een fado avond is ook zeer de moeite waard en een mens moet keuzes maken.
In iedergeval veel plezier nog en op naar Porto.
Groet
Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley