Vrijdag 11 mei 2018

Lisboa (Lissabon) 0 km
totaal 762 km

Joke en ik hebben zo onze eigenaardigheden. Soms tellen we hoe vaak we bepaalde dingen zien. Dat helpt de dag door te komen. En het is een leuk gespreksonderwerp. Niet dat wij anders niet weten wat we tegen elkaar moeten zeggen. Maar het geeft eens een andere invalshoek.
Het enige is, dat we wel oppassen om schaapjes te tellen.

Vandaag gaat Joke ‘hijskranen’ tellen. Tuurlijk, echt iets voor haar. Ik hou het bij ‘naveltruitjes’.
Hijskranen blijken toch het moeilijkst in aantal te schatten. Je kan ze, als je ze ziet, niet altijd bij elkaar optellen. Wie weet had je ze zonet ook al gezien en geteld.
Het blijkt dat Joke op elk uitzichtspunt minimaal vijftien hijskranen boven de stad ziet uittorenen.
Ik steek met welgeteld vier naveltruitjes op de hele dag wat mager af.
Dat kan natuurlijk komen doordat er hier veel meer mannen dan vrouwen rondlopen. Ik had al wel begrepen, dat het Songfestival iets was voor vooral de mannelijke gay scene, maar nu zie ik het met eigen ogen. Meer dan 60 procent is hier man. En het zijn niet deze mannen die je met naveltruitjes imponeert.
Vandaar.
Maar het belangrijkst van alles is de economische context. Hijskranen betekenen: bouwactiviteit. En hier in Lissabon wordt ontzettend veel gebouwd. Oude krotten van vier, vijf, soms zes hoog worden gestript en opnieuw opgebouwd tot appartementen. Tot het donker wordt draaien de kranen. Overal zijn bouwers met een helm en zijn er afzettingen en aanwijzingen die voor een Nederlander ondoorgrondelijk zijn. Maar goed: volop activiteit.
En dan die naveltruitjes: die zijn in heel Europa uit de mode. Wie ze draagt, heeft niets nieuws meer in de kast hangen. Ook hier: economisch gaat het goed, dus zien we nauwelijks ouderwetse kleding.
Echte klederdracht valt natuurlijk buiten dit bestek. We gaan ‘s avonds naar een fado-restaurant. We schatten in dat het hier niet om een 100 procent toeristische attractie gaat. In een van de oude, smalle straatjes komen we bij een eettentje met twintig zitplaatsen terecht.
De bespelers van een ‘klassieke’ gitaar en een fado-guitarra nemen plaats. Zij beginnen. Na vijf minuten komt een oudere man binnen. Hij doet een suggestie aan de spelers en zet vervolgens een lied in. Een late Willi Alberti van een minimale kwaliteit, zo kan ik het samenvatten. Maar daarna staan andere zangers op of komen binnen. En zeker van een betere kwaliteit. Ze krijgen een drankje en dan vertrekken ze weer. Ook de eerste zanger komt na verloop van tijd weer terug. Nu wordt duidelijk dat de drank een niet onbelangrijke oorzaak is van zijn zangniveau.
Als ik het zo bezie, horen de gitaristen vooral bij het restaurant en gaan de zangers een reeks restaurants af.
Misschien kunnen we morgen nog een keer naar een fado-gelegenheid.

Jan Marten