Donderdag 10 mei 2018

Picheleiros - Lissabon 25 km
totaal 762 km

Tijdens onze reis moeten we constant alert zijn en uitkijken onderweg. Vooral het razendsnel passerend verkeer is een potentiële doodsdreiging.

Vanmorgen komt het gevaar uit een andere hoek. Ik ben bezig met mijn ochtendritueel in het washok. Water koken in de thermoskan met de reisdompelaar, accupacks laden en zorgen dat ik weer fris en fruitig in mijn fietskleding kom.
Opeens een enorme knal. Terwijl ik wat aan het rommelen ben bij de wastafel, valt het glazen planchet op de stenen vloer en spat in duizenden stukjes uiteen. Mijn hart staat even stil. Ik bekijk mezelf en ben niet gewond. Ik vertrek snel en bij de tent haal ik de glassplinters uit mijn toilettas.
Ik ga naar de campingbaas en leg in het Portugees en met de nodige gebaren uit wat er gebeurd is.
En, zoals Portugezen na alles ‘obrigado’ (bedankt) zeggen, klinkt ook nu weer dit toverwoord. Kennelijk heeft hij niet door dat ík het plankje heb laten donderen, maar dat laat ik maar zo. Het was tenslotte ook een waardeloze constructie.

Nog een beetje bibberend stap ik op de fiets. We gaan richting de veerboot van Seixal. Daarmee steken we de monding van de Tejo (Taag) over naar Lissabon.
Het is te merken dat we richting de grote stad komen. De agglomeratie heeft bijna drie miljoen inwoners, terwijl Portugal zelf er rond de elf miljoen heeft. Het wordt drukker en drukker.
We zijn ruim op tijd bij de veerboot en gelukkig is er plaats genoeg voor onze fietsen. Het is een schitterend gezicht om met een strak blauwe lucht Lissabon aan de overkant te zien liggen, de havens, stranden en bebouwde heuvels.
Bij aankomst is het gelukkig nog maar anderhalve kilometer fietsen naar ons ‘Guest House’. En het ligt gelukkig ook in het lage gedeelte van de stad.
Ik had wel iets gelezen over lage stad en hoge stad, heuvels en trammetjes, maar had hier totaal geen rekening mee gehouden bij de reservering.
Ons ruime verblijf voor drie nachten zit in een statig huis van ruim 200 jaar oud. We kunnen ook nog gebruik maken van een huiskamer waar de eigenaars, een echtpaar, naast elkaar zitten te werken achter een bureau. Op de muur tegenover hen is een tv-scherm dat altijd aan staat. Daartussen staat een bank waar gasten gezellig kunnen zitten.
Ik vermoed dat wij dat niet zullen doen, met steeds hun ogen in onze rug.
We kunnen ook nog gebruik maken van de keuken en de fietsen staan veilig in de tuin.

We hebben al snel door dat er heel veel te zien is in Lissabon. Dan eerst maar naar de kathedraal en nog een kerk. Eindelijk is er een rustig plekje waar we echte kaarsjes kunnen branden. We ontsteken er dit jaar vijf, voor mensen aan wie we even speciaal denken.
Vervolgens klimmen we naar het kasteel en zien van bovenaf de stad en de zee.
Het cruiseschip ‘Navigator of the seas’, 311 meter lang, 48 meter breed met 13 verdiepingen, 3114 passagiers en 1185 bemanningsleden, dat we eerder beneden bekeken, lijkt nu wel een plezierjachtje.

Dan weten we het niet meer, wat gaan we nu doen?
Ik weet dat JM ervan houdt om zo maar wat rond te kuieren en ik stel voor om dat te gaan doen.
Dat leidt uiteindelijk na heel lang lopen tot een wat armoedige buurt. Ik word er kribbig van. Dit is vaker zo op de eerste dag als ik in een grote stad ben die ik niet ken. Ik moet een stad eerst in grote lijnen snappen en dan pas kan ik ervan genieten. Voor JM is dat altijd weer lastig, want die voelt zich altijd gelijk thuis in den vreemde.

We belanden tenslotte in een eettentje zonder toeristen, zonder romantische fado muziek, maar gewoon met een groot tv-scherm met een wedstrijd Portugees zaalvoetbal.
En dat terwijl nu de halve finale van het Songfestival bezig is in deze stad.
Vandaag hebben we er niet heel veel van gemerkt. Misschien wat meer extravagante mannenstellen, maar wij weten niet wat hier gewoonlijk de populatie is.

Joke