Donderdag 4 mei 2018

Sabóia - Aljustrel 74 km
totaal 477 km

Mag het een onsje minder zijn? In Nederland moeten veel gasten het doen met bed, bad en brood en eigenlijk is dat voor ons nu ook voldoende als er geen camping voorhanden is.
Ik moet toegeven dat ik wel veel loftuitingen gelezen had over de gastvrouw van de B&B waar we nu hebben overnacht, maar zoveel luxe om toeristen te lokken voelt voor ons beschamend. Of ben ik nu te calvinistisch?
Zes verschillende soorten home made jam, vier verschillende soorten kaas, veel soorten vers brood, vers gesneden fruit, vers geperst sinaasappelsap.
Al met al zitten we een uur te schransen. Hier moeten we uren op
kunnen fietsen.

De temperatuur is ideaal en er moet minder worden geklommen dan gisteren. Wel hebben we de wind weer pal tegen.
We rijden een hele dag over glooiende heuvels, zien en ruiken velden vol bloemen en genieten vooral van de rust. Het lijkt wel of er in dit land nauwelijks wordt gewerkt en dat alles in een heerlijk langzaam tempo gaat.

Om het overdadige ontbijt wat te compenseren, eten we vandaag alleen onze voorraad uit de fietstas op. Er is ook nauwelijks horeca onderweg.

Rond half zes rijden we Aljustrel binnen. Overal langs de kant van de weg zitten mannen en ik krijg waarderende woorden toegeroepen. Soms wordt er zelfs gefloten. Of dit positief is weet ik niet, maar ik reageer steeds maar met een glimlach.
Ze vinden het vast vreemd, zo’n vrouw op leeftijd op de fiets. Je ziet überhaupt geen vrouwen op de fiets. De enige die ik gezien heb, zat achterop een tandem.

Ook in Aljustrel is geen camping. Dan maar het plaatselijke hotel.
Net als gisteren willen we weer eten in een lokaal restaurantje.
Nu zitten we dus aan de lange tafels van een pizzeria. En natuurlijk twee grote schermen met voetbal, want dat is echt heilig hier.
De mensen zijn heel gezellig en gastvrij. We gaan ons hier al aardig thuis voelen.
We sluiten af met een ‘vinho de Porto’. En nu maar hopen dat we ons hotel nog kunnen terugvinden.

Joke