Donderdag 3 mei 2018

Silves - Sabóia 69 km
totaal 403 km

Portugezen zijn vriendelijke mensen. Onderweg merk je dat. Enkele uitzonderingen daargelaten, word je als fietser door auto's ruimschoots gepasseerd. Op kruispunten en zebrapaden wacht men steevast. (Overigens is het woord 'zebra' een van de weinige woorden die het Nederlands heeft overgenomen van het Portugees.)
Vanavond, op weg naar het dorp om te eten, moet ik mijn mening toch echt herzien. Joke en ik lopen hand-in-hand op het trottoir langs de weg. Helling afwaarts. We horen achter ons een vrachtauto naderen. Nog geen twee seconden later voel ik vlak langs mijn linkeroor een buitenspiegel gaan. Snelheid tussen de 90 en 100...
Een paar seconden later volgt weer een vrachtwagen. Ik buig mijn hoofd maar wat naar rechts. Net op tijd...
Mocht iemand bij mijn terugkomst opmerken dat ik flaporen heb, dan ligt de oorzaak hier.

Nou was het vandaag niet helemaal de eerste keer dat ik mij afvroeg of ál die Portugezen ons wel goed gezind waren.
Vanmiddag, tijdens een prachtige rit, stopten we in Monchique bij een restaurantje. We hadden een plaatsje direct langs de, vrijwel onbereden, weg. Wat een rust! Wat een uitzicht! En dan die geuren van het bos. We genoten.
We werden geholpen door twee jongedames. De oudste, en meest assertieve, was kennelijk de bedrijfsleidster en de jongste moest het allemaal nog leren. 'Zo, twee klanten en dan geholpen door twee personeelsleden!' zei de bedrijfsleidster. Ik mocht haar meteen.
Toen ze drie kwartier later onze lege borden weer kwam ophalen zei ze 'Wow, jullie hadden honger! Ik kom net op tijd voordat zelfs de borden verdwenen zijn!' Lekker gebekt dus.
Wij waren alleen niet de enige die deze dames aangenaam volk vonden. Net toen we aan onze lunch gingen kwamen twee jonge mannen in hun bedrijfsbusje aan. Ze stopten net voor onze neus, stapten uit terwijl ze de diesel lieten draaien en de radio aan lieten staan. Toen gingen ze naar binnen om te bieren en te biljarten. Ze zaten verder gezellig met de dames van de bediening. Bijgevolg misten wij tijdens het eten het grootste deel van ons uitzicht en werden wij getrakteerd op de herrie van een nodeloze dieselgenerator met muziek- en spraakflarden op een middelmatig niveau dat je je door alleen de lage tonen constant afvraagt wat er nu eigenlijk gebeurt. Wat betreft de diesel hoefden we ons geen illusies te maken; je kon de fijnstof gewoon ruiken. De salade aten we snel op voordat die al te zwart werd,
In het fantastisch huisje in Sabóia kregen we een rondleiding van de eigenaars: we mogen alles gebruiken.
Nu is mijn gedachte alleen maar zoete wraak: fijnstof? Dat kunnen wij ook! En zo zitten we nu heerlijk voor het naar bed gaan bij de open haard. Gezellig! Vuur, rook. Binnen merk je het niet, maar buiten...?
Ik heb er nog wat extra dennenappels op gedaan.

Jan Marten