Maandag 30 april 2018

Monte-Gordo - Quarteira 93 km
totaal 280 km

Pensionado’s zijn er in vele soorten en maten. Toen we de camping gisteren binnen reden kreeg ik eerst een heel unheimisch gevoel. Er werden voor ons pasjes gemaakt met de gescande foto’s van onze paspoorten (hoezo AVG?), terwijl één nacht kamperen maar € 10,63 kost voor twee personen.
Het pasje moesten we scannen om de slagboom te openen. Mij, als geoefende scanner, lukte dat meteen. Voor JM moest een van de twee gorilla’s uit een hokje komen om te helpen. Het hokje is 24/7 bemand.
Op zoek naar een plekje passeerden we oude doorgezakte caravans met grote zeilen eroverheen, verwaarloosde tuintjes en tuinstoelen die ver over de datum waren.
In een recensie las ik al iets over Oostblok-sanitair.
Een stuk verderop werd de camping veel mooier. Daar stonden blinkende campers en caravans en enkele tentjes in een stukje bos.
Midden in dit Hollandse kwartier zetten we ons tentje neer.
Al snel maakten we kennis met de verschillende types gepensioneerde landgenoten.
De campers trekken vaak een aantal maanden rond. Ze blijven vaak één maand op dezelfde plek. De caravanners zijn meer de overwinteraars. De caravan blijft staan. De overwinteraar vliegt af en aan, zodat de kerstkalkoen in Nederland genuttigd wordt, maar zodra er kwakkelweer op komst is, wordt er voor een habbekrats een vlucht naar het zonnige Portugal geboekt.

Vanmorgen blijken wij een welkome attractie. Als we zitten te ontbijten op de trappen van het washok, komen er diverse landgenoten ons het hemd van het lijf vragen. Een Brabander raakt niet uitgevraagd. En jullie trainen zeker heel veel? Hier is het vlak, maar als je meer naar het noorden gaat lukt dat klimmen dan wel? Wij fietsen ook wel, maar na tien kilometer moet ik toch wel even rusten, anders krijg ik zo’n zere kont. Hoe doen jullie dat?
En dan heb ik ook nog een accu en jullie niet?
Ze hebben vandaag weer iets om over te praten. En wij ook.

We schatten de route van vandaag op zeventig kilometer. We doen een stuk van de Ecovia Litoral do Algarve.
Deze Ecovia is in totaal 230 kilometer lang, langs de kust. Het project is alleen nooit voltooid. Er zijn stukken die prima te rijden zijn, maar er zijn ook geregeld verrassingen.

Als we door een schitterend duingebied met talloze stroompjes rijden, staan we opeens voor een hek, dat een houten brug van zo’n vijftig meter afsluit. Het brugdek is ontzet, waardoor het een helling heeft van zo’n twintig procent, maar dan in de breedte.
Aan de andere kant van de brug zien we een man met een racefiets die heel behendig over het hek daar klimt. Hij fietst vervolgens onze kant op en biedt aan om te helpen met onze bagage en fietsen.
Even flitst het door mij heen dat dit wel een heel slimme truc kan zijn om onze uitrusting te jatten.
Zou JM dezelfde gedachte hebben? Hij biedt aan om de man te helpen met zijn fiets bij het hek aan onze kant. En ik mummel dat we het wel zelf doen.
We raken aan de praat. De man blijkt een Angolees te zijn die al 35 jaar in Portugal woont. Hij verwijst hierbij naar de Surinamers en Indonesiërs in Nederland.
Zo krijgen we hier even een lesje koloniale geschiedenis en schaam ik me voor mijn slechte gedachte van zonet.

We naderen Faro. Moet een mooie stad zijn, maar de pikzwarte onweersbui die nadert heeft meer onze aandacht. We schuilen in een restaurantje en moeten dan weer verder, want onze schatting van zeventig kilometer was iets te optimistisch.

We passeren het vliegveld van Faro en komen dan in een tot in de puntjes verzorgde parkachtige omgeving met de meest luxe villa’s die wij ooit gezien hebben. Prijzen tot twintig miljoen euro.
De golfterreinen mogen er ook zijn. En als ik nog even het supermarktje bezoek, waar de clientèle af en aan rijdt in Jaguars, verbaas ik me over het assortiment. Gewoon een broodje mét gluten of een bakje yoghurt mét lactose is onvindbaar.

Het loopt tegen acht uur. We zijn nu blij met onze hardloopbretels met lampjes erin. Ze zien er belachelijk uit, maar veiligheid gaat boven alles.

Om half negen, na ruim negentig kilometer zijn we op de camping. Inchecken kan niet meer, maar we mogen wel onze tent opzetten. En, o ja, het restaurant sluit om 21.00 uur.
Dan maar eerst eten. En weer zijn we de enige gasten in een campingrestaurant. En weer is er een heel vriendelijke vrouw die helemaal geen haast heeft en ons allerlei Portugese specialiteiten laat proeven. Een aperitiefje waar we heel rozig van worden. Daarna lulas, kleine inktvisjes. JM gruwt hier eigenlijk van, want ook al eet hij wel vis, je moet niet zíen dat het een beest is geweest.
De jonge witte wijn, vinho verde, maakt dat het laatste restje energie uit onze benen weglekt.
Voor het eerst in onze fietscarrière zetten we in het donker ons tentje op.
Na een weldadige warme douche kunnen we eerst onze tent niet terugvinden. Hier helpt Google Maps niet.

Joke