Dinsdag 1 mei 2018

Quarteira - Silves 54 km
totaal 334 km

In 2003 was ik in Bulawayo (Zimbabwe). Daar zag ik de enige Zimbabwaanse dealer van Yamaha-buitenboordmotoren. Ik vroeg mij af, waar hier in de buurt eigenlijk watersport kon worden beoefend. Op Lake Kariba, kreeg ik als antwoord. Dat is het dichtste bij. Wat, Kariba? Dat is 400 kilometer verderop! En dan is hier de winkel?
Zoiets als wanneer de enige winkel voor Oranje-prullaria in Berlijn zou staan.

Hieraan moet ik denken op het moment dat wij van de kust het binnenland in rijden. Juist omdat een dergelijke situatie hier níet aan de orde is.
Na een paar dagen rijden langs de kustlijn moet je wel constateren dat het in principe overal in Europa het zelfde is aan zee. Van Den Helder tot Benidorm hoef je in grote lijnen geen verrassingen te verwachten. De voorspelbaarheid die badplaatsen hebben is gewoon vermoeiend. De toeristen, de winkeltjes, de boulevards, de manieren om vertier te organiseren: het is vaak van een platheid dat je je afvraagt wat je hier in 's hemelsnaam doet. Waarom zou je naar Quarteira gaan als je hetzelfde schepje en emmertje ook in Katwijk kan zien?

Kijk, er zijn wel kleine nuances. De taal is anders en de autochtonen zijn iets donkerder dan de gemiddelde 'Kattukker'. Maar als je andere dingen wil zien, moet je gewoon het binnenland in. Dat doen we op dit moment ook: we fietsen met als doel het oude stadje Silves. Nog geen tien kilometer van zee. Maar wat een verademing: ondertussen zien we geen toeristen, maar vooral boerenbedrijf, sinaasappelboomgaarden, heuvels.
De mensen hier groeten je ook. Dit in tegenstelling tot de ongeïnteresseerde anonimiteit van de strandgangers. En eindelijk is de wind wat milder.

We komen aan in Silves, waar we een eigen huisje hebben. De eigenaresse verwelkomt ons met een blije glimlach , een kilo sinaasappels en een kilo mandarijnen. Het is trouwens moeilijk om de fietsen af te laden. De ingang staat namelijk aan een weg met een hellingspercentage van twintig. Als je je fiets loslaat ligt-ie meteen honderd meter lager.
Het is een zelfstandig onderkomen, dat de naam 'doorzonwoning' niet mag hebben. Het aantal ramen is namelijk minimaal. Het licht moet zelfs midden op de dag aan, anders zie je geen hand voor ogen.
Dit is onze woning voor twee dagen. In een stadje dat, geafficheerd op basis van een onduidelijke oude bron als 'Baghdad van het westen', weliswaar toeristen uit alle delen van Europa trekt, maar dit slechts tot het begin van de avond. Want dan gaat iedereen weer terug naar de badplaats als uitvalsbasis voor de verdere vakantie.
Vanaf 19 uur is het stadje dus alleen voor de Portugezen. En voor ons.

Jan Marten