Maandag 29 augustus 2016

La Roda
rustdag totaal 373 km

Gisteravond had ik opeens 36.6 als temperatuur! Om 22 u sprong ik mijn bed uit en meldde ik mij beneden in het restaurant bij Joke. Ik at het laatste blaadje sla van haar bord en samen dronken we een kop thee.
Joke zag dat een van de obers de gewoonte had om, als hij de glazen te vol schonk, er zelf eerst wat uit te drinken en ze daarna vrolijk weer op het dienblad aan te bieden. Nou ja: aanbieden? Hij plempt de bestelling van 10 centimeter hoogte voor je neus. En dat met een gezicht waarbij vergeleken Poetin nog zacht en invoelend is.

Toen zijn we gaan wandelen. Ik voelde me kiplekker (voorzover een vegetariër daar benul van heeft). We besloten om vandaag om 7 uur te vertrekken.
Om 5 uur word ik wakker, met een los hoestje, dat wel. Maar ook de koorts is weer terug.
Joke gaat nog een nacht bijboeken bij de aardige vrouw aan de hotelbalie. Als ik erbij ben geniet ik van hun gesprekken. Joke vindt zelf dat ze er helemaal niets van bakt, maar dat ligt wel effe anders.
Maar nu ben ik er niet bij want ik lig in bad. Daarna eten. Bed, bad en brood heb ik op vakantiereizen nooit zo dicht op elkaar gehad.
We gaan naar het plaatselijke ziekenhuisje en maken een afspraak. We worden geholpen door een vriendelijke dame van enige omvang.
Ik begin nu te geloven dat alleen de vrouwen hier vriendelijk (kunnen) zijn. Dacht ik eerder nog aan zonnesteek, nu is het eerder griep of bronchitis. Toch eerst maar eens weten of mijn longen schoon zijn.
In afwachting van onze afspraak wandelen we het plaatsje nog maar een keer of wat door.
Wat is dit een godvergeten oord en wat zijn de mensen hier vaak onaardig. Tenminste zo komt dat op mij over. Het is echt een doorgangsstadje, maar in Nederland zouden wij opener naar de ander zijn. Niet dat wij Nederlanders zo onzelfzuchtig zijn, maar juist onze handelsgeest drijft ons daartoe. Van doorgangers moeten we het juist hebben. Die zorgen voor omzet.
Maar in La Roda maakt het niet uit of je geld te besteden hebt als je uit den vreemde komt. 'Als jij niet ons dialect spreekt, dan zie je maar hoe je het redt!' Vandaar dat de hotelmevrouw zo'n verademing is. Maar als zij er niet is, komt die drankzuchtige ober achter de balie zitten. En hij reageert op geen enkele vraag. Net een etalagepop.
Ja, hoe moet ik La Roda omschrijven? Met 'ik zou er nog niet dood gevonden willen worden' geef ik nog te veel eer. Ik wil er zelfs niet levend gevonden worden! Ik hou van trieste cafés, maar hier is het moeilijk om een etablissement te vinden dat iets positiefs uitstraalt. De plaats heeft de troosteloosheid van een Parijse banlieue, de rommeligheid van een dichtgetimmerde sloopwijk en de toegankelijkheid van een gesloten deur. En dwars erdoor heen dieselen de oude auto's en het vrachtverkeer. Ik kan me geen enkel plekje voorstellen waarvan je een ansichtkaart 'Groeten uit La Roda' zou willen maken. Of het moest de kerk zijn. Gisteren waren we in de dienst, en toen zagen we zo'n vreemde situatie. Normaal gesproken verwacht je aan de buitenkant een aantal beperkte mededelingen, waaronder tijdstip van de kerkdiensten. Wat bleek? Ze zaten op de binnendeur, 99 procent van de tijd onzichtbaar dus. Hoe slecht kun je nadenken over je klanten en gebruikers?

Joke compenseert nog steeds graag het zondagse verbod om in etalages te kijken. Ze had gister, op zondag dus, een mooi bloesje voor mij gezien. 50% korting. Vandaag meteen gepast en gekocht. Ja, je wil toch wát meenemen... Ik heb er maar één bij me, dus dit is een substantiële aanwas. Verder kijken we, zoals overal, naar de aanbiedingen bij de makelaars. De La Roda'ers hebben de gewoonte om alleen maar interieurfoto's te plaatsen. Nu kan ik me dat goed voorstellen. Geen enkel pand ziet er in enigszins verkoopbare staat uit. Wie dan een soort Funda-foto's verwacht, heeft het mis. Het meubilair wordt soms op onhandige plaatsen in het midden van de kamer gezet. Vaker nog schuift men het meubilair aan de kant en maakt dan een foto. Het lijkt soms wel een wedstrijd 'hoeveel stoelen kan ik in deze kamer kwijt'. Ik tel in een kamer van tien vierkante meter elf stoelen, soms driedik gestapeld.
Ach, zo kom je de dag wel door.

Om 12:50 hebben we de ziekenhuisafspraak. Natuurlijk zijn we er een half uur eerder. Ten eerste omdat Joke dat nu eenmaal graag zo heeft, maar ten tweede omdat wij beiden het zo leuk vinden om eens de sfeer van een Spaans dorpsziekenhuis te beleven. Er is airco en er rijden geen stinkende auto's op de gang, weten we van ons bezoek vanmorgen. Dan is het lang vol te houden.
Je kan dus bij de open balie uitleggen wat je hebt en dan wordt je ergens ingedeeld. Privacy is hier geen issue. Dat merken we nogmaals als we boven bij deur 20 plaatsnemen. Er zijn hier zes deuren in bedrijf en bij elke deur zitten gemiddeld zo'n acht mensen te wachten. Aangezien iedereen hier iedereen kent, lijkt het wel een Spaans café, maar dan zonder domino. Dat is ook niet nodig want de club wisselt geregeld van samenstelling, als een soort stoelendans. De man naast mij neemt na een half uur de vrijgekomen plaats, vier stoeltjes verderop. Helaas, het is voor hem te laat. Hij begint ook al te hoesten.
Gezien de gebaren gaat het in de gesprekken vooral over de eigen kwaal. Het is ook een soort familie-uitje: sommige patiënten komen met drie familieleden. Hier en daar zag ik zelfs drie generaties. Als je ze dan naar binnen ziet gaan, met een plastic tas, stel ik me voor dat daarin een literfles urine zit. En dat ze dan morgen te horen krijgen dat iedereen gezond is. Alleen opa is zwanger.

We zien op het aangeplakte papiertje dat de dokter een man is. Oei, dat belooft hier niet veel goeds. Tijdens het wachten googelen we zijn naam. Hij is een hartspecialist, lezen we op LinkedIn. Degelijk opgeleid aan een universiteit, waarschijnlijk die van Harderwijk. Hij heeft wat publicaties op het gebied van cholesterol. Toch een beetje alsof je bij de klokkenmaker met je fiets komt. En de kans is groot dat-ie aan koppelverkoop doet: 'Meneer, u hebt schone longen, maar hebt u wel eens naar uw hart laten kijken? En wat dacht u van uw cholesterol?'
Als we om 13:15 uur aan de beurt zijn (het Spaans half uurtje) worden we verwelkomd door een bloedmooie jonge vrouw. Is dat de assistente? Neen, het is de dokter. Nu begrijp ik waarom de wachtkamer zo vol zit!
Ik steek mijn hand uit. Ze wil me geen hand geven. Moslima? Nee, hygiëne, natuurlijk.
Ze spreekt maar een beperkt aantal woorden Engels. En dan niet zozeer de medische termen. Dus ben ik grotendeels aangewezen op Joke. Met een bijzonder vernuftig apparaatje worden mijn bloeddruk en hartslag gemeten, terwijl de dokter zelf achter de pc zit. Dan gaat ze met de stethoscoop over mijn inmiddels niet meer zo gespierde bovenlijf. Het gevolg van een paar dagen koorts. De longen zijn schoon! Al hoest ik me het apezuur.
Ik krijg een receptje mee, het advies om drie tot vijf dagen rust te houden, en: geen zon. Huh! Hoe moet dat hier? Nee, dat begrijpt ze wel. Een beetje zon dus.
We vragen haar vriendelijk naar de rekening. Maar ze zegt: 'Daar weet ik niets van, dat is niet mijn zaak. Je kan het beneden nog proberen.'
Aardige vrouw.
Beneden zitten twee vrouwen aan de balie, waaronder de omvangrijke die we al eerder hadden gezien. 'Nee hoor', zeggen ze beiden, 'we zouden niet weten hoe we dat moesten doen. Kost niks!'
Het is nota bene alsof alle vrouwen hier aardig en meedenkend zijn!

We gaan terug naar het hotel en vragen onze hotelmevrouw of er mogelijkheden zijn om ons met de taxi met fietsen en bagage naar Guadix te laten brengen. Begrijpt ze helemaal. Wij gaan op het hotelterras zitten en zij gaat op onderzoek uit en brengt af en toe (in het rap Spaans, dat wel) verslag uit. Poetin bedient ons vandaag met een glimlach. Een uur later komt de hotelmevrouw met de man van het taxibedrijf. Hij is enthousiast, begrijpt ook helemaal wat we willen. Hij zal ergens een fietsendrager lenen en zo brengt hij ons morgen 330 kilometer verder op de route!
Wat een aardige mensen allemaal! En morgen gaan we al weer weg!
Als we nog eenmaal rondlopen zien we souvenirs in een winkeltje liggen. Het enige dat echt lokaal is, is een miniatuur van de kerk. Jammer dat de winkels dicht zijn.

Jan Marten