zondag 28 augustus 2016

Zondag 28

La Roda
rustdag totaal 373 km

Zo schiet het niet echt op. Weer ga ik vanmorgen naar beneden naar de vriendelijke vrouw bij de balie en leg uit dat mijn man zich niet goed genoeg voelt om te fietsen.
Gelukkig mogen we nog een nacht blijven.

JM heeft gewoon griep. Hij hoest als een oud paard, heeft flink koorts en wil alleen maar slapen.
We hadden voor deze dag al een rustdag gepland, maar die hadden we gisteren al.
We vonden dat wel zo gepast op zondag. Zo ben ik nu eenmaal opgevoed. Was de zondag voor mij vroeger een dag waarop vooral dingen niet mogen, tegenwoordig is het een dag waarop ik geen verplichtingen heb. Een dag om zelf in te vullen. Wel een dag om mogelijk wat socialer te zijn dan de rest van de week.
Voor mij ook vaak de dag om een rondje Katwijk te fietsen, vooral net voordat de kerkdiensten daar beginnen. De hoedjesparade met de refogezichten eronder, begeleid door strenge mannen in donkere pakken.
Wijzelf hoefden vroeger gelukkig geen hoed op, hoewel we thuis een hoedenwinkel hadden. We moesten ook maar één keer per zondag naar de kerk.
Fietsen op zondag was verboden, wandelen mocht wel. Als kind vraag je dan naar het verschil. Als je gaat fietsen, ga je verder en kom je misschien in de verleiding om een ijsje te kopen.
Ik vond dit toen al baarlijke nonsens
Geld op zondag mocht alleen in de collectezak.
Wij liepen altijd naar de kerk die maar vijf minuten lopen was in dezelfde straat als onze winkel. De etalages van winkels van kerkmensen waren geblindeerd en wij mochten niet in de etalages van andere winkels kijken.
Het mooiste moment van de zondag was voor mij als ik na de dienst lekker lang ging douchen en dan niet meer mijn kerkjurk aantrok, maar weer mijn lange broek. Alle zwaarte weer afgespoeld en weer lekker mezelf in de spijkerbroek.

Vandaag heb ik wel een jurk aan. Het is óf de fietsbroek of een van de twee jurkjes die ik bij me heb en ook nog dezelfde jurkjes, omdat die lekker in de fietstas gepropt konden worden. De een is alleen een maatje kleiner en daardoor wat korter.
Of deze variatie wordt opgemerkt door de mensen van het hotel, vraag ik me af. Ik denk dat ze ervan uitgaan dat ik nu al voor de derde dag in datzelfde zwart met witte stippen jurkje loop. Dat is dan maar zo.

Rond 9.00 uur wil JM toch zijn bed uit. Ook wel zo prettig, want hij is niet om beet te pakken.
Dan is een bad wel lekker. Alle zakjes badschuim er in en weken maar.
Dan nog een half uur uitwasemen en toch maar weer een ontbijtje op het terras langs de doorgaande weg.
Zo aardig als de vrouw bij de receptie is, die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat daar zit, zo onaardig zijn de obers. Ze geven je constant het gevoel dat je niet weet hoe het hoort en ook al probeer je wat Spaans te brabbelen, hebben ze een houding van: ik doe echt niet meer mijn best om jou te verstaan. Zelf spreken ze ook nauwelijks tegen je, geen overdreven beleefdheden hier. En toch loopt de tent prima. De hele dag door wordt er gegeten en gedronken.

We nemen ons voor om toch wat vertier te zoeken in het stadje en omdat de meeste winkels dicht zijn op zondag, blijft alleen de kerk over
Deze wilde we toch graag bekijken, omdat dat ongeveer het enige mooie gebouw is, maar hij is tot nu toe steeds gesloten als wij passeren en er is ook geen enkele aanduiding te vinden of hij ooit opengaat.
Gelukkig is er een minimale website, waarop staat dat in de Iglesia de San Salvador om 12.00 uur een mis is.

Dan eerst nog maar even koffie drinken bij een bakker, waar ik steeds veel mensen naar binnen zie gaan om vervolgens met dozen vol gebak weer naar buiten te komen. Dan zal dat vast niet vies zijn wat er in die dozen zit.
We treffen een heel vriendelijke serveerster die ons uitleg geeft over hun specialiteit, de 'miguelitos', mierzoete luchtige gebakjes van bladerdeeg, gevuld met een goddelijke creme.
Dat wordt koffie, thee en smullen.
Vast goed om aan te sterken.

Dan ter kerke. Voor de zekerheid heb ik mijn mini vestje meegenomen voor het geval mijn blote schouders aanstoot mogen geven. JM gaat gewoon in het bovenste gedeelde van de afritsbroek, dat overigens door de zon zo verbleekt is, dat het geen gezicht is om de pijpen er aan te doen.
Mijn vestje is niet nodig. Er zijn voldoende vrouwen met blote schouders. Het zijn niet alleen oude vrouwtjes hier, maar het merendeel is wel vrouwen tussen de 50 en 60. Dat verklaart wellicht ook wel het grote aantal waaiers dat die vrouwen de hele dienst door wapperen. Op terrasjes die veel warmer zijn zie je ze niet en hier is het meer regel dan uitzondering. Kennelijk gaat deze mis veel opvliegers veroorzaken.
Dat valt echter vies tegen, wat ons betreft. Er zijn geen orde van dienst, geen liedboek en ook geen gebeamerde teksten. Behalve de bijbellezingen gaat alles uit het hoofd. JM kan één liedje, waarvan de tekst uit diverse halleluja's bestaat, overtuigend meebrommen. We geven nog handjes met 'la paz del señor', maar verder gaat onze participatie niet. Na 35 minuten heeft iedereen zijn of haar hap en slok binnen en zonder zelfs een slotzang vertrekt iedereen weer.

Wij bekijken de grote en mooie kerk uit het begin van de zestiende eeuw, in de hoop dat iemand ons aanspreekt of dat iemand aanspreekbaar lijkt. Ik groet vriendelijk de voorganger, maar
de mensen hebben duidelijk genoeg aan zichzelf en gaan geen inspanning leveren om je je welkom te laten voelen. Het geeft je te denken hoe je zelf omgaat met mensen die je niet kent.
Ook de hoop van JM om misschien eventjes wat op het orgel te mogen spelen laat hij nu maar varen.

Dan maar lunchen en een middagdut. Ik ben inmiddels uitgerust zoals in geen jaren.

We lopen 's middags even naar het station om te kijken hoe het zit met de treinen. Of er ook een kaart is van de lijnen, want via internet en apps komen we er niet uit. Je vindt dan kaarten met lijnen, maar als je vervolgens de tijden van vertrek en aankomst zoekt geeft de app aan dat de lijn niet bestaat.
De man achter het loket wil alleen maar weten waar we naar toe moeten, maar het gaat ons om een traject verder op onze reis. Laat maar even. Het is te warm nu, 38 graden. JM voelt zich ook weer minder worden, terwijl we even hoopvol waren.

JM duikt het bed weer in en ik eet laat in de avond weer ietwat vreugdeloos bij de voetbal kijkende mannen en regel nog een nacht in dit hotel, met veel twijfels of we dit avontuur moeten voortzetten of gewoon een taxi naar de auto nemen en terug naar huis rijden.
En net als ik mijn salade heb weggekauwd komt JM toch naar beneden. Hij voelt zich prima. Wat moet je met zo'n man.
Morgen kijken we weer verder.

Joke