Dinsdag 13 september 2016

Sevilla - Mora de Rubielos - Valencia - Mora de Rubielos

Het was vanmorgen erg makkelijk om de auto bij de verhuurder op te halen. We hadden al poolshoogte genomen, we waren lekker op tijd om een McDonalds-ontbijtje te scoren op het binnenterrasje naast onze bepakte fietsen. En dat weer 50 meter van het verhuurkantoortje.
Alles was snel geregeld, de fietsen konden in de auto en om 9:00 uur zoefden wij met hulp van Google Maps Sevilla uit. Een Seat León, een heerlijke stationwagen, waarmee je met een tikje op het pedaal zo 120 rijdt. Probeer dat maar eens met de fiets...

Na 770 kilometer en 10 uur rijden zijn we aangeland in Mora de Rubielos. Onze auto staat er nog! Niet zo verwonderlijk misschien, want hij staat in het zicht van de bed & breakfast en we hebben hem op slot gedaan. Bovendien zit er een extra stuurslot op en waken er vier honden. Trouwens: een paarse Panda met een Nederlands kenteken zal in Spanje bij het dievengilde en zijn afzetmarkt niet zo in trek zijn.
We zijn dus niet verrast. Wel blij!

Nu is het tijd voor de grote wisseltruc. De Seat moet om 21 uur ingeleverd worden in Valencia. Dat is 100 kilometer verderop. Dan kan je met de trein terug. Het stationnetje van het lijntje vanuit Valencia staat immers 100 meter tegenover ons onderkomen. Er zijn twee vervelende punten: het station waar we de auto moeten inleveren is niet het vertrekstation en er rijden maar vier treinen op een dag. De oplossing hadden we thuis al bedacht: we rijden met twee auto's naar Valencia en komen met alleen de Panda weer terug.

In het begin gaat het prima. Het is licht. Ik rij voorop in de Seat met een Google Maps route op m'n iPhone. Joke volgt met de TomTom. Ik probeer rustig te rijden, omdat de Panda nu eenmaal niet zo snel kan. Na vijf minuten krijg ik een appje: 'Je mag hier 120, hoor!' Nu begrijp ik waarom Joke die leesbril op haar neus heeft achter het stuur. Afijn, ik rij wat harder, haal hier en daar een auto in. Joke volgt altijd zonder aarzelen.
Maar meteen begint het ook te regenen. De lucht ziet er dreigend uit. Het regent telkens meer en de lucht wordt hoe langer hoe donkerder. Ik zak terug naar 100, 90, voel de auto een beetje wegtrekken in een plas water die op de weg blijft staan. Dan maar terug naar 60. Ineens zie ik allemaal knipperlichten en remlichten. Veel auto's staan in de vluchtstrook of bij een benzinepomp. Het zicht is soms maar enkele meters. Enkele automobilisten rijden door met een snelheid van 30 kilometer per uur. Ik sluit me daarbij aan. Want ja, die Spanjaarden weten natuurlijk niet wat regen is. Wij Hollanders zijn dat van nature gewend. Toch? En weer volgt Joke met gepaste afstand. Ik leer in mijn spiegels lichten ven de contouren van de Panda te herkennen. Voorzichtig blijven rijden. Hier en daar zien we auto's in een onnatuurlijke stand langs de weg, soms met politie met blauw zwaailicht.
Dan komt de bebouwde kom van Valencia. Meteen staan we in de file. Langzaam schuiven we wat op. Gelukkig, Joke zit achter mij. Ik zie dat ze nog steeds de leesbril op haar neus heeft. Grappig gezicht. Ze kijkt heel geconcentreerd, dat kan ook niet anders.
Het blijft regenen. Op een zeker moment, onder een brug, zie ik dat de drie banen auto's zich spontaan versmallen tot één strook. In deze chaos raak je elkaar gauw kwijt, dus ik baal ervan dat ik een baan naar links moet ritsen. Opeens zie ik waarom er maar één rijstrook is: het water komt met bakken langs de kant naar beneden en de weg staat blank op het uiterste linker stukje na. Vandaar dus: de Spanjaarden zien water en ze denken: '¡Hola, daar moeten we niet wezen!' Als nuchtere Hollandse watersporter maak ik een andere inschatting. Ik schat in dat mijn strook maximaal kniehoogte water heeft. Als ik niet treuzel, moet dat wel honderd meter lukken. Tenzij er een gat in de weg is geslagen, maar ik zie niet al te veel stroming, dus dat zal we gaan. Als de Seat het droog houdt, moet het met de Panda zeker lukken, want die staat flink wat hoger op de poten. Ik heb het blinde vertrouwen dat Joke ook met dezelfde snelheid achter mij aan blijft rijden en niet plotseling op de rem gaat staan en uit wil stappen. En zo rijden wij met een flinke vaart een hele rij stilstaande Spanjaarden rechts voorbij, terwijl we een golfslag veroorzaken waar een middelgrote sleepboot zich niet voor zou hoeven schamen. De Spanjolen hebben het nakijken. Een oud-Hollands gevoel van superioriteit komt bij mij boven: het is alsof we met z'n tweeën de armada verslagen hebben.
We zijn nu in de binnenstad.

Mooi, maar probeer nu maar eens met een gitzwarte lucht, terwijl de straatverlichting het niet doet, op natgeregende en ondergelopen wegen in de chaos van een onbekende buitenlandse miljoenenstad met een iPhone in je hand de weg te vinden. De strepen zijn onzichtbaar en dat betekent dat je bij zes rijstroken op een rotonde wel vreemde initiatieven moet tonen. Veel blauwe zwaailichten en afzettingen maken het zoekplaatje compleet, maar het is Joke die mij nauwgezet blijft volgen, al ga ik soms uit veiligheid wegen in die de routeplanner niet aangeeft. Het is gestopt met regenen. Ik begin lol in het geval te krijgen en doe mijn raampje open en steek af en toe mijn duim op. Voor Joke, maar de andere weggebruikers mogen er ook van meegenieten. Ergens stop ik, half langs de weg, en we bellen om te overleggen. Het is namelijk zo druk dat we de auto niet uit kunnen. Ik bel nog eens. 'Kun je een stukje achteruit? Dan heb ik ruimte om weg te komen.' 20 jaar geleden zouden we dat bizar hebben gevonden. 'Een routeplanner? Wat is dat? Bellen in een auto, zonder draadje?' Nu is het dagelijkse praktijk. Ik vraag me af hoe we dit 20 jaar geleden gedaan zouden hebben. We waren elkaar natuurlijk kwijtgeraakt en we hadden met zijn tweeën moeten dwalen in de grote stroom om elk het uiteindelijke adres te vinden. Dat had wel een halve dag kunnen duren.
Uiteindelijk zegt mijn planner dat ik het adres bereikt heb. 'Uw bestemming is aan de linkerkant.' Inderdaad, links zit een autoverhuurbedrijf. Fijn, maar ik zit op een doorgaande weg in de rechterstrook. Dan had ik vijf stroken naar links moeten zitten. Met ware doodsverachting doe ik een serie heel bijzondere verrichtingen om vervolgens bij het autobedrijf naar binnen te rijden. Het is Hertz... 'Nee, Avis zit schuin aan de overkant!' Gloeiende tering, daar kom ik net vandaan! Dank je wel, Google Maps.

Met minstens dezelfde kamikazegraad, maar nu achterwaarts, rijd ik naar het juiste verhuurbedrijf. Ik lever de auto in en meld me bij Joke, die de Panda inmiddels geparkeerd heeft op het lege stationsplein naast de verhuurder. Ze staat daar met een gezicht van 'nu ik hier toch ben'. We omhelzen elkaar. Zo, we hebben dit toch maar tot een goed einde gebracht. We constateren dat we een waanzinnig hecht team zijn in twee verschillende auto's.
Op de terugweg is het gezellig, ook met z'n tweeën in één auto...

Jan Marten