Dinsdag 23 augustus 2016

Albarracín - Targacete
57 km totaal 161 km

Vandaag is de eerste hele dag dat de wereld zonder Jean Toots Thielemans zal moeten leven. Gisterochtend kreeg ik van Gerben een appje met de mededeling dat Toots overleden was, nog vóór dat de NOS een nieuwsalert uitgaf. Wij hebben wat met deze fantastische mondharmonicaspeler die voor zoveel generaties herkenbaar is. Gerben kent hem van Sesamstraat, ik van de jazzprogramma's van Hilversum 3 (bestond toen al). Samen hebben we Toots' allerlaatste optreden gezien, in Antwerpen, augustus 2014. Het was een 'tribute to Toots', met al zijn begeleiders ooit. Uiteindeljk, om 23:30, kwam Toots zelf op. Hij speelde nog, als ik het me goed herinner, drie nummers. En dat was het dan. Een lange, staande ovatie. En wij met tranen in de ogen.

Sinds gister is het echt voorbij...
Op Facebook heb ik gisteravond een opname gedeeld van Toots met Bert van den Brink aan de piano, 'Ne me quitte pas'. Ik plaats zelden wat op Facebook. Nu wel.

Ik heb mijn mondharmonica bij mij. In mijn rechtervoortas. Alles heeft zo zijn vaste plaats, anders zoek je je rot. Ik zou nu ter plekke 'Bluesette' kunnen spelen, maar ik wil het instrument niet uit mijn tas halen. Dat lijkt me nu even het beste eerbetoon.

Als we tussen de middag lunchen in een dorpje valt het me op dat ze muziek van Adele draaien. Een Spaanstalig liedje verder hoor ik Michael Jackson. Twee nummers verder 'Angels' van Robbie Williams. Dit is dus de gewone Spaanse radio. Als ik daartegen het aantal Spanjaarden dat enige kennis heeft van de Engelse taal afzet, vind ik dit op z'n minst vreemd. We zijn nog maar een paar mensen tegengekomen die Engels spreken. Gelukkig heb ik Joke bij me. En voor mezelf een hoop gebarentaal. Maar de meeste Spanjaarden begrijpen niet dat er mensen zijn die hun taal níet spreken. Dus oreren ze maar rap door, terwijl je je nog vertwijfeld afvraagt wat dat ene, bijna verstaanbare woord een minuut geleden betekende.

Als we, na weer een lekke achterband van mij, in het aardige dorpje Targacete aankomen, is het even zoeken naar hotel El Gamo, waar we gereserveerd hebben. Er is een restaurant dat 'El Gamo' heet. Dus daar zal het wel zijn. Op het terrasje ernaast drinken we nog wat. We maken daar kennis met een Spanjaard. Op zich geen bijzonderheid, wel het feit dat hij ook met tassen rondfietst. Dat kom je hier echt bijna niet tegen. Hij spreekt nauwelijks Engels, maar kan met Joke nog een aardig woordje Spaans babbelen.
Dan gaan we naar restaurant El Gamo om in te checken. Het restaurant is gesloten. Dit was toch wel het adres? Jazeker, maar op de foto van Booking.com ziet het er heel anders uit. We rijden het dorpje nog eens helemaal door. Na 10 minuten herkennen we het plaatje, of liever gezegd: het origineel. Het ligt schuin achter het restaurant, maar dat moet je maar net weten.
We gaan naar de balie, waar niemand aanwezig is. We wachten binnen, er is airco, dus dat is geen straf. We wachten tien minuten. Alle deuren maar buiten zijn open, dus er zal toch wel iemand zijn? Ik loop het hotel door: de eetzaal, de bar, de gangen. Niemand. Ergens moeten gasten zijn want iemand trekt de wc door. We ontdekken een buitenbel. Joke drukt erop. Ik hoor de bel binnen. Dat is weinig zinvol, want wij zijn blijkbaar de enigen die het geluid horen. Op de balie staat zo'n elektrische insectendoder. Elke minuut vliegt er een beestje tegenaan dat dan met een knisperend geluid geëlektrocuteerd en geroosterd wordt. Dat is het enige teken van leven hier. Nou ja, leven?
We wachten nog vijf minuten. Dan bellen we het nummer van het hotel met onze mobiel. De telefoon op de balie gaat. Eh ja, dat was te verwachten. Even vliegt er geen mug in de lamp omdat ons telefoontje kennelijk voor insecten een welkome afleiding is. Ik loop een rondje om het hele hotel heen. Het heeft naar schatting 25 kamers.
Dan bellen we een nummer dat ergens op een aangeplakt papier staat. Joke krijgt een vrouw, die alleen maar Spaans spreekt. Ze is nog bezig en komt over vijf minuten, zegt ze.
Meteen komt een wat morsige oude man het hotel binnen. Hij spreekt alleen Spaans en vraagt of wij willen inchecken. Hee, dat is slim als je in een hotel bij de balie onbekende mensen met een koffer of andere bagage ziet staan!
De oude man grijpt dan meteen de telefoon achter de balie. Dan komt er een flinke Spaanse scheldkanonnade uit zijn mond. We verstaan het niet, maar de intentie is duidelijk. Dit moet de baas van het spul zijn. Wat hij zegt moet iets zijn als: 'Waarom ben je niet op je plek, teringtakketrut! Waarvoor betaal ik je eigenlijk? Om potverdikkeme met je luie reet hier achter die balie te zitten!! Nou, doe dat dan!! Die mensen staan sodekneiter al een half uur te wachten. Je komt meteen, nee, bek dicht, anders hou ik de laatste helft van je salaris in, klotewijf! Nu, meteen, hoor je: meteen!!!' Daarbij rochelt hij af en toe vervaarlijk. Hij eindigt inderdaad met 'subido!', de rest is niet te verstaan, waarschijnlijk doordat hij onder deze omstandigheden geen ABS (Algemeen Beschaafd Spaans) bezigt, maar zich van een lokalere uitspraak bedient.
Na twee minuten komt de vrouw aangelopen. Ze wordt door de baas verwelkomd met een monoloog die veel overeenkomst heeft met die van de telefoon. Alleen met nog een tandje erbij.
Daarna probeert de vrouw, die inmiddels achter het loket zit, ons in te schrijven. Ze spreekt ook totaal geen Engels. Dat ze na het voorafgaande niet met een glimlach ons gezellig te woord staat is te verwachten, maar met haar gelaten, ongeïnteresseerde manier van doen straalt ze iets uit van een genadeloze depressiviteit. Ze leest mijn naam voor, geboorteplaats en woonplaats (wat al bijzonder is: een Spaanstalige 'Wageningen' en 'Oegstgeest' te horen verhaspelen) en daarna vraagt ze wat eigenlijk mijn naam is. De oude baas, die immer aanwezig is, komt uit een verdekt hoekje aangelopen, kijkt naar mijn paspoort en vraagt ook aan mij, wat van al die mededelingen op mijn paspoort eigenlijk mijn naam is. 'Aha', zegt hij 'Ingleses!'. Nee, Holandeses. Hij knikt begrijpend en zegt 'Alemanes!'. Nee, Holandeses!
Hij laat het weer even over aan de vrouw. Na tien minuten heeft ze mijn paspoort drie keer helemaal overgeschreven. Dan gaat ze met een vermoeide blik ons zwaar sloffend voor naar de garage. Ze wijst ons een parkeervak om de fietsen neer te zetten in de, overigens lege, garage. Nee, niet leeg, ik bedoel: geen auto's. Het staat er vol met allerlei oude hotelinventaris, een museum aan beeldbuizen en tafeltjes, kastjes. Het is trouwens niet verwonderlijk dat er geen auto's staan, want de stoeprand die voor de buitendeur ligt is zeker 20 cm hoog.
We hebben net de tassen van de fietsen gehaald of daar komt de oude baas in de garage. Waarom we in 's hemelsnaam onze fietsen in een parkeervak durven zetten. Want zo kan er toch helemaal geen auto meer staan! Nee, zet ze maar daar neer. Hij wijst ons een plek naast de parkeervakken. Nou, volgens mij blokkeer je zo niet één parkeervak maar de helft van de garage. Ach, we doen wel.

Boven gekomen blijken er geen handdoeken te zijn op de kamer. Joke gaat naar de receptie, waar de depressieve vrouw nu zit. Er checken nu andere gasten in. Ze zit er zo doorheen, dat ze deze nieuwkomers totaal uitgeput de sleutel geeft en gebaart naar de richting van de kamer. Zoek het maar uit.
Vijf minuten later staat ze, in verregaande staat van ontbinding, voor onze deur met de handdoeken.

Fijn, ik kan nu douchen. Als Joke daarna bijna onder de douche staat, gaat het brandalarm. Een luide bel rinkelt onafgebroken. Joke gaat in handdoek even naar buiten om te vragen wat er is. Andere gasten zeggen (in het Spaans natuurlijk) dat er niets aan de hand is. Waarschijnlijk komen ze hier vaker.
We zijn er nog niet helemaal zeker van. Ik ga nog even naar de receptie om te kijken wat er echt is. Misschien moeten we wel acuut evacueren. Dat is vervelend om dat achteraf te constateren. Bij de balie is de vrouw verdwenen. Waarschijnlijk uitgelopen en opgelost. De baas staat in grote verwarring op alle knoppen in de schakelkast te drukken. Tevergeefs. Ik neem de gelegenheid te baat om hem in duidelijk Nederlands toe te roepen: 'Zeg, dit is geen manier van doen: jij hoort wel te weten wat er aan de hand is en hoe je dat afschuwelijke geluid uit moet zetten. Heb jij nou een hotel of niet?'
De baas vat dit kennelijk als een compliment op, bedankt en gaat verder met het knoppencircus. Niets helpt.

Ik ga naar boven om te melden dat Joke gewoon kan douchen. En ja hoor, even later gaat het brandalarm uit! Joke staat net weer in een handdoek als het alarm weer afgaat. En vervolgens weer uit. En aan. En uit. En aan. En uit. Het blijft rustig. O nee, het alarm gaat weer even aan. Met de komende nacht in het vooruitzicht zegt Joke met haar gedicideerde BHV-stem: 'Volgens mij weet ik beter hoe het brandalarm uit gaat dan die vent!'
Ach, het is allemaal niet nodig. Het alarm zwijgt nu definitief. Waarschijnlijk de bel gedemonteerd en de draden doorgeknipt.

's Avonds eten we niet in het restaurant van het hotel maar elders. Wel lekker.
We willen, terug in het hotel nog wat Toots Thielemans luisteren. Maar de WiFi is kennelijk op het brandalarm aangesloten. Soms wel, soms niet.

Jan Marten

P.S. Foto's zijn vanaf nu te vinden op Jokes Facebookpagina.