Zaterdag 28 april 2018

El Rocío - Huelva 63 km totaal 129 km

We hadden haar een fikse fooi gegeven. Gisteravond. We waren gewaarschuwd voor haar. Alarmerende recensies van medelanders hadden we gelezen. Ze zou een oplichtster zijn.
Wij besloten dit avontuur met een open mind aan te gaan.
Wij vroegen ons af of de recensies niet eerder iets zeiden van onze berekenende landgenoten.
Wel viel het ons op dat wij in het vrij grote campingrestaurant de enige gasten waren, terwijl de camping toch redelijk bezet was.
Ik moet toegeven: het eten was niet meer dan fantasieloze vulling van onze maag. Maar de home made flan met echte slagroom streelde onze smaakpapillen zo, dat de te veel doorbakken vis van het hoofdgerecht opeens ook smakelijker leek.
Wat de avond op een hoger plan tilde was de voortreffelijke bediening. De vrouw had ons hart gestolen.

En nu zitten we hier weer. Buiten is het behoorlijk fris. We hadden gister vergeten brood te bestellen, maar je kunt hier toch ontbijten.
Het ontbijt is sober. Niet voldoende om op te fietsen, maar de vrouw maakt dat we er met volle teugen van genieten.
De fooi van gister had ze echt verdiend.

Opeens bedenk ik dat ik vanmorgen wel mijn telefoon en twee accupacks heb opgeladen bij de wastafels. Tegelijkertijd warmde ik water op met de reisdompelaar, terwijl er een briefje hing met een vriendelijk verzoek om geen telefoons op te laden.
Ik voel me opeens een echte Nederlander.

Eenmaal op de fiets ontdek ik dat er bij de vele pijntjes uit mijn fietscarrière weer een kan worden toegevoegd: polsen. Gisteren hebben we uren ‘off the road’ gereden. Paden met diepe kuilen, soms mul zand of bijna tot je knieën in het water om een riviertje te passeren. Pas achteraf begrepen we dat er richting El Rocío bijna alleen maar onverharde wegen gaan.
Vandaag wordt het asfalt, veel asfalt. De route loopt voornamelijk langs vrij drukke saaie autowegen. En er is een ijskoude tegenwind. Windkracht vier. Mijmeren helpt vandaag niet, mijn gedachten gaan rond in een kringetje. Mediteren lukt niet.

Ik bedenk opeens dat ik onderweg wel wat Portugees kan gaan oefenen. Mijn telefoon zit voorop de fiets met de route van de dag. Die kan ik afwisselen met mijn e-book ‘Portugees voor dummies’.
Steeds lees ik een paar woordjes en herhaal deze en plaats ze in het landschap: ‘as flores amarelas’ (de gele bloemen). Niet moeilijk als je uren door velden met gele margrieten rijdt.
Zo wordt het toch nog mediteren. Met een mantra.

En met wat meer Portugees vocabulaire in mijn hoofd bereiken we Huelva.
Bij het hostal dat we gereserveerd hadden, krijgen we te horen dat de fietsen niet binnen kunnen staan. Ik laat de vrouw van de receptie de mail zien, waarin dat wel was beloofd. Ze sputtert enorm. De ruimte wordt verbouwd. Het kan echt niet.
Ik vraag of de fietsen niet op onze kamer kunnen. Geen sprake van. Onze fietsen blijven niet buiten, zeg ik vrij kordaat. Ze laat ons de ruimte zien, waar het eerder wel kon. De vloer is alleen maar puin. Het plafond ligt open en er is alleen een rolluik voor.
Wij vinden dit een prima ruimte, als het plafond maar niet instort.
Gelukkig gaat ze nu akkoord.

In de kamer die we krijgen hadden wel zes fietsen kunnen staan.
Deze vrouw krijgt geen fooi.

Joke