Vrijdag 27 april 2018

Sevilla - El Rocío 66 km
totaal 66 km

El Rocío, nooit van gehoord. Tot nu toe dan. Om 16 uur rijden we de camping op die naast het plaatsje ligt. Zoals gebruikelijk hebben we ons digitaal ingelezen gedurende de dag. We willen namelijk altijd graag iets weten van de plek die we die dag aan zullen doen.
De plattegrond van het plaatsje belooft niet veel bijzonders. Een groot aantal parallel lopende wegen met dwarse verbindingsstraatjes. Het zou een camping in de Flevopolder kunnen zijn. Of een betonnen nieuwbouwwijk uit de jaren 60.
Maar we ontdekken langzamerhand dat het plaatsje vooral zijn bestaan dankt aan de jaarlijkse pelgrimage, de Romería del Rocío.
Met Pinksteren komen een kleine miljoen bedevaartgangers naar deze plek. We kunnen het, al lezend, niet geloven. Een miljoen? Niet een nulletje te veel misschien? Koningsdag in Groningen trekt vandaag toch zeker geen honderdduizend mensen. Of, een ander voorbeeld: Joke en ik zijn ooit naar de grootste demonstratie ooit in Nederland geweest: 29 oktober 1983. Toen waren er in Den Haag 550.000 demonstranten tegen 'kruisraketten', een woord dat nu al weer met een glimlach een hoop nostalgie en de geur van grootmoeders zolder oproept. Hoe het ook zij, wij hebben wel een idee hoe dat er uit ziet: een half miljoen mensen. Dat is veel; dat is heel veel. Het was destijds een unieke prestatie voor de Nederlandse Spoorwegen. Den Haag verdubbelde bijna!

In El Rocío wonen 1.500 mensen. Er komen er met Pinksteren een miljoen bij. Traditiegetrouw trekt men in groepen via verschillende toegangswegen, maar in het bijzonder vanuit Sevilla, lopend, te paard of per koets naar het dorpje. Dat moeten enorme lange rijen zijn. Het zijn dagen en vooral nachten met flamencomuziek en bedevaartsliederen. Bij voorkeur gaat dat de hele nacht door. Een jaar of wat geleden schreef ik het lied 'Ze danste' over een bloedmooie vrouw die buiten bij het vuur, tot de morgen doordanste, waarna zij in de nevel van het ochtendlicht verdween. Pure fictie, natuurlijk. Nooit zoiets meegemaakt. Geen idee dat dit zelfs een liturgische context zou kunnen hebben. Ik heb nu dus het feest bij het plaatje gevonden.

Even later lees ik dat er met de pelgrimage ook karrenvrachten vol drank worden meegenomen: droge sherry. En dat het vooral een feest van genieten is. Dat volgens de traditie altijd gezamenlijk buiten wordt overnacht. Mannen en vrouwen. Met alle verleidingen en consequenties van dien. Een miljoen mensen! Onze antikruisrakettendemonstraties waren nogal braaf, moet ik begrijpen.

We vinden het jammer dat we hier niet zijn tijdens dit grote feest, maar we hebben in ieder geval het pelgrimspad vanaf Sevilla al wel gedaan, op ons eigen Koga-paard. Je doet iets, waarvan je achteraf pas de zin begrijpt.

's Avonds gaan we het plaatsje nog even bezichtigen. Iemand schreef, zo lazen we op een webforum, dat ze hier 'het asfalt vergeten zijn neer te leggen'. Dat klopt: er zijn alleen maar stoffige zandwegen. Nu het feest over een week of twee moet beginnen, is het nog een verlaten boel. Er lopen wel wat 'kwartiermakers' rond. Een enkel restaurant probeert al schreeuwend klanten te werven. En er rijden vooral veel ruiters te paard. De jongste die we zien, is niet ouder dan zes jaar. En dat op een volwassen paard! Er rijden auto's rond met, jawel, paardenkarren.
In feite is het dorp El Rocío één grote zandvlakte. Er zijn geen voor- en achtertuinen. Alle gebouwen hebben een houten veranda. Het lijkt het meest op een verlaten dorp uit een spaghettiwestern. De sporen zijn voornamelijk van paardenhoeven. Voor ons is het een bijzondere ervaring: elke 'hoek' van de straat is een zandbak van minimaal een kwart voetbalveld. Er zijn natuurlijk geen verkeerslichten, stopstrepen, doorgetrokken lijnen, zebrapaden en parkeerplaatsen. En, om in onze vocabulaire te blijven: geen fietspaden. Lijkt me ook weinig succesvol om hier te fietsen. Het lopen vergt al genoeg moeite.
We steken een straat over. Van links komt een auto. Schuin rechts van achter ook. 'Achterlijker dan dwars' is hier voor mij een mooi navigatiecriterium: het betekent dat er geen potentiële kans op een aanvaring bestaat. Wacht, daar steekt een paard schuin over. En daar komt een koets aan. Moet die linksaf? Kijk uit, anders trap je in een paardendrol...
Ja, zo kennen we die wereld uit cowboyfilms. Maar het brengt ook andere Europese tijden in herinnering. Zoals de negentiende eeuw, toen de pleinen van alle grote steden er zo uit moeten hebben gezien. Paarden, wandelaars, koetsen. Zonder enig geregeld verkeer. Misschien geen zand, maar keitjes.
Hoe zou El Rocía er uit zien met een miljoen (tijdelijke) inwoners?
Ik ben wel benieuwd. Ook naar die mooie vrouw, die ik zelf verzonnen heb.

Jan Marten