Woensdag 31 mei 2023

Cremona - Piacenza

44 kmtotaal 420 km

De druppel. Het is een bekende Chinese martelmethode: iemand wordt vastgebonden en krijgt om de zoveel tijd een waterdruppel uit een boven hem hangende emmer op zijn hoofd.

Het doet geen pijn, maar het schijnt op den duur een kwelling te worden, die het slachtoffer gek maakt.

Het gaat om de tussenpozen en de zekere regelmaat. Het telkens weer wachten op: wanneer komt de volgende…

Cremona is een vanouds muzikale stad. Er is altijd veel te doen. Tijdens ons verblijf is er een ‘hedendaagse kunstweek’. Toen we eergisteren de tent opzetten, hoorden we van een ander deel van het park muziek komen, kennelijk onderdeel van deze week. Of je wil of niet, je luistert toch. De muziek hield weer op. En vijf minuten later begon die weer. En elke keer klonk er iets totaal anders: de ene keer een koor, dan een strijkkwartet, dan een popband.

Toen we vijf uur later naar bed gingen, was de muziek er nog steeds. Niet echt luid, je kon nog goed met elkaar een gesprek voeren.

Maar je gaat niet naar bed om gezellig met elkaar te praten: je wil in slaap vallen. Nou, niet dus. We hoorden eerst de mediterrane solostem. Toen was het vijf minuten stil. Ik sliep bijna. Maar daar klonk de synthesizer-soundscape, die we eerder al twee keer hadden gehoord. Ik probeerde niet te luisteren. Dat was in deze situatie ongeveer hetzelfde als: niet aan een roze olifantje denken. Maar goed, het werd weer stil. Ik hoopte dat het nú afgelopen zou zijn.

Toen klonk de atonale pianomuziek, waarbij, zo te horen, de snaren ook met de vingers en met allerlei stokken werden bespeeld. Tja, het is mijn vak en dus analyseer je, wat je hoort. Of je wil of niet.

Na een uur was ik zo vermoeid, dat ik in slaap viel. Om een uur of twee in de nacht werd ik wakker. Heerlijk, wat een rust. Ik washet eigenlijk al vergeten, die muziek.

Toen zette een hammondorgel met een akkoord in. Ik herkende de muziek van het begin van de avond. Ik wachtte op het tweede akkoord. En dat kwam.

Toen dit stuk was afgelopen, was het stil. Ik kon alleen niet van de stilte genieten, want ik vroeg me af welke muziek ook al weer ná dit orgelstuk kwam. Was het de soundscape met klokkenimitatie? Of was het het gemengd koor met moderne clusters? Nee, toch de gospelzangeres.

Afijn, dat ging zo de hele nacht door. ‘s Morgens werd ik wakker en bleek de muziek gestopt. Wat een heerlijk gevoel was het omte ontbijten zonder de ballast van muziek. Ik kon weer naar de andere dingen luisteren: de vogels, de geiten naast de camping. Joke die het koffiewater opzet, mijn eigen voetstappen.

Maar toen we aan het eind van de middag van ons rondje Cremona terug wandelden, kwamen de flarden muziek ons al weer tegemoet.

De muziek bleef vervolgens klinken. Constant, met de bekende tussenpozen. Ook afgelopen nacht, de tweede achtereen, ging de terreur door. Om gek van te worden.

Op dit moment zitten we weer met die vermaledijde muziek aan het ontbijt. In mijn hoofd probeer ik de stukken te nummeren om enige orde te scheppen. Het lukt niet. Het wordt een steeds grotere kwelling.

Maar dan komt de man van het onderhoud van de camping. Met een luidruchtige benzinemaaier gaat hij het gras rondom ons te lijf. We kunnen elkaar niet meer verstaan, maar de muziek horen we ook niet meer!

Nooit heb ik het geluid van een stinkende tweetaktmotor zo verwelkomd!

Jan Marten