Maandag 5 juni 2023

Mantova 0 kmtotaal 684 km

Bezoek

Het komt wel eens voor dat je bekenden tegenkomt in de vakantie. Bij ons was dat zo in Rome en Tsjechië. We waren net in Rome en liepen op het Forum Romanum een collega tegen het lijf.

Op een camping in Tsjechië zongen we op een regenachtige dag met de kinderen canons in onze tent. De buurtent ging meezingen. Het bleek een muzikant, die JM kende.

Vandaag hebben we een geplande ontmoeting. De afspraak is eind mei gemaakt toen we het mailtje over onze blog hadden gestuurd: 12:00 uur voor de kathedraal van Mantova.

Heel bijzonder dat je dan opeens met het oppasmeisje van je kinderen, haar man en dochter van 17 loopt door de straten van Mantova. Zij zijn twee weken op een i bij het Gardameer. Hun dochter heeft de leeftijd die zij had toen zij bij ons begon op te passen. We hebben altijd contact gehouden.

We lunchen in de ‘Osteria delle Quattro Tette’, (‘van de vier tieten’), een tip van mijn lerares Italiaans, die uit Mantova komt. Aan de buitenkant ziet het restaurantje er niet bijzonder uit. Het is alleen open van 12:30 - 14:30 uur. Wij zijn vijf minuten te vroeg, maar worden toch al binnengelaten. En binnen tien minuten zijn alle tafeltjes bezet. Later lees ik dat dit ‘the place to be’ is om te genieten van de Mantovaanse keuken. We proberen wat te bestellen, in een mengelmoes van Italiaans en Engels.

Even later staan er bruine bonensoep, paardenvlees, bloemkool, aardappeltjes, spinazie, een bord met gesmolten kaas en pannenkoekjes met pompoen op tafel.

We ruilen en delen en de een geniet iets meer dan de ander.

De zeventienjarige geniet het minst. Zij houdt alleen van pasta met tomatensaus. Gelukkig ze morgen met zijn drieën naar een workshop pasta maken, in Verona. Ik hoop dat ze daar helemaal aan haar trekken komt.

Om het bezoek ook nog wat van ‘onze’ stad te laten zien nemen we ze mee naar de volgende tip van mijn juf: Palazzo Te.

Gemaakt door architect en schilder Giulio Romano, leerling van Rafaël, in oprdacht van markies Frederico Gonzaga. Hij deed er tien jaar over. In 1534 was het klaar. Zijn geheime liefje woonde in drie vertrekken. Geheim, omdat ze al getrouwd was.

Kennelijk wist Giulio wel van de affaire af, want overal heeft hij reptielen geschilderd, symbool van de onmogelijke liefde.

We dwalen door de vele vertrekken met voornamelijk uitbundig naakt in alle mogelijke, niets verhullende poses met ruim aandacht voor welke emoties dan ook. De lichamen hebben vaak enorme proporties.

Ik bedenk dat hier destijds ook kinderen hebben rondgelopen. Hoe hebben die dit ervaren? Hoe zou ik dat hebben gevonden als kind of als zeventienjarige?

Onze zeventienjarige van vandaag doet lekker mee met onze waarnemingen. Tussen de serieuze kunstminnaars bekijken ook wij de kamers, met verbazing en verwondering, en tegelijk zijn we lacherig over wat rondom en boven ons is afgebeeld. We vragen ons af of er mensen geposeerd hebben in al deze standjes. Of dat het louter ondeugende fantasie is geweest.

De zeventienjarige maakt vooral foto’s. De meeste en de mooiste.

We sluiten de middag af met een bezoekje aan de imposante kathedraal van Mantova met een borreltje na.

Dan nemen we afscheid van ons oppasmeisje met man en dochter. Binnenkort is ze al 25 jaar getrouwd.

Ik kan het niet bevatten. Ons oppasmeisje.

Ze is me heel dierbaar. We zien elkaar hooguit een paar keer per jaar. Het gesprek gaat dan verder waar we gebleven waren. We hebben dezelfde humor. Misschien omdat we dezelfde voornaam hebben.

Joke