Donderdag 1 juni 2023

Piacenza - Farini 61 kmtotaal 481 km

Toen wij gisteren Piacenza binnenreden, viel de stad ons tegen. Veel herrie en stank van het drukke autoverkeer. Een groot contrast met de uren ervoor. We fietsten in absolute rust door eindeloze graanvelden, weiden vol klaprozen, met geuren van hooi en stroompjes en in de verte de lonkende Apennijnen.

We waren rond twee uur al bij onze B[e-38]B. Een mini-appartementje. We moesten ons melden bij Bar Tabacchi Pulcino Bio.

Dat bio sprak me wel aan, maar we hadden al gauw door dat de doorrookte man achter de bar voornamelijk sigaretten verkocht. Het liep af en aan en hij verkocht aan jong en oud. De ook hier geldende leeftijdsgrens van achttien jaar lapte hij aan zijn laars. We wachtten een minuut of tien, totdat hij de rij rokers had weggewerkt.

In een rap tempo liet hij ons, zonder veel woorden te verspillen, het appartementje zien en rende weer terug naar zijn barretje.

Wij hadden nog ruim de tijd voor een mini-stedentripje. Het hoogtepunt hiervan was dit keer niet de dom, maar een wat vervallen kerk. Aan de buitenzijde van het kollosale gebouw stond dat er een tentoonstelling was, maar de glazen deur was op slot. Wij tuurden naar binnen en al snel deed een vrouw de deur open.

Eenmaal binnen bleek de kerk vrijwel helemaal leeg. Op grote afstand van elkaar stonden meubels van ene Franco Albini met daarom heen in nisjes de heiligenbeelden van de kerk. Het had iets surrealistisch, omdat de beelden stuk voor stuk geen hoofd meer hadden en soms ook nog een of meer ledematen misten.

Alsof een beeldenstorm ruimte had gecreëerd voor een nieuw gebruik van deze plek.

Wij hadden nog nooit van deze Albini gehoord. Hij bleek een heel bekende archtitect, stedenbouwkundige en meubelontwerper.

Wij zagen zijn meubels uit de jaren 50. Hij wilde, met de schaarse materialen die er waren net na de oorlog, heel minimalistisch, maar wel met traditioneel vakmanschap, meubels ontwerpen.

Nadat we vanmorgen al vroeg de boel hebben ingepakt gaan we ons ontbijtje halen bij de bio bar. Dit zit tenslotte bij de prijs in. We zijn de enige ontbijters en weer is er een eindeloze rij van sigarettenkopers. Dat bederft een beetje onze trek in eten. Bovendien is het ontbijtje wel wat karig. Croissantje, koffie of thee en een stukje abrikozentaart van minstens drie dagen oud.

Dus snel naar een supermarkt en de stad uit. JM heeft weer een route gemaakt en tot nu toe verrast hij me steeds weer door ons heel snel en veilig een stad uit te loodsen. Vanmorgen lijkt dat dat ook weer prima te lukken. Na een kwartiertje passeren we een Lidl, onze favoriete supermarkt hier. We slaan in, maar niet te veel, want de Apennijnen komen er aan.

Na een uur fietsen zijn we hemelsbreed weer één kilometer van het beginpunt. Steeds weer komen we uit op wegen waar niet gefietst mag worden, terwijl onze routeplanner dat tegenspreekt. Maar zeker in de ochtendspits gaan we dit verbod niet negeren.

Met een flinke omweg komen we uiteindelijk toch de stad uit en bereiken we weer onze geplande route richting heuvels.

Even later kan het klimmen beginnen. Ons einddoel is een camping met zwembad bij Farini, die ongeveer 150 meter hoger ligt dan het dorp zelf.

We hadden gisteren nog gemaild of er plaats was, omdat het morgen de nationale feestdag is: Festa della Repubblica. Best kans dat veel Italianen dan een lang weekend weggaan. We hebben geen antwoord gekregen en besluiten niet te bellen. We schatten in dat ze twee mensen op leeftijd na een flinke klim niet zullen weigeren. Te meer omdat er geen alternatieven zijn in de omgeving.

Halverwege de dag doen we bij de Lidl twee inkopen voor ons avondeten, want er staat wel dat de camping een mini-market heeft, maar ik verwacht niet veel van dat assortiment.

Als we na de laatste 150 meter vrij steil klimmen de camping op rijden, blijkt het niet de pretcamping te zijn die ik me op grond van de foto’s had voorgesteld.

Er zitten wat oude mannetjes en een vrouw te borrelen bij de bar/receptie. Voor de check-in haalt de vrouw zoonlief en als ik om een Spritz-Aperol vraag trommelt ze weer een andere man op. En dat terwijl Spritz-Aperol in deze streek ongeveer de tweede nationale drank is na de caffè.

We mogen een plekje uitkiezen in het donkere bos, tussen de stokoude caravans met houten veranda’s ervoor. We kiezen het minst donkere plekje naast het zwembad. Dit blijkt trouwens gesloten.

Dan zal het sanitair ook wel tegenvallen. Maar niets is minder waar. Heel nieuw en schoon. En ik denk dat JM straks zal zeggen dat hij enorm last van verstopping heeft, zodat hij in alle rust kan genieten van de jazzmuziek die ons begeleidt in het wassen en plassen.

Tijdens het koken dubben we of we nog een fles witte wijn zullen kopen. Deze had ik zien staan in het aanbod van de mini-market, dat bestond uit een rekje met wat pasta en blikjes tomaten en een koelkast met drankjes.

En natuurlijk gaan we voor de wijn. JM is snel weer terug. Geen wijn. De bar is al dicht.

En dan smaakt de pasta met een saus van spinazie en zalm met parmezaanse kaas erover opeens veel minder lekker, verwend als we zijn.

Het wordt snel donker en frisser, omdat de zon achter de bergen is verdwenen en het donkere bos nu de macht overneemt.

Dan maar vroeg gaan slapen.

Als ik mijn tanden ga poetsen, hoor ik stemmen bij de bar. Hij is weer open.

Even later zitten we in het knusse barretje met een interieur van jaren her, nu niet alleen met de oude mannetjes. Maar er zijn nu ook kinderen die spelletjes zitten te doen en boeken lezen uit een mini-biebje.

Even wanen we ons in de jaren 50, hoewel Albini zou vinden dat het meubilair wat minimalistischer zou hebben gekund.

Joke