Donderdag 14 juli 2022

Florence - Monte di Fó

53 kmtotaal 1034 km

Het wordt een spannende dag, omdat we niet weten of we de Passa della Futa zullen halen. Deze ligt op ruim 900 meter hoogte. De camping daar moet heel mooi zijn.

Maar dit is niet de enige klim vandaag. We moeten vanaf camping Hu ook nog omhoog naar de route van Reitsma.

JM heeft een weggetje gekozen waardoor we de ochtendspits van Florence ontwijken. Al vrij snel staat er een bord dat we niet verder kunnen vanwege werkzaamheden. Een auto stopt. Een raampje gaat open. Waarschijnlijk worden we nogmaals op de wegwerkzaamheden gewezen. ‘It is very steep to Settignano’, zegt een vriendelijke vrouw. Zelfs met de auto is het nauwelijks te doen, zegt ze, alleen in de eerste versnelling.

JM speurt weer op zijn telefoon. Teruggaan naar Florence en daar de route oppakken betekent een uur extra fietsen. Dan maar een stukje lopen, besluiten we. Heel af en toe is het te fietsen, meestal niet: 15 tot 20%. En het ‘stukje’ blijkt uiteindelijk anderhalve kilometer. Zo krijg ik niet alleen mooi gespierde benen, maar ook heel gespierde armen. Alleen mijn rug protesteert.

Na deze krachtsinspanning heb ik het gevoel dat mijn kruit voor vandaag verschoten is.

En ik verwijt JM dat hij beter in het gidsje van Reitsma had moeten kijken, dan had hij dit kunnen weten.

Een zinloze discussie volgt, maar gelukkig zien we deze zinloosheid al vrij snel in.

Wel ben ik weer extra blij dat we niet steeds alléén de route van JM fietsen, want dan kom je wel op heel bijzondere plaatsen, maar weet je zeker dat er ook minder aangename verrassingen zijn.

Ik herinner me ooit een wandeltocht in Frankrijk met kaart en kompas. Ik met zes jongens. Na ruim zes uur lopen waren we vlakbij de camping. We zagen hem liggen: honderd meter recht onder ons...

Dat was nog twee uur lopen.

Wij moeten toch verder. Na een uur fietsen merkt JM droogjes op dat we in dit tempo om 21:30 uur op de camping zullen zijn.

We bekijken diverse opties. In een eenzaam cafeetje eten we een stevig broodje. Ik met prosciutto. Misschien helpt het.

En mijn AirPods gaan in.

Ik deed dit nooit. Ik wilde de vogels horen fluiten en de krekels horen tjirpen. Dat wil ik nog steeds, maar op een weg naar een pas waar ook het plaatselijk verkeer langs dendert, is luisteren naar een boek heerlijk en stap ik minder snel af.

Ik ben al met mijn vierde boek bezig.

‘Oorlog en terpentijn’ van Stefan Hertmans. Nu ben ik in het laatste gedeelte dat gaat over de de jaren dat de Vlaamse grootvader van Hertmans vecht in de Grote Oorlog.

Ontberingen in de loopgraven. Zinloze afslachtingen. Maar ook trouw en kameraadschap. Zo lijkt ons ploeteren vandaag echt een makkie. Tegen 18:00 uur besluiten we toch om een camping eerder te nemen: Il Sergente. Ziet er minder aanlokkelijk uit dan La Futa, omdat er veel vaste seizoensplaatsen zijn.

Opnieuw komen we in een soort dorpje terecht, maar heel anders dan de camping in Florence.

Het is een terrassencamping met schots en scheef eenvoudige stacaravans, propperige tuintjes, grote honden, konijnen, katten en kitscherige beeldjes.

De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. We voelen ons welkom in hun dorp.

De camping is een famiebedrijf. Vader zet ons in zijn elektrische golfkar en scheurt langs de belangrijkste items van de camping: zwembadje en sanitair en rijdt dan met een rotgang het laatste slingerweggetje naar boven. Daar mag onze tent staan.

We komen eerst een uur bij op het terras. Dan installeren we ons en gaan we eten in het eenvoudige restaurantje, waarin moeders kookt en de zoons bedienen.

De ‘dorpsbewoners’ lopen af en aan. Binnen kijkt alleen vader tv, naar de politieke crisis rondom premier Draghi.

In een andere ruimte staat nog een tv. Het EK vrouwenvoetbal. Van de vijf oude mannen die er zitten, kijkt er een. De anderen leggen een kaartje, met de rug naar het beeldscherm.

Iedereen op het terras eet grote borden pasta. Wij ook. Een limoncello als afsluiter. Nog een hele klim naar de tent en daar vallen we beiden direct in slaap.

Joke