Donderdag 16 mei 2019

Auer - Calceránica al Lago 75 km
totaal 1327 km

Ontbijten aan een echte tafel in de zon. Een bakkertje om de hoek. Zo wil iedereen wel kamperen.
Ik praat nog even met een buurvrouw, een Nederlandse pelgrim, veertiger schat ik in. Ze is op weg naar Rome. Dertien kilo op haar rug. Ze kampeert zo veel mogelijk. Toen ik haar gisteren een van onze stoelen aanbood, gaf ze toch de voorkeur aan zitten op de grond.
Ze is niet in voor langer praten. Ze zoekt rust, stilte en soberheid. Nu voel ik me het luxe diertje, dat zit te ontbijten met verse croissantjes.

We nemen bijna emotioneel afscheid van F. en N., die ook hier weer onze buren waren en spreken af, dat als we elkaar nog passeren onderweg, we alleen even zullen zwaaien.

Voor het eerst hebben we behoorlijk tegenwind, maar de zon schijnt en het mooie pad langs de Etsch/Adige gaat licht naar beneden.
Ik merk dat mijn benen het goed doen vandaag. Ik fiets geregeld voorop en vind 22 kilometer per uur een prettige snelheid. Eindelijk is mijn conditie op peil. Ik zou zo graag doorfietsen naar Rome.

Na twee en een half uur pauzeren we een uur om te werken aan onze verslagen. Heel leuk als er dan ook gelijk reacties komen. We lezen die bijna altijd direct.
Net als we weer willen vertrekken fietsen F. en N. voorbij. We zwaaien.
We halen ze even later in. We zwaaien weer.

Afscheid nemen vind ik moeilijk. Ik mis ze nu al. We hebben de laatste weken veel met elkaar gedeeld, ook al zagen we elkaar soms dagen níet.
Ik vind ze beiden zo stoer, 77 en 67 en dan zo’n tocht maken. Tegelijk is het voor ons een lonkend perspectief. Ik denk wel dat ik dan door het jaar heen dezelfde discipline als F. moet hebben, die een paar keer per week een hele ochtend gaat fietsen. Vast rondje, ergens koffie tussendoor. Maar dan wel honderd kilometer.
Of zoals N. geregeld een wandeling maken. Maar dan wel dertig kilometer.
Heel leerzaam is voor mij de manier hoe zij heel charmant alles voor elkaar krijgt wat ze in haar hoofd heeft.
Zo kreeg ze F. zo ver dat hij toch een tweede afritsbroek kocht. En gisteren in Merano betrok ze ons in haar plannen. Of er in de outdoorzaak waar wij geweest waren, geen mooie blouses waren. Die van F. was al 35 jaar oud. ‘En jullie vinden toch ook wel dat hij een nieuw overhemd nodig heeft.’ Maar uiteindelijk laat ze F. wel de keuze en deze stemt volmondig in. Met zijn vieren kozen we een pracht exemplaar. Heel handig voor de volgende 35 jaar.

Zo in gedachten zie ik opeens een bordje einde Trento. We hebben beiden niet door dat het mooie park, waar we al een tijd doorheen fietsen, een Trents park is.
We hadden al wat kilometers terug linksaf gemoeten. De route naar Venetië.
We gaan niet terug, omdat we niet nóg een keer willen zwaaien naar F. en N.
We fietsen kriskras door de stad totdat we op het plein bij de prachtige kathedraal komen. Helaas gesloten. Lopend over een grote markt eindigen we bij een fontein. Even zitten op de treden. Gevels bewonderen. Mensen kijken. Broodje eten.

Na deze ienemini-stedentrip moeten we weer aan de bak. Trento uitkomen vereist wat stuurmanskunst. We moeten ruim 300 meter stijgen. In het begin is er nauwelijks ruimte voor fietsers en de Italianen zijn ongeduldig.
Bij een stukje van dertien procent ga ik lopen. Ik kan nog wel fietsen, maar slinger te veel. Lopen gaat net zo snel.

Zo bereiken we aan het eind van de dag het Lago di Caldonazzo, prachtig omringd door de besneeuwde toppen van de Dolomieten. Het stikt hier van de campings. En als er dan wat te kiezen valt wil ik wel de meest aantrekkelijke: Belvedere. ‘Mooi, rustig en vriendelijk’ staat op mijn A4 met de beknopte reisplanning. Deze camping is wel aan het eind van dit langgerekte meer.
Bij JM is de koek duidelijk op. Bij iedere camping denkt hij dat we er al zijn.
En dan moeten we ook nog even naar een supermarkt. We willen op onze laatste kampeerdag ons noodrantsoen opmaken, maar dat moet nog wel wat aangekleed worden. Van N. heb ik geleerd dat je zo dicht mogelijk bij je eindbestemming naar de supermarkt gaat. Niet onnodig ballast meesjouwen.
Ik heb gezien dat er drie kilometer voor de camping een zit.
Daar aangekomen blijkt donderdag ‘Ruhetag’ te zijn. Stiekem ben ik hier heel blij om.

Als we om half zeven op de camping aankomen, zien we dat ernaast wel drie restaurantjes zijn. De keuze is snel gemaakt. Liever hier eten dan noodrantsoen met water.
We verheugen ons erop om eindelijk wat Italiaans te kunnen brabbelen. Vergeet het maar. We worden gelijk als Duitsers geoormerkt. Er wordt zelfs een Duits vlaggetje op ons tafeltje geplant.
Met het uitzicht op het meer genieten we van het heerlijke Italiaanse eten en de Italiaanse wijn, met als uitsmijter een limoncello van het huis.

Joke