Maandag 20 mei 2019

Tessera 0 km
totaal 1515 km

En dan opeens is het fietsen gedaan en gaan we twee dagen Venetië bezoeken. Een stad waarin niet eens gefietst mag worden.

Fietsen is simpeler. Je pakt je tassen in. Je kiest een outfit die bij het weer past. En dan fietsen van A naar B. Nu moeten we keuzes maken. Een voordeelkaart alleen voor het openbaar vervoer? Of ook voor kerken en musea? Of gaan we alleen maar lopen? Bezoeken we het hoofdeiland of ook naar andere eilanden? Ook nog naar de Biënnale die net gestart is?

Op advies van Reitsma nemen we een kaart voor het vervoer in bus en vaporetto (watertaxi). Een goed advies. Na de bus vanaf het hotel stappen we gelijk in lijn 1 van de vaporetti. Zo doen we een rondvaart over het Canal Grande langs een aantal highlights. We zien gondels. We zien de kleine zijkanaaltjes. We zien de steegjes.

Dan weer een keuze. Waar stappen we van de boot af? Dan toch maar bij de San Marco aan het beroemde plein. Het miezert nog wat. Het aantal toeristen valt mee. Het is een bont gezelschap. Veel nationaliteiten. Maar vooral veel verschillende kleuren weggooiregencapes, soms gecombineerd met plastic overlaarzen in een totaal andere zoete kleur.
Gisteravond konden we via de webcam zien dat het San Marco-plein nog onder water stond door hoog water. Gelukkig is dat nu niet meer zo. We hebben wel even onze buik vol van wateroverlast.
Obers zijn op het plein druk doende met het droogmaken van stoelen en tafels.
Vóór de San Marco heeft zich een lange rij wachtenden gevormd. In de rij staan is niet onze grootste hobby. Ter plekke kopen we via internet een kaartje. We mogen nu gelijk doorlopen. Eenmaal binnen blijken we achteraan in de volgende rij te komen van hen die zich volgens een vaste route door de kerk wurmen. De kerk is imposant door de Byzantijnse mozaïeken. Het bladgoud straalt veel weelde uit.
Hoe bijzonder ook, voor ons is dit niet de manier om te genieten van een kerk.

We werken ons de kerk uit en gaan nu te voet de stad verkennen, zonder een doel te hebben. Bij ieder keuzepunt kiezen we het meest rustige steegje en zo komen we al heel snel op rustige pleintjes en zien we leuke winkeltjes, die juist voor de gewone Venetiaan bedoeld zijn.
Soms wisselen we het lopen af met een stukje varen met een vaporetto.
We zien de echte gondels, die vooral rijke Indiërs vervoeren.
Steeds meer ontdekken we hoe ingewikkeld de logistiek van deze stad is. Alles moet via het water worden aan- en afgevoerd. Er rijdt geen enkele auto.
We zien de vuilinisboot, de DHL-pakjesboot, de groenteboot en de politieboot.

Als we een tijdje op gepaste afstand bij de ingang van het ziekenhuis staan komt er iemand binnen met de ambulanceboot.
Even later meert er een grijze boot met de naam ‘Eterna’ aan. Er wordt een soort grijze Thule-bak afgeleverd Even later begrijpen we dat het mortuarium naast het ziekenhuis is. In de verte zien we het eilandje Isolda di San Michele, met daarop alleen een heel grote begraafplaats. Een wonderlijke, maar praktische driehoek.

We sluiten de middag af met een bezoekje aan Murano, een eiland van glasblazers en Burano, een schilderachtig visserseiland met mooie, gekleurde huisjes.

We hebben nu al ruimschoots onze kaart voor bus en boot ‘terugverdiend’. We zijn tenslotte Hollanders. En vooral JM is dol op varen, ook al zit er geen zeil op de vaporetto en maken de motoren veel herrie.

Dan komt het laatste keuzemoment van deze dag: waar gaan we eten?
We passeren honderden eettentjes. Er natuurlijk staan er obers bij de deur te leuren.
De prijzen voor het eten vallen wel mee, maar meestal zie je geen prijzen van drankjes.
Toch maar weer de donkere steegjes in en een klein uithangbordje ‘Trattoria alla Madonna’ ziet er veelbelovend uit. Geen ober buiten. Alleen een menukaart. Ik gluur naar binnen en zie veel obers, heren op leeftijd, met witte jasjes. Er ligt veel lekkers uitgestald. En overal staat de prijs bij. We wagen het erop.

Even later zitten we vlak naast een Engels ogend echtpaar. We groeten hen beleefd, maar gelijk is het hek van de dam.
Zij heeft aan de ene kant de energie en welbespraaktheid van Theresa May, maar aan de andere kant heel veel trekjes van de snobistische Hyacinth Bouquet uit ‘Keeping Up Appearances’.
Hij is een vriendelijke man, maar krijgt zelden de kans om een zin in zijn geheel te laten klinken.

Ze gaan drie keer per jaar naar Italie. ‘I love Italy, Italy is fabulous’
Het is de elfde keer dat ze in Venetië zijn. En ze eten altijd in dit restaurant. ‘Het beste van Venetië.’ Hadden we ook gerserveerd? Normaal staat er buiten een rij met wachtenden. Nee ze gaan niet naar de Biënnale. Kunst na de negentiende eeuw is geen kunst meer.
Dan vertellen wij ook maar eens wat. Over onze fietstocht. Dat vindt ze ‘fabulous’ in het kwadraat.
Ze vertelt dat zij nog nooit in Duitsland zijn geweest. Ze is duidelijk niet dol op Duitsers en vraagt wat Nederlanders van Duitsers vinden. Wij laten duidelijk merken dat we haar anti-Duitse sympathieën niet delen.
Ons verhaal over EU en vrede wordt krachtig weerlegd: ‘We never did start a war’.
Onvermijdelijk komt dan de Brexit langs. Zij hebben tegen gestemd, maar alleen vanwege de economie.

Twee uur later hebben we met moeite ons eten op kunnen eten. De vrouw tettert maar door en eindigt met de tip welk hotel we in Delft moeten nemen. ‘Delft was fabulous’ en ‘the breakfast was perfect’.
We hebben lekker gegeten, maar komen hier nooit meer terug, stel dat Hyacinth er weer zit.

Joke