Woensdag 15 mei 2019

Meran - Auer 54 km
totaal 1252 km

Van mijn val afgelopen zaterdag heb ik gelukkig niets overgehouden. Alleen als ik me erg concentreer op de mogelijke aanwezigheid van hoofdpijn krijg ik wat hoofdpijn. Ja, zo kun je overal pijn krijgen.
Wel drie dagen last van mijn nek. Een beetje. Hieraan hoefde ik niet te denken, dat diende zichzelf aan.
Maar nu is alles helemaal voorbij.

Gelukkig dat ik een helm op had.
Het voorval gebeurde dan wel nauwelijks fietsend, ongeveer in stilstand, ik kan lopend zonder fiets ook een misstap maken. Of gewoon thuis.
Het is dan ook beter om in al deze situaties een valhelm te dragen. Dus moet ik ook een helm op als ik de trap op en af loop. Of als ik onder de douche ga. Dit laatste is moeilijk bij het haren wassen, maar met mijn beperkte hoofdbeplanting moet er wel een oplossing voor zijn.

Aangezien mijn helm gebarsten is bij de val, kochten we eergisteren een nieuwe, van het mij onbekende merk Rudi. Hij is iets sportiever aan de achterkant, met een extra puntje. Nu denk ik eigenlijk dat een vergroting van de helm ook een vergroting van de kans op een botsing geeft. Ik stel me voor dat ik een helm op heb van vijftig centimeter in het vierkant. Dan hoeft mijn hoofd nog helemaal geen grond, stoeprand of brugpijler te hebben geraakt, maar dan heb ik al een opdonder vóór ik iets zou raken. De aardige verkoper gaf mij ongelijk. Toen ik hem vertelde dat ik nu met de nieuwe helm nóg harder zou kunnen afdalen, keek hij mij verschrikt aan. Nee, het is de bedoeling om de kans op letsel te verkleinen. Niet om nu het risico te vergroten.
Ik lachte. Het was een grapje. Hij lachte mee.

We rijden vandaag net als eergisteren door de fruitboomgaarden. Appels en hier en daar druiven. Een min of meer doorlopend fietspad.
We gaan van Meran (Merano) via Bozen (Bolzano) naar het zuiden. Hoe zuidelijker hoe Italiaanser het wordt. In alle opzichten.
Omdat de streek hier door de historie tweetalig is geworden, bekijk ik graag hoe men hier plaatselijk mee omgaat. De oorspronkelijke bevolking sprak Duits. De bewegwijzering is altijd tweetalig: Duits eerst, dan Italiaans. Soms zijn er afwijkingen. Sommige winkels blijken vooral Italiaans. De mensen spreken bij voorkeur Italiaans, de reclame is Italiaans. Er klinkt een Italiaanse radiozender. Dan heb je Duitse winkels. Met alles vooral in het Duits. De winkelvoorraad wijkt hiermee ook wat af. Veel pasta en saus? Dan ben je in een Italiaanse shop.
In de Aziatische winkel klinkt luid de Duitse radio. Men spreekt ook Duits. Ja, er moet een keus worden gemaakt. Maar ik vind het iets hilarisch hebben. Net een slecht nagesynchroniseerde film. En daarop heeft het Duitse taalgebied een patent.
Hoe zuidelijker we komen, hoe meer de voorkeur op de bebording en in de winkels uitgaat naar het Italiaans. Het wachten is nu op het moment dat we alleen nog maar Italiaans horen en zien.

Joke fietst naast me, kijkt naar mijn helm.
Ze zegt: ‘Ha, der Rudi!’

Jan Marten