Vrijdag 18 mei 2018

Coimbra - Águeda 56 km totaal 1086 km

Soms ga je zo uit van je eigen beleving dat je vergeet je te verplaatsen in de ander, die jou tegenkomt.
Gisteravond toen we onze zonnige dag in Coimbra besloten met wéér een fado-avond, werd het later dan gepland. Dat kwam nu niet echt door de fado, maar meer door het jonge Braziliaanse stel waarmee we aan de praat raakten over muziek, geschiedenis en vooral hoe het is om als Braziliaan hier rond te lopen.
Vijf kilometer teruglopen naar de camping was nu geen optie meer. Dan maar een taxi.
Eenmaal in de taxi keken we met de ogen van een Portugese autobestuurder. Toegegeven: het was er maar één, maar de rit was volgens ons toch vrij exemplarisch. Binnen tien minuten stonden we op de camping, maar we hadden evengoed nooit op de camping kunnen arriveren, omdat de taxichauffeur ergens, met een vaartje van 70, geen voorrang gaf op een rotonde. Met een enorme zwieper kon hij nog net de auto ontwijken. Wij beiden dachten op dat moment: iemand is gek als hij hier gaat fietsen.

Zo heb ik me tot nu toe ook nooit verplaatst in de honden die we tegenkomen. Wij beiden zijn niet zulke hondenfans, ook al zijn er in onze vriendenkring een paar exemplaren die we op een bepaalde manier best wel de moeite waard vinden.
Onderweg moet ik echt niets van honden hebben. Ik heb altijd mijn Dazer bij me om ze met een irritante piep weg te jagen. Voor hardhorende exemplaren heb ik inmiddels twee stenen in mijn stuurtasje. Mocht er een keffend exemplaar me achterna komen, is het raadzaam om te stoppen, heb ik gelezen. Dan jezelf groot maken, schreeuwen, maakt niet uit wat en stenen gooien. Als laatste redmiddel kan er nog geslagen worden met een stok. Daarvoor had ik mijn fietspompje bedacht, dat altijd binnen handbereik is.
Ik ben goed voorbereid dus. En toch... iedere keer als ik weer een blaffende hond passeer knettert er een vloek uit mijn mond en ben ik allesbehalve heldhaftig.
En dat terwijl negen van de tien honden achter een hek zitten en de overige bijna altijd aan een ketting liggen.
Nu fietsen we een dorpje binnen, waarvan je weet dat ze er altijd zijn, de honden. En bingo. Er ligt er een midden op de weg. Hij ziet ons, springt ongeveer een meter de lucht in en zet het op een rennen.
Het beste beest is doodsbang voor ons.

De rest van de dag fiets ik wat de honden betreft veel relaxter, niet wat het verkeer betreft.
JM heeft gisteravond weer erg zijn best gedaan om een verkeersluwe route te vinden, maar het blijft heel lastig om in een land zonder fietscultuur steden in en uit te komen. En dan staan we opeens voor een vierbaans autoweg. Ter plekke passen we de route aan en nog geen kwartier later fietsen we op een traject waar het doodstil is, er zijn zelfs geen vogels te horen. We fietsen door verkoolde bossen. Het is warm, we moeten behoorlijk klimmen, maar ook ons hoor je niet. We bedenken hoe het hier vorig jaar geweest moet zijn. Er zijn dorpjes waar tot in de achtertuin geen groene boom meer staat.
Als we de eerste vogels weer horen durven we weer wat tegen elkaar te zeggen.

We overnachten in een hotelletje in Águeda. De eigenaar belde me halverwege de middag al op om te vragen hoe laat we aankomen.
We worden heel warm welkom geheten. Hij heeft het hotel nu twee jaar. Negen kamers en hij doet bijna alles alleen. Er komen vooral pelgrims op weg naar Santiago.
Alles is heel modern en smaakvol ingericht met overal passende teksten aan de muur.
Wij moeten het doen met: ‘If you want to be happy. Be.’ Verder hangt er een kunstwerk met ‘Carpe diem’ erin verwerkt.
Ook heeft de man wat met fietsen. Er hangt een heel oud exemplaar aan de muur en onze fietsen worden door hem met zoveel liefde op een speciaal plaatsje gezet, dat het welhaast lijkt of het gaat om een Jaguar en Lamborghini.

Joke