Donderdag 17 mei 2018
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
18 Mei 2018 | Portugal, Águeda
Coimbra 0 km
totaal 1030 km
Na de voor ons toch verplichte, maar zeker niet vervelende, bezoeken aan de universiteitsbibliotheek en enkele kerken in de mooie stad Coimbra, zitten we hier op een terrasje.
Net uit de zon op een piepklein pleintje halverwege een trap. Er komen veel mensen langs. We kijken naar beneden, dus we zien mensen met enige moeite op ons af komen. Van bovenaf komen groepen toeristen naar beneden. Meest ouderen. Naar boven gaan vooral de jongeren. Het zijn studenten, die je hier herkent aan de stevige laptoptas over hun schouder. Soms gecombineerd met een stapel readers of ander wetenschappelijk werk. Aan de titel vermoed je af en toe de studierichting.
We zitten aan een biertje en een wijntje. Iets te vroeg voor ons doen, maar het is goed zo. Naar beneden kijkend zien we de ontelbare aankondigingen van fado-restaurants. De overdaad hieraan doet denken aan de rondvaartboten in Amsterdam. Moet je dat allemaal willen?
Wij zijn op dit terrasje gaan zitten omdat er ‘jazz’ boven de deur hing. En we zitten er al een uur. En we hoeven nog lang niet weg.
Uit de luidsprekers klinkt een reeks opnames van hammondorgels. Joke leest mij voor uit Gerrit Komrij. Een zin over de fado blijft bij mij hangen: ‘Ik kan de kracht van de fado niet verklaren. Het is, zonder wind, zingen tegen de wind in. Het is verdriet dat je een ogenblik gelukkig maakt, een heimwee waardoor je je heel even ergens thuis voelt.’
Onder het lezen luistert Joke ook af en toe naar de muziek. ‘Jimmy Smith!’ roept ze opeens. Ik twijfelde even, maar ik moet haar zeker gelijk geven. Het is de typerende Smith-klank uit de jaren 60.
Dan, als om alle twijfel weg te nemen, klinkt opeens een van de nummers die ik ook op mijn Verve-album van Smith had. Een van mijn favorieten sinds mijn vijftiende.
Komrij komt zo wel heel dichtbij. Het thuisvoelen in den vreemde met muziek die vooral heimwee verschaft naar plaats en tijd.
Ik voel me hier verdrietig en gelukkig tegelijkertijd.
Alsof ik even iets van het leven begrijp.
Jan Marten
totaal 1030 km
Na de voor ons toch verplichte, maar zeker niet vervelende, bezoeken aan de universiteitsbibliotheek en enkele kerken in de mooie stad Coimbra, zitten we hier op een terrasje.
Net uit de zon op een piepklein pleintje halverwege een trap. Er komen veel mensen langs. We kijken naar beneden, dus we zien mensen met enige moeite op ons af komen. Van bovenaf komen groepen toeristen naar beneden. Meest ouderen. Naar boven gaan vooral de jongeren. Het zijn studenten, die je hier herkent aan de stevige laptoptas over hun schouder. Soms gecombineerd met een stapel readers of ander wetenschappelijk werk. Aan de titel vermoed je af en toe de studierichting.
We zitten aan een biertje en een wijntje. Iets te vroeg voor ons doen, maar het is goed zo. Naar beneden kijkend zien we de ontelbare aankondigingen van fado-restaurants. De overdaad hieraan doet denken aan de rondvaartboten in Amsterdam. Moet je dat allemaal willen?
Wij zijn op dit terrasje gaan zitten omdat er ‘jazz’ boven de deur hing. En we zitten er al een uur. En we hoeven nog lang niet weg.
Uit de luidsprekers klinkt een reeks opnames van hammondorgels. Joke leest mij voor uit Gerrit Komrij. Een zin over de fado blijft bij mij hangen: ‘Ik kan de kracht van de fado niet verklaren. Het is, zonder wind, zingen tegen de wind in. Het is verdriet dat je een ogenblik gelukkig maakt, een heimwee waardoor je je heel even ergens thuis voelt.’
Onder het lezen luistert Joke ook af en toe naar de muziek. ‘Jimmy Smith!’ roept ze opeens. Ik twijfelde even, maar ik moet haar zeker gelijk geven. Het is de typerende Smith-klank uit de jaren 60.
Dan, als om alle twijfel weg te nemen, klinkt opeens een van de nummers die ik ook op mijn Verve-album van Smith had. Een van mijn favorieten sinds mijn vijftiende.
Komrij komt zo wel heel dichtbij. Het thuisvoelen in den vreemde met muziek die vooral heimwee verschaft naar plaats en tijd.
Ik voel me hier verdrietig en gelukkig tegelijkertijd.
Alsof ik even iets van het leven begrijp.
Jan Marten
-
19 Mei 2018 - 08:01
Aline:
Mooi! -
19 Mei 2018 - 08:48
Hilde:
Ja, zó... -
19 Mei 2018 - 20:49
Rob:
Jan Marten, Je duikt wel heel diep in de materie. Dat doet Gerrit Komrij ook en jij zat duidelijk in
die sfeer. Jij ziet jongeren van beneden naar boven gaan en ouderen van boven naar beneden gaan. Waren die ouderen wel toeristen of waren het "oude" studenten die jaren geleden naar boven waren gelopen en nu pas na een heel langdurige studie uiteindelijk naar beneden gaan om hun bul op te halen. Trouwens, en dat is geen wereldnieuws maar... de meeste mensen gaan van beneden naar boven en van boven naar beneden. Jij beschrijft dat wel heel mooi maar dat wisten we al. Ik begrijp dat morgen jullie laatste fietsdag is, ik neem mijn petje weer voor jullie af en
geniet er nog even van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
