Donderdag 8 juni 2017

Camping-Restaurante El 301 - Trujillo
57 km totaal 377

Echt lekker hebben we onze eerste nacht in de tent niet geslapen. Zo dichtbij de snelweg is slapen onrustig. We staan om 6.00 uur op, omdat er hoge temperaturen verwacht worden. We zagen het gisteren op tv: de eerste hittegolf van dit jaar in Spanje. Te heet voor de tijd van het jaar. Wat boffen we weer. We zijn in juni gegaan om al te hoge temperaturen te vermijden, net als vorig jaar in september. En ook toen belandden we in een hittegolf.

Om half acht is alles ingepakt en hebben we ons ontbijtje met energiereepjes en koffie en thee achter de kiezen.
Kookspullen hebben we voor het eerst thuisgelaten. Wel kunnen we water koken met de reisdompelaar.

Op naar Trujillo, een stadje met een rijke historie.
Het Nederlandse fietsstel van gisteravond fietst de Zilverroute andersom en waren al in Trujillo geweest.
Het is hun eerste grote fietsvakantie samen, maar hij had al veel meer ervaring als lid van de club wereldfietsers.
Een aantal jaren geleden had hij in anderhalfjaar de Pan American Highway gefietst: van Alaska tot Vuurland. Ruim 25.000 kilometer.
Grappig is dat hij toen ook in Trujillo in Peru is geweest. Hij vertelde ons dat hij zonet bij het enorme standbeeld van de conquistador Pizarro op het Plaza Mayor een heel dubbel gevoel had. Mede door zijn veroveringen in de Nieuwe Wereld is Trujillo zo welvarend geworden.
Onze VOC-jongens waren echt niet de enige graaiers.

Met dat dubbele gevoel beginnen we aan onze tocht naar Trujillo. De buren zien we niet meer en als we pauzeren lees ik wat uit het uitgebreide reisverslag van zijn indrukwekkende reis. Daarmee vergekeken lijkt ons tripje op een rondje in de achtertuin. Ik stuur ze nog een mailtje en dan gaan we veer verder.

Het traject van vandaag is prima te doen, zelfs een helling van 12 % kunnen we op de fiets blijven zitten.
Aan het begin van de middag rijden we Trujillo binnen en worden we heel gastvrij welkom geheten in een hostal aan een klein pleintje. Onze fietsen mogen in de comedor (eetzaal) en weer is onze kamer veel mooier dan op het plaatje.

Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot 36 graden, maar Trujillo moet tóch bekeken worden.
Eerst halen we een stempel in ons pelgrimspaspoort en daarna willen we een beetje historie opsnuiven.

Het beeld van Fransico Pizarro is niet te missen. We bezoeken een tentoonstelling over de conquistadores. In de zestiende eeuw was deze streek heel arm en daarom trok men massaal naar de Nieuwe Wereld. Ook Pizarro, een buitenechtelijke zoon van een edelman, die niet welkom was in het paleis van zijn vader, ging westwaarts.
Daarvoor leerde hij wapens maken in Italië en kreeg na deelname aan diverse veldslagen in de nieuwe Wereld van Karel V de opdracht om het Incarijk te veroveren en beschaving bij te brengen. De vraag is wie hier meer beschaving had.

Pizarro nam hun vorst Atahualpa gevangen en kreeg een enorme hoeveelheid goud en zilver als losprijs, waarna hij hem zou loslaten. Onze route heet niet voor niets de Zilverroute. De al bestaande Romeinse route werd nu gebruikt voor het vervoer van onder andere het geroofde zilver.
Pizarro hield zich niet aan zijn belofte en veroordeelde Atahualpa alsnog tot de brandstapel.
Dit betekende voor Atahualpa dat zijn ziel niet zou kunnen voortleven. Dankzij tussenkomst van een geestelijke kon hij ook kiezen voor wurging, nadat hij gedoopt was. En zo geschiedde. En hij kreeg bij de doop de naam 'Fransisco Atahualpa', vernoemd naar Pizarro dus. Daarna werd hij op gruwelijke wijze gewurgd.

Na zoveel gewelddadigheid willen we even helemaal geen kerk meer zien, maar hier staan nu juist van die mooie exemplaren en ze zijn nog open ook.

Dan toch maar de Santiago-kerk en de Santa Maria. Vooral de laatste is prachtig en stamt uit de dertiende eeuw, gebouwd door de ridders die de stad heroverden op de moren in de dertiende eeuw. Onder die ridders waren ook voorouders van Pizarro.
In de kerken mogen we alle vertrekken bekijken en de torens beklimmen. En als dat mag willen we ook echt alle hokjes zien en alle treden gehad hebben. Het uitzicht maakt het zeker de moeite waard.
We bevrijden ondertussen ook nog een duif die zichzelf heeft opgesloten. Dat is dan weer onze goede daad van vandaag.

We sluiten de dag af bij ons eigen hostal met weer een menú del dia.
Er zit nog een fietser. We drinken wat met hem.
Het is een zeer tanige, gepensioneerde Vlaming, die in twee weken onze route fietst. 100 kilometer per dag, maar wel zonder tent. In Vlaanderen kun je nog met 62 met pensioen. Hij is er blij mee, want nadat hij eerst in het bedrijfsleven had gewerkt heeft hij heel idealistisch vijftien jaar in het beroepsonderwijs gewerkt. Met veel enthousiasme vertelt hij over zijn vak, verwarming, maar tegelijk vertelt hij over de gedemotiveerde leerlingen en het onderwijsstelsel dat alleen nog maar aandacht heeft voor aantallen leerlingen en goede resultaten op papier. Hij was er klaar mee.

In het uur dat nu volgt horen we hem vol passie vertellen over zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen en het verbouwen van de huizen van zijn kinderen en dan vooral het plaatsen van zonnepanelen, want verwarming is wel zijn ding.
Bij het verhaal krijgen we de nodige foto's te zien en horen we steeds weer 'ik mag da graag doen'.
Aan ons vraagt hij niets.

Tegen elven nokken we af, want morgen moeten we vroeg vertrekken. Het gaat 38 graden worden en er moet 85 km gefietst worden.
Lekker.

Joke