Zondag 25 juni 2017
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
26 Juni 2017 | Spanje, Sabugueira
Santiago
0 km totaal 1175 km
We zitten op een pleintje met een wijntje. We nemen langzaaam afscheid van Santiago. We zijn vandaag naar het Galicisch museum geweest. 'Etnografico' noemen ze dat hier. 'Heemkundig museum' heet dat bij ons vaak nog met een oubollig woord.
Interessant, hoe Galiciërs nog niet zo lang geleden leefden, op het land, als vissers. Ook lezen we veel over de rituelen en gebruiken die hier, zoals we gisteren merkten, nog steeds plaatsvinden. 'Heidense' rituelen, zou ik misschien ooit gezegd hebben, En dan met een negatieve klank. Nu zie ik, dat het allemaal draait om verhalen en het doorvertellen ervan. In die verhalen laat een volk zien, wat zijn waarden zijn. Daarin geeft een gemeenschap haar eigenheid door.
Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat het christendom over de hele wereld ten onrechte veel van het volkseigen geloof heeft vernietigd. Zoals we in Trujillo zagen: de verovering van bijna heel Amerika ging met ongelofelijk veel bloedvergieten gepaard. De christenen zouden daar wel eens de beschaving bijbrengen. Ze hebben daar complete beschavingen uitgeroeid. En vervolgens het goud en de meisjes meegenomen. Hoe beschaafd kun je wezen?
In sommige gebieden zie je dat volksgeloof en christendom een synthese zijn aangegaan. Vaak besef je niet eens dat dat aan de orde is. Kerst is natuurlijk gewoon het vieren van de zonnewende. De kerstboom een symbool om het groen de winter door te laten overleven. En dat hadden we in Europa allemaal al.
Iets voor tweeën worden we vriendelijk verzocht het pand te verlaten. Sluitingstijd. We nemen vervolgens in alle rust afscheid van Santiago. Door de smalle straatjes nog eens door te lopen. Telkens zien we nieuwe dingen, waar we al tien keer geweest zijn. Een uur geleden was het nog een dooielijk straatje, nu zijn de deuren en luiken open en staan er ruim bezette stoeltjes en tafeltjes. Gezellig! Het heeft alles te maken met de ligging, het dagritme van de Spanjaard en de stand van de zon in combinatie met de tijd. Om 13:00 willen mensen wel eten, maar niet in de zon. Om 20:00 uur kún je nog niet eten, maar op dat moment is een plekje in de schaduw weer te fris. Het straatbeeld verandert zo voortdurend. Als je maar langzaam genoeg heen en weer blijft lopen, zie je telkens een andere stad.
Maar Santiago is groot genoeg: nu zitten we hier op dit pleintje. Het laatste moment voor we weer aan het werk gaan. Meteen horen we in de verte pianomuziek. Iets negentiende-eeuws. Eerst lijkt het een cd vanuit een huis te zijn, dan worden bepaalde passages herhaald. Er wordt dus ergens gerepeteerd! Op hoog niveau en met een repertoire waarvan ik blij ben, dat ik dat niet hoef te spelen! Dat is mij wel een maatje te groot. Zo word ik meteen bij mijn dagelijkse werk bepaald.
Dan zegt Joke: 'Liszt! Luister maar naar die twee akkoorden, hij verwerkt het materiaal net zoals het begin van het thema in 'Sonetto 104 de Petrarca' uit 'Anneés de Pélérinages'.
Nou, zo zei ze het niet helemaal precies. De titelverwijzing ontbrak. Maar dit stuk hadden we net twee dagen geleden gehoord in het Conservatorio, waar we een concert/eindexamen bijwoonden. Op dat moment wil ik voor Joke een verhandeling houden over tertsverwantschappen, medianten en overmatige drieklanken, want dát is wat zij gehoord heeft. Ik denk: laat ik het toch maar niet doen. Nog even niet in de arbeidsmodus. Toch is het juist bijzonder om zo, over twee akkoorden te kunnen communiceren, puur in de vorm van herkenning.
Zo zitten we samen, met een wijntje. Op een pleintje.
Jan Marten
0 km totaal 1175 km
We zitten op een pleintje met een wijntje. We nemen langzaaam afscheid van Santiago. We zijn vandaag naar het Galicisch museum geweest. 'Etnografico' noemen ze dat hier. 'Heemkundig museum' heet dat bij ons vaak nog met een oubollig woord.
Interessant, hoe Galiciërs nog niet zo lang geleden leefden, op het land, als vissers. Ook lezen we veel over de rituelen en gebruiken die hier, zoals we gisteren merkten, nog steeds plaatsvinden. 'Heidense' rituelen, zou ik misschien ooit gezegd hebben, En dan met een negatieve klank. Nu zie ik, dat het allemaal draait om verhalen en het doorvertellen ervan. In die verhalen laat een volk zien, wat zijn waarden zijn. Daarin geeft een gemeenschap haar eigenheid door.
Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat het christendom over de hele wereld ten onrechte veel van het volkseigen geloof heeft vernietigd. Zoals we in Trujillo zagen: de verovering van bijna heel Amerika ging met ongelofelijk veel bloedvergieten gepaard. De christenen zouden daar wel eens de beschaving bijbrengen. Ze hebben daar complete beschavingen uitgeroeid. En vervolgens het goud en de meisjes meegenomen. Hoe beschaafd kun je wezen?
In sommige gebieden zie je dat volksgeloof en christendom een synthese zijn aangegaan. Vaak besef je niet eens dat dat aan de orde is. Kerst is natuurlijk gewoon het vieren van de zonnewende. De kerstboom een symbool om het groen de winter door te laten overleven. En dat hadden we in Europa allemaal al.
Iets voor tweeën worden we vriendelijk verzocht het pand te verlaten. Sluitingstijd. We nemen vervolgens in alle rust afscheid van Santiago. Door de smalle straatjes nog eens door te lopen. Telkens zien we nieuwe dingen, waar we al tien keer geweest zijn. Een uur geleden was het nog een dooielijk straatje, nu zijn de deuren en luiken open en staan er ruim bezette stoeltjes en tafeltjes. Gezellig! Het heeft alles te maken met de ligging, het dagritme van de Spanjaard en de stand van de zon in combinatie met de tijd. Om 13:00 willen mensen wel eten, maar niet in de zon. Om 20:00 uur kún je nog niet eten, maar op dat moment is een plekje in de schaduw weer te fris. Het straatbeeld verandert zo voortdurend. Als je maar langzaam genoeg heen en weer blijft lopen, zie je telkens een andere stad.
Maar Santiago is groot genoeg: nu zitten we hier op dit pleintje. Het laatste moment voor we weer aan het werk gaan. Meteen horen we in de verte pianomuziek. Iets negentiende-eeuws. Eerst lijkt het een cd vanuit een huis te zijn, dan worden bepaalde passages herhaald. Er wordt dus ergens gerepeteerd! Op hoog niveau en met een repertoire waarvan ik blij ben, dat ik dat niet hoef te spelen! Dat is mij wel een maatje te groot. Zo word ik meteen bij mijn dagelijkse werk bepaald.
Dan zegt Joke: 'Liszt! Luister maar naar die twee akkoorden, hij verwerkt het materiaal net zoals het begin van het thema in 'Sonetto 104 de Petrarca' uit 'Anneés de Pélérinages'.
Nou, zo zei ze het niet helemaal precies. De titelverwijzing ontbrak. Maar dit stuk hadden we net twee dagen geleden gehoord in het Conservatorio, waar we een concert/eindexamen bijwoonden. Op dat moment wil ik voor Joke een verhandeling houden over tertsverwantschappen, medianten en overmatige drieklanken, want dát is wat zij gehoord heeft. Ik denk: laat ik het toch maar niet doen. Nog even niet in de arbeidsmodus. Toch is het juist bijzonder om zo, over twee akkoorden te kunnen communiceren, puur in de vorm van herkenning.
Zo zitten we samen, met een wijntje. Op een pleintje.
Jan Marten
-
26 Juni 2017 - 13:38
Thomas:
Leuk! -
26 Juni 2017 - 16:39
Rob:
Best wel een beetje ingewikkeld, dat laatste en ik beken bij deze dat ik hier geen ook nooit iets van zal snappen. Wat het gedeelte over het geloof betreft en het Katholieke geloof in het bijzonder. Ja daar ben ik het helemaal mee eens en denk maar een aan de roof- en kruistochten.
Alles, maar dan ook alles stond in het teken van eigenbelang, het in stand houden en uitbreiden van de Katholieke rijkdom en dit ten koste van hele beschavingen.
Weet je, iedereen die de Da Vinci Code van Dan Brown heeft gelezen laat het Katholieke "sprookje" al snel achter zich. Goede reis naar huis en welkom in de normale wereld. -
26 Juni 2017 - 17:23
Marleen M:
Weer ontzettend genoten van jullie verhalen over prachtige, gevaarlijke, doodgewone en heel bijzondere onderwerpen. Fiets- en kampeercapaciteiten, reken-, taal- en muziekknobbels; alles hebben jullie aangesproken. En kapot gegaan, maar toch genoten. De constatering dat jullie nog lang niet te ingedut/oud/oubollig zijn om nieuwsgierig te blijven naar wat er te beleven en te ontdekken valt, is me uit het hart gegrepen. Succes met weer aarden in de thuisomgeving, en ondertussen onderweg te blijven omdat een pelgrim niet anders kan. -
26 Juni 2017 - 20:46
Ochbert Remlof:
Jullie hebben het dus uiteindelijk niet over matige drieklanken gehad?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
