Donderdag 8 september 2016

Ardales - Ronda
63 km totaal 715 km

In het pikkedonker vertrekken we al om 6.00 uur van de camping bij het stuwmeer van Ardales. Midden in een bos staan we. Met alleen de verlichting van een streepje maan, een schitterende sterrenhemel en een zaklampje pakken we alles in.
Een stukje verderop zien we twee vossen een vuilniszak leeg eten. Verder slaapt iedereen.

Vroeg vertrekken is nodig, omdat de etappe van vandaag zwaar wordt. Ongeveer de Pyreneeën over en dan ook nog met hoge temperaturen. Het liefst hebben we voor 13.00 uur het hoogste punt bereikt.

In stilte fietsen we de witte lijnen langs de bochtige weg volgend.
Om 9.30 pauzeren we, net voordat de grote klimpartij begint. Ik lees een berichtje. Of ik even kan bellen met het werk. Het is dringend.

Een vriend van ons, de man van een collega/vriendin is heel plotseling overleden.
Een gedreven, bevlogen en lieve man. Te jong en onmisbaar voor onze vriendin en twee kinderen.
Vakantie en fietsen worden opeens heel onbelangrijk. Je wilt niet verder fietsen, maar je moet toch door.

Nog nooit ging zo'n lastig traject zo snel. We zijn stil met onze eigen gedachten, verdrietig over zoveel leed.
Tijdens de korte drinkpauzes delen we onze gedachten. We merken hoe we met heel weinig woorden elkaar goed aanvoelen.

En dan komt ook ons verslag ter sprake. Gaan we ermee door?
Ja we gaan ermee door.
Het is een verslag van onze reis en daarin komt lief en leed van dichtbij en ver weg langs. Niet alles hoeft de hele wereld te weten, maar dit overlijden hakt er zo in dat het ongetwijfeld de rest van onze reis mede zal kleuren.
We besluiten dat we geen verslag van woensdag maken. Dat lukt nu echt niet.

Om 14.00 uur zijn we in Ronda. Het is midden in de feestweek, de Feria. We zien mannen en vrouwen op paarden, met een Wilde Westen look. We zien vrouwen en meisjes met flamencojurken.
Het is een enorme drukte. Er lopen ook toeristen rond, maar we hebben de indruk dat de 'Rondezen' voor zichzelf hun feestje vieren en de toeristen worden slechts geduld, zoals bij ons het volk van boven de rivieren die in het zuiden
carnaval komen vieren.

We fietsen nog een paar kilometer verder naar camping El Sur, een supernette camping met nauwelijks Spanjaarden, maar wel veel erg nette Nederlanders in nog veel nettere campers van formaat.
Wij krijgen dan ook een plekje in de uiterste uithoek van de camping, zodat het zicht van de andere gasten niet wordt bedorven.
Vandaag maken we ons hierom niet druk.
We zetten weer alleen de binnentent op, zelfs zonder haringen, omdat de grond te hard is. Dan maar op elke hoek een fietstas.

We plonzen even in het luxe zwembadje en voelen ons hier op de ligbanken veel minder thuis dan op de camping van gisteren, waar vrijwel alleen trekkerstentjes stonden.
Ik bel nog met een collega en oud-collega en merk dat het fijn is om even de schok van vanmorgen te kunnen delen.

's Avonds weer op de fiets naar Ronda. Op een terrasje zien we de
feestvierende mensen. Bijna alle vrouwen met heel fleurige flamencojurken. Als de dames boven een bepaald gewicht zijn ziet dat er echt potsierlijk uit, maar omdat ze er zelf vaak bij stralen heeft het toch een bepaalde schoonheid.

In het straatje waarop we op uit kijken staan de mensen hutje bij mutje vooral bier te drinken. Opeens komen er veegauto's, vuilniswagens en lopende vuilnismannen. Met fleurige pakken aan en een grote glimlach op hun gezicht doen de mannen snel en keurig hun werk. Het lijkt op een heel fout reclamefilmpje.
In een mum van tijd is het hele straatje leeg en schoon.
Ik vraag de serveerster naar het waarom van deze abrupte schoonmaak. De feestgangers gaan nu naar het feestterrein voor het echte feest, begrijp ik van haar. Eigenlijk was dit dus het indrinken, begrijpen we.
Wijzelf blijven niet achter. Omdat JM vandaag weer alcohol mag drinken we samen een fles witte Ronda-wijn. Niet verstandig, maar ons verstand staat even op en lager pitje.
Als morgen om half zes de wekker gaat heb ik hier vast heel veel spijt van.

Joke