Zondag 21 augustus 2016

Rubielos de Mora - Teruel
50 km

'Tmok thcob edneglov ed an re taw gnissarrev ed rednim koo roodraad raam, nelad rednim, nemmilk rednim, rekjilekkameg leev tsteif teh.' Dat gaat er door mij heen als we, meteen na de eerste twee minuten fietsen, op de oude spoorbaan, de 'via verde' terecht komen.
Ik fiets dus over een weg, die ik vorig jaar ook al gereden heb, maar dan de andere kant op. Soms weet je van te voren dat je dezelfde weg weer terug neemt, bijvoorbeeld als je je auto in een woonwijk in een vreemde stad parkeert. Dan kijk je geregeld achterom om de terugtocht voor te bereiden. Maar meestal kijk je in het leven gewoon vooruit. De verhalen over mensen die ongewenst achterom kijken zijn in onze cultuur ingebakken. De vrouw van Lot, Orfeus, het loopt niet goed met ze af. Vandaag rijden wij een route die ik ooit beschouwde als eenmalig 'vóóruit, naar Valencia'. Nu rijden wij de andere kant uit, naar Teruel. Dat is nu ons vóóruit. Nooit heb ik me zo gerealiseerd dat 'de andere kant uit' rijden veel meer is dan 'hetzelfde anders zien'. Het is niet zo dat links en rechts verwisselen en omhoog omlaag wordt. Er is veel meer aan de hand.

Maar waarom komt dan toch bovengenoemd citaat, 'Tmok thcob edneglov...' bij mij op? Het is uit ons dagboek van vorig jaar, 12 juli, toen Joke schreef over dit traject: 'Het fietst veel gemakkelijker, minder klimmen, minder dalen, maar daardoor ook minder de verrassing wat er na de volgende bocht komt.'
Zo'n citaat komt in deze situatie achterstevoren bij mij op, natuurlijk.

Dat ontbreken van de verrassing, zoals Joke noemde, herkennen wij nu totaal niet. We zien nu ineens allemaal nieuwe dingen! De kleuren bijvoorbeeld. Maar komt dat door onze perceptie? En hoe vertekend is die door onze herinneringen enerzijds en onze verwachtingen anderzijds? De rode kleur van de grond en de rotsen bijvoorbeeld is veel intenser dan we ons herinnerden. Onze andere blik zal deels komen door de zon die we nu in de rug hebben.
Toch komen oude herinneringen boven: hoe langer we rijden, hoe meer wij details van vorig jaar aan elkaar vertellen. Die brug, de dubbele cappuccino in dat restaurantje, waar toen dat gezin met dat kleine kind naast ons zat...

Ondanks dit gemijmer blijven we in de reële werkelijkheid. Mijn achterrem schiet los, ik denk dat er een moertje is losgeschoten. Een paar kilometer verderop krijg ik plotseling een lekke achterband. Eh, die hadden we hier een jaar geleden niet...
Joke wil geen nieuwe binnenband erop zetten, en aangezien Joke 'hoofd bandenspanning' is, gebeurt dat ook niet. In de band blijken vier gaten te zitten. In één keer! Dat raadsel zal wel nooit opgelost worden. Joke plakt de banden, met mijn assistentie, dat wel, maar de leiding kan je beter aan haar overlaten.
Zo zijn we weer terug met beide benen op de grond. Al dat gefilosofeer leidt nergens toe. Eot snegren tdeil reefosolifeg tad la!!