Woensdag 9 juli 2014

Puente la Reina - Logroño
72 km totaal 811 km

Voor achten moeten we de broodjes in de albergue halen, dus we zijn redelijk vroeg op.
We gaan direct door, zonder Puente la Reina nog een keer te bekijken.
Elke avond denk je weer: wat een leuke stad is dat, waar we nu zijn. Morgen gaan we alles nog eens goed bekijken. Maar de volgende dag ben je altijd laat en aan het vooruit denken. Dus sta je niet stil bij wat was, maar ga je gewoon door, op weg naar het volgende doel. Misschien staat dat wel voor iets groters en betekent dat, dat je zelfs als je wíl stilstaan (vakantie, weg van de dagelijkse sleur), je toch onderdeel blijft van de hectiek van het leven. K
Maar goed: vandaag willen we naar Logroño. Eerst hadden we daar een vrije dag gepland, maar omdat er niemand reageert op mijn verzoeken om ergens piano te kunnen studeren, verleggen we onze rustdag twee dagen later: naar Burgos.
Nee, helemaal vakantie is het bij mij nooit. En ondertussen ben ik bezig met de laatste fases van de eindredactie van Laetare, het blaadje waarvoor ik werk.
Snel reageren, plaatjes uitzoeken, schrijffouten verbeteren. En daarvoor altijd weer WiFi opzoeken. Het zijn voor mij belangrijke neventhema's, voor Joke soms wat hinderlijke zijpaden. Maar overmorgen moet het af zijn. Ik wil alleen nog een mooie foto hebben voor de achterpagina...

Om 18:30 u zijn we bij de camping. Die ligt in de stad, dat is een mooi uitgangspunt om 's avonds nog even Logroño te verkennen. We willen uit eten gaan. Eigenlijk doen we dat twee keer per dag. Zo rond 15 u is hier in Spanje de hoofdmaaltijd, rond 21 u het, minder omvangrijke, avondeten. Maar het menu is hier altijd zo goedkoop, dat je in de supermarkt alleen al voor de ingrediënten meer kwijt bent... Wie gaat er dan nog koken?

Op de camping ontmoeten we een Australiër, die van Portugal naar Barcelona fietst, de tegengestelde richting dus. Hij heeft de hele wereld al befietst, dus het lijkt ons een interessante gesprekspartner. Hij ziet er wel een beetje erg op-zichzelf uit, maar we menen dat dat erbij hoort. Hij bevraagt Joke tot vervelens over de route, zodat het niet erg opschiet met het nachtklaar maken van ons kamp.

Wie kent niet het verhaal van de Duitser die het IJsselmeer heeft overgestoken met zijn motorboot, aankomt in Urk, en met de wegenkaart van Europa in de hand vraagt of dit Enkhuizen is....? Na een uur met onze Australiër te hebben opgetrokken, moeten we hem toch echt bij de zelfde categorie indelen.
Dan vraagt hij ons om samen uit eten te gaan in de stad. Ach, denken wij, het zal toch wel een béétje gezellig worden? En zoiets weiger je toch niet? Ook het fietsen is een sociale bezigheid.

Logroño blijkt een fantastische stad te zijn om uit eten te gaan. Leuke straatjes, overal eettentjes! Erg gezellig! Onze Australische vriend blijkt vegetariër. Dat is niet echt handig hier. Kijk, ik eet geen vlees, maar wel vis. Dan kun je nog wel redelijk je maag vullen. Maar als je al moeite hebt met eieren en je totaal niet op de hoogte hebt gesteld van gewoontes en taal van je gastland, wat moet je dan? Uiteindelijk gaat Joke een aantal eettentjes in om te vragen wat er voor strikte vegetariërs aan aanbod is. Weinig dus. Wel is het leuk om Joke in het Spaans al die toko's langs te horen gaan.
Onze Australiër laat het allemaal gebeuren. Hij probeert alleen eettentjes te zoeken met behulp van zijn telefoon, en loopt daarbij steevast de verkeerde kant op. Hij zegt dat dat komt omdat hij van het zuidelijk halfrond komt, maar wij herkennen gewoon die Duitser met een wegenkaart.

Uiteindelijk zitten we ergens. Onze gesprekken gaan alleen over deze man. Natuurlijk: we vragen ernaar, maar een wedervraag zal hij nooit stellen. We zijn nu dus geheel op de hoogte van de bevolking van Australië, het klimaat, de prachtige natuur in Tasmanië. Van zijn vrouw en kinderen, de grootte van zijn tuin, die van de buren en die van de buren daarnaast. Wat hij voor werk doet, borstimplantaten, waar hij ooit gefietst heeft, wie zijn vrienden zijn, hoe hij hier gekomen is, waar hij heen wil. Maar ik vrees dat hij van ons bitter weinig kan navertellen.
Het voelt allemaal als eenrichtingsverkeer. Joke en ik hadden een gezellige avond gepland, maar het werd niet wat wij verwachtten. En ja, natuurlijk wil je je laten verrassen op je vakantie, je wil openstaan voor anderen, nieuwe inzichten opdoen. Maar het moet wel iets van wederkerigheid hebben, al is het maar een klein beetje.
Tegelijkertijd vraag ik mezelf af of ik ook wel genoeg naar anderen luister. Een leermoment misschien. En ja: dáárvoor doe je zo'n trip ook wel een beetje.

Jan Marten