Dinsdag 8 juli 2014

Espinal - Puente la Reina
73 km totaal 739

Het is gelukkig droog als we wakker worden. Eerst ons ochtendritueel: kijken naar de weersvoorspelling en daarna de reacties op ons blog. Dat is steeds weer leuk. We kregen zelfs een opdracht van Wilma om het YouTube filmpje van Mr. Bean te bekijken over de tartaar. Dat hebben we gisteren gedaan. Zijn afschuw was heel herkenbaar.
Blijf dus vooral reageren als je dat leuk vindt en vragen stellen mag ook altijd. We kijken wel of we eerlijk antwoorden.
De tip om onze iPhone weg te gooien parkeren we nog even.

We starten vandaag iets anders dan anders omdat onze telefoons nagenoeg leeg zijn en JM zijn handige dubbelstekker in het hotelletje in St. Palais heeft laten liggen. JM gaat bij de toiletten de telefoons opladen.
Ik zorg dat alles weer wordt ingepakt. Dat is best een klus op deze zompige camping. In ons koepeltentje hebben we naast onze luchtbedjes ieder 20 cm. 's Morgens is het daar en onder de luchtbedjes zeiknat. Het is dus zaak om de slaapzakken en kleding droog te houden. Alles in de goede tas stoppen, anders zoek je je rot. Daarna de tassen aan de fiets hangen en dan de zeiknatte tent oprollen. De temperatuur is dusdanig dat het voelt als sneeuwruimen.
We drinken nog koffie en thee en fietsen naar het dorpje om te ontbijten.
Zittend op een pleintje komen er vele camino-wandelaars, o.a. de Duitse vrouw met wie we eergisteren zaten te eten.
Dan begint onze tocht echt. We gaan met een grote boog om Pamplona heen omdat daar de eerste twee weken van juli alles in het teken staat van de 'toros', de stieren. Elke bar heeft de tv aan met beelden van dolle stieren door de straten van Pamplona en martelingen in de arena. Heel veel mensen op de been, allemaal met witte kleren met rode sjaaltjes.
Al snel gaat het wandelpad anders en rijden we een groots stuk langs de rivier de Erro. Een schitterende weg omgeven door rotswanden en de snelstromende Erro. Je waant je in de Gorges van de Ardèche, maar dan veel stiller. Langs de weg plukken we wilde aardbeien die we afwisselen met een pondje langs de weg gekochte kersen.
Het volgende stuk is langs een weg waar we met hoge snelheid worden ingehaald. Gelukkig is het veel dalen en gaat het heel snel.
Pas om half drie gaan we lunchen in Campañas. En dat echt op zijn Spaans. In een restaurantje waar alleen Spaanse truckers eten.
Met handen en voeten en een klein beetje Spaans bestellen we ons eten we eten drie gangen (paella, salade, gebakken vis, flan) met een fles rode wijn erbij, want die krijg je als je denkt dat je een glas bestelt. Afrondend thee en koffie. JM drinkt een paar glaasjes, ik maar een halve. Volgens Clemens (van het boekje) kan dat helemaal geen kwaad.
Het geheel kost ons 23 euro.

Het eten geeft weer heel energie en we fietsen weer dapper verder.
Even later midden tussen de graanvelden doemt de Ermita de Eunate op, een achthoekige kapel uit de 12e eeuw. We moeten een half uur wachten voor we erin kunnen. We ontmoeten daar voor het eerst Rob uit Brabant (hij vindt het goed dat we hem zo noemen). Rob is net gepensioneerd en heeft altijd in de stoffering gezeten. Hij houdt eigenlijk niet van fietsen, maar hij fietst wel de hele route. Zijn zoon komt een aantal keer uit Nederland om zijn tocht te filmen.
Eerst kampeerde Rob ook, maar hij heeft de kampeeruitrusting vóór de Pyreneeën met zijn zoon mee terug gegeven.
Aan het eind van de dag bereiken we net buiten het mooie stadje Puente la Reina via een grindpad van zo'n 15%, met enorme gaten, waarop zelfs JM niet kan fietsen, een prachtige camping naast een pelgrimsherberg.
Nadat we ons hebben geïnstalleerd, wat toch ook ruim een uur kost (inclusief lekker lang douchen) gaan we het stadje in. De kathedraal is nog open. De mis is net begonnen. Een heerlijk moment van rust en stilte. Er wordt spaarzaam gezongen, zonder begeleiding en zonder orde van dienst, maar iedereen, behalve wij, weten wat er komt. JM kan één deuntje meezingen en ik neurie soms wat mee. De vredegroet gaat weer prima. We geven velen een hand met 'la paz del Señor'. Na dit stichtelijk moment moet er natuurlijk gedronken en gegeten worden. We lopen het eerste sfeervolle barretje binnen en daar zit Rob uit Brabant ook. We eten en drinken samen en horen mooie verhalen van Rob over zijn reis. Bijvoorbeeld over een Nederlandse vrouw die de tocht ook doet. Meer dan 100 km per dag, op haar e-bike. Manlief gaat iedere dag vooruit met de camper, zoekt een camping, legt haar schone goed klaar en zorgt voor een heerlijk maal. Ik denk dat die man een topvakantie heeft.
Rob moet op tijd weg, want in een pelgrimsherberg gaat om 22 of 23 uur het licht uit. Ik ben blij dat wij zelf het licht uit mogen doen en dat we ons schitterende sanitair vandaag maar met één stel hoeven delen.
Wij gaan nog naar een ander barretje om aan de verslagen te werken. Achter ons horen we de geluiden van Duitsland-Brazilië en vóór ons zien we beelden uit Pamplona. Als we derde dooie stier hebben zien afvoeren door vier paarden vinden we het welletjes. We kunnen wel enige schoonheid ontdekken in de 'dans' van de matador die de stier tart, maar de close-up beelden van de angstige ogen van de gemartelde stier doen ons gruwen van dit volksvermaak.
We hopen op een nacht zonder nachtmerries.

Joke