Zondag 21 juli 2013

Lourdes
Rustdag, totaal 1581 km

Vandaag onze derde rustdag van onze reis. Joke zegt wel tegen iedereen dat ze er graag wat meer had gehad en wat langer over de reis zou doen, maar ze heeft zelf zo veel onrust dat ze liever meer dan minder rijdt en na een halve rustdag beginnen haar benen al weer spontaan rondjes te draaien. Geestelijk dan.

Over geestelijk gesproken: we beginnen de dag met een kerkdienst in het Nederlands in de Pater Kolbe-zaal. Een kleine honderd, meest Vlaamse deelnemers, zitten in het zaaltje dat daarmee voor driekwart gevuld is. In het liedboekje staan verrassend veel Oosterhuis-liederen. De bisschoppelijke boycot in Nederland is zo te zien geheel aan Lourdes voorbijgegaan.
Er zijn drie geestelijken, die de dienst leiden, een deelnemer die af en toe zingt en een vrouwelijke en een mannelijke lector (lezer). De vrouwelijke lector is duidelijk een Nederlandse, getuige haar uitspraak van de -g.
Joke spreekt haar na de dienst nog even aan. Het is een enthousiaste vrouw die hier al tientallen jaren komt om enkele weken mee te draaien. Van keuken tot aankomstservice op het station. 'Nee', zegt ze, 'deze mensen verwachten geen genezing, maar zijn hier gewoon samen. Het is alsof hier de hemel even de aarde raakt.'
Een mooie typering, waar ook wij even mee verder kunnen.

Na de dienst gaan we naar de grot (meer een kloof in de rotswand) waar de Maria-verschijningen zouden hebben plaatsgehad. We lopen langs het muurtje met kranen waaruit Lourdes-water stroomt. Zo'n honderd wachtenden staan achter de tientallen tappunten met de bekende camping-drukknopkranen. De een komt met een waterflesje, de ander met een jerrycan (te koop in de vele souvenirwinkeltjes) van tien liter. Of soms met meerdere jerrycans! Er zijn ook mensen die een buisje van een paar cc vullen. Aangezien de drukknopkranen vast afgesteld zijn, zie je dan de overige liters gewoon in het afvoerputje verdwijnen. Het doet je meteen weer aan de camping denken, wanneer je weer eens tevergeefs zuinig en mieuvriendelijk probeert je tanden te poetsen.
Maar goed: het zal onze Hollandse zuinigheid wel zijn, die dan gaat opspelen. Deze overvloed heeft ook wel wat.
Het mooiste plaatje is het oude mannetje dat met een emaille kroes aan een kettinkje om zijn nek komt: hij laat de kroes vollopen en gaat daarna een paar stappen terug, waar hij eerst water op zijn handen giet en daarmee zijn gezicht besprenkelt. De rest van het water drinkt hij, ad fundum, op.

Voor de grot zijn banken, waarop ook wij plaatsnemen. Als je werkelijk de grot in wil, moet je er lang voor in de rij staan. Wij hebben nu zicht op deze rij die langzaam voortgaat langs kloof en Maria-beeld. Velen gaan met hun handen langs de rotswand, om maar zo veel mogelijk van de aanwezigheid van Maria te voelen. Anderen knielen heel lang voor de grot. Er heerst een soort ingetogen euforie, zo lijkt het.

Een ander mooi plaatje vind ik: de non die met een grote jerrycan in de rij loopt. In tegenstelling tot de anderen kijkt zij niet naar het beeld, houdt zij de rotswand niet vast. Ze loopt zelfs een metertje van de rotswand af. En ze kijkt naar ons, de mensen die dit schouwspel kunnen zien. Het is alsof zij haar publiek inkijkt. Met een gezicht alsof ze zeggen wil: 'Eh, sorry, ik moest dit water halen voor tante Pien, mijn buurvrouw....'
Een soort Brigitte Kaandorp-creatie.
Het is heel erg heet. Zelfs voor lokale begrippen.

's Middags moet ik de gebroken spaak uit Jokes achterwiel vervangen. Ik heb het nog nooit gedaan, maar het lijkt me wel te doen. Het moet echt, want er zit een slag in het wiel van meer dan een centimeter.
Bij nader proberen lukt het niet om de nieuwe spaak (je mag die natuurlijk niet buigen!) in het wiel te steken zonder de cassette los te halen. Voor de niet-fietsers: de cassette is het geheel van tandwielen dat op de achteras zit. In principe kan alleen de fietsenmaker de cassette demonteren met speciaal gereedschap, maar er is iemand die een handig hulpmiddeltje heeft uitgevonden: de NBT2. NBT staat voor Next Best Thing.
Ook dit heb ik nog nooit gedaan, maar het móet wel, want bij nadere inspectie zie ik ook net achter de cassette een verbogen spaak. Dat zou de volgende wezen, en wel op een heel vervelende plaats. 'Een spaak tussen de wielen' is een leuke uitdrukking maar je wil het liever niet meemaken.

Inmiddels begint het te onweren en te druppelen. Ik zet de fiets onder een betonnen afdakje en ga verder met de werkzaamheden. Op het moment dat ik het wiel uit het frame wil verwijderen, schieten de tandwielen bijna los en roep ik Joke, die net even naar haar 'oplaadkennissen' is, maar ze hoort het niet, waardoor er een paar tandwielen en tussenstukken vallen.
Dat wordt dus een leuke puzzel!
Na een uur is het gelukt! Spaken gesteld, slag uit het wiel. De band is weer een beetje opgepompt. Ik rijd een proefrondje. Ongelofelijk. Alles werkt!

Maar dan gebeurt er wat. Ik ga de band nog even een paar finale slagen geven. Bij 3,5 bar (de fietsenmaker adviseert 5 tot 6 bar) wil ik nog een paar slagen geven. Dan, met een ongelofelijke knal, explodeert de band. Au, zo vlak bij mijn oren vind ik dat niet prettig. De hele camping komt meteen aanlopen om te kijken wat er gebeurd is. Nu heeft de camping maar tien plaatsen en zijn er nog een paar onbezet, toch is het de héél camping...
Binnenband aan flarden. Nu moet het wiel er weer af. Afijn, na twee uur is de hele klus geklaard. Maar de fiets van Joke rijdt als een zonnetje! Was het toch niet helemaal misplaatst toen ik als veertienjarige op de padvinderij het insigne Fietsenmaker kreeg uitgereikt....
Hopen maar dat ik het nu niet meer nodig heb. want morgen moeten we verder.

Jan Marten