Zaterdag 20 juli 2013

Maubourquet - Lourdes
72 km totaal 1581 km

Weer nemen we afscheid van F. Net als hij gaan wij richting Lourdes voor hem het eindpunt. Of we hem weerzien? Er zijn 14 campings in Lourdes. In het boekje staats dat er 2 miljoen bezoekers per jaar komen. We verwachten een hoop kitsch, maar we willen het wel een kans geven.
De weg er naar toe is niet licht. Het is weer boven de 30 graden en ik heb niet veel geslapen vanwege kramp in mijn been. Al snel word ik slaperig en JM rijdt nu soms achter me om te kijken of ik wel alert blijf. Koffie en een dutje doen weer wonderen. En dan moet Lourdes nog komen.
Halverwege bekijkt JM het laatste nieuws over Lourdes en leest dat eind juni de rivier Gave de Pau is overstroomd en Lourdes gedeeltelijk ondergestroomd is. Worden we opeens bijna ramptoeristen, maar we wisten het niet. Ook Lourdeswater krijgt opeens een andere dimensie.
Na vier pittige slotklimmetjes tot 8% bereiken we om 15.00 uur de stad.
Met hulp van de Information vinden we in het centrum van de stad een camping met 10 plaatsen, een mooie ommuurde binnentuin. Ongelofelijk dat hier nog plaats is, terwijl er door de straten drommen mensen lopen.
Na de noodzakelijke douche willen we vandaag alleen maar ergens rustig een hapje eten. Morgen hebben we een rustdag en gaan we wel een religieus toertje maken.
We lopen door de straten met de vele snuisterijen. Gedrochtige beeldjes, jerrycans in vele maten voor het Lourdeswater, kaarsen van piepklein tot ruim een meter. Mensen uit de hele wereld trekken langs. Een soort Amsterdam als je het Centraal Station uitloopt.
We worden meegenomen in die stroom en komen bijna automatisch op het enorme plein voor de onder- en bovenbasiliek. We maken nog het slot mee van een dienst in de onderbasiliek, met daarbij enorm overweldigend orgelspel.
We lopen nog wat rond en vallen van de ene verbazing in de andere. Veel mensen in rolstoelen, op krukken, blind, krakkemikkig lopend. Daarbij heel veel begeleiders, meestal in witte zusteruniformen, vaak inclusief de gesteven muts.
We eten snel ergens een hap in een fout tentje met zuurtjeswijn en gaan daarna naar de grote lichtprocessie van 21.00 uur. We sluiten ons aan in de rij, inclusief kaarsen.
Het geheel oogt heel georganiseerd en dat alles in een heel ontspannen en vriendelijke sfeer. Vooral groepsgewijs komen de mensen aan, vaak voorzien van vaandels of sjaaltjes met de plaats van herkomst erop.
Duizenden mensen. Ook heel veel jongeren.
In het portaal van de basiliek is het koor van de dag opgesteld, samengesteld uit allerlei nationaliteiten, een elektronisch orgel en de cantor, die tegelijk ook een soort van regisseur is. Ook zijn er enkele geestelijken.
Het plein wordt vrijgehouden. Eromheen kun je zitten of staan. Schuin achter de kerk stellen grote aantallen mensen zich op voor de processie.
Dan volgt een liturgisch gebeuren waarin Maria in diverse talen wordt geloofd en geprezen en dan vooral haar moederschoot.
Nu snap ik waarom een vrouw met wie we even babbelden tijdens het eten en wie we vertelden over onze pelgrimstocht, opeens vroeg of ik zwanger was. Het klopt wel dat mijn buikje aardig rond is geworden van het goede Franse leven, vooral de broodjes en kaasjes, maar om als 53-jarige zwanger zo'n tocht te doen lijkt me vrij bizar.
Steeds als Maria's schoot weer langskomt krijg ik een vette knipoog van JM.
De lichtjes worden inmiddels ontstoken. Dat alleen al geeft een bijzondere sfeer. Door de wind gaan kaarsjes snel uit. Je vraagt en geeft zo steeds weer licht aan elkaar.
Ondertussen zingen we lekker mee met de soms mierzoete teksten. Ave Maria, Salve Regina. Door de vele herhalingen zo mee te zingen.
De processie komt opgang. Voorop wordt Maria gedragen in haar glazen kast. Daarachter de mensen in rolstoelen, bedden, een soort van riksja's die getrokken worden. Daarbij familieleden en begeleiders en heel veel witte zustertjes. Het hele plein vult zich. Nu heb ik niet veel met Mariaverschijningen, maar de positieve energie die dit gebeuren uitstraalt maakt het tot een onvergetelijk moment. Zij die niet 'perfect' zijn hebben hier de ereplaatsen. Ik denk niet dar er veel mensen genezing verwachten, wel vinden ze hier een gezamenlijke ervaring die weer spirit geeft om door te gaan.
Ik betrek dit absoluut niet op onze fietstocht, want die is zelfgekozen lijden.
Teruglopend naar de camping praten we na in verwondering. Zoveel mensen in de ban van een verschijning van Maria aan een eenvoudige molenaarsdochter.
Vrouwen staan hier centraal in een kerk die wordt gedomineerd door mannen.
We kruipen in onze te warme tent en laten deze maar open staan om nog enige verkoeling te krijgen.

Joke

P.S. Een lang verslag dit keer. Zelfs twee keer getypt, omdat mijn telefoon niet meer werkt door KPN storing.